Opinion Magazine
Number of visits: 9581866
  •  Home
  • Opinion
    • Opinion
    • Literature
    • Short Stories
    • Photo Stories
    • Cartoon
    • Interview
    • User Feedback
  • English Bazaar Patrika
    • Features
    • OPED
    • Sketches
  • Diaspora
    • Culture
    • Language
    • Literature
    • History
    • Features
    • Reviews
  • Gandhiana
  • Poetry
  • Profile
  • Samantar
    • Samantar Gujarat
    • History
  • Ami Ek Jajabar
    • Mukaam London
  • Sankaliyu
    • Digital Opinion
    • Digital Nireekshak
    • Digital Milap
    • Digital Vishwamanav
    • એક દીવાદાંડી
    • काव्यानंद
  • About us
    • Launch
    • Opinion Online Team
    • Contact Us

ચંદાબહેન કોચરનાં કૌભાંડોનું ડી-કોડિંગ

રમેશ ઓઝા|Opinion - Opinion|5 June 2018

દેશની સૌથી મોટી ખાનગી બેંક આઈ.સી.આઈ.સી.આઈ.નાં મેનેજિંગ ડિરેક્ટર અને સી.ઈ.ઓ. ચંદા કોચર સામે ‘બેંક અધિકારીઓ માટેની આચારસંહિતા નહીં પાળવા’ વિષે આવેલી ફરિયાદની તપાસ કરવામાં આવશે એવો નિર્ણય બેંકના સંચાલક મંડળે લીધો છે.

સારું. આ કૌભાંડ તો ૨૯મી માર્ચે બહાર આવ્યું હતું તો તપાસ કરાવવામાં બે મહિના કેમ લીધા? બીજું, આ એ જ સંચાલક મંડળ છે જેણે બે મહિના પહેલા કૌભાંડની વિગતો બહાર આવી હતી ત્યારે ચંદા કોચરને ક્લીન ચીટ આપી દીધી હતી. આ વિષેનો ખુલાસો બેન્કના સંચાલક મંડળે બહાર પાડેલા નિવેદનમાંથી મળે છે. નિવેદનમાં કહેવામાં આવ્યું છે કે કોઈ નનામી ધ્યાન ખેંચનારાએ (વ્હીસલ બ્લોઅર) ચંદા કોચર સામે નવા આરોપ કર્યા છે એને ધ્યાનમાં રાખીને તપાસ યોજવામાં આવી રહી છે. અહીં જ એક ખુલાસો કરી લેવો જોઈએ. એ ધ્યાન ખેંચનાર માણસ નનામી નથી. એ ધ્યાન ખેંચનારાનું નામ અરવિદ ગુપ્તા છે અને તેમણે પોતાની સહી સાથે વડા પ્રધાનને બીજો પત્ર લખ્યો છે જેમાં ચંદા કોચર સામે નવા આરોપ કરવામાં આવ્યા છે.

અરવિંદ ગુપ્તાએ ઇન્ડિયન ઇન્વેસ્ટર્સ પ્રોટેક્શન કાઉન્સિલની સ્થાપના કરી છે અને તેઓ તેના સ્થાપક ટ્રસ્ટી છે. અરવિંદ ગુપ્તાએ આ પહેલાં પણ કેટલાંક કૌભાંડો બહાર પાડ્યા છે જેમાં એસ્કોર્ટ હાર્ટ ઇન્સ્ટિટયુટ એન્ડ રિસર્ચ સેન્ટરને ટ્રસ્ટમાંથી કંપનીમાં ફેરવી નાખવામાં આવ્યું એ મુખ્ય છે. આરોગ્ય સેવાના નામે મફતના ભાવે સરકારી જમીન લીધી અને એ રીતે અબજો રૂપિયાની એસેટ ઊભી કરી અને પછી તેને નફો-નુકસાન કરતી ખાનગી કંપનીમાં ફેરવી નાખી. અરવિંદ ગુપ્તા પાંચસો લિસ્ટેડ કંપનીઓ પર નજર રાખવાનું કામ કરે છે. આવતીકાલે અરવિંદ ગુપ્તાની હત્યા કરવામાં આવે તો આશ્ચર્ય નહીં થાય. દેશમાં જ્યારે અબજોની લૂંટ ચાલતી હોય અને લૂંટ સામે જેમણે પગલાં લેવા જોઈએ, એ લોકો મોઢું ફેરવી લેતા હોય, ત્યારે નિહથ્થા માણસો કારણ વિના વચ્ચે મોઢું ઘુસાડે એ કેમ ચાલે. આ પાછા એવા લોકો છે જે ખરીદી ન શકાય એટલા મોંઘા અને તાકાતવાન છે અને રાજકીય વગ વિનાના દુર્બળ છે. સ્થાપિત હિતો ખુદ્દાર નાગરિકની દુર્બળતાનો લાભ લઈને હત્યાઓ કરે છે. અરવિંદ ગુપ્તાનું નામ યાદ રાખજો. ક્યારેક માઠા સમાચાર સાંભળવા મળી શકે એમ છે. આ દેશ આવા સામાન્ય લોકો થકી મહાન છે અને હજુ ટક્યો છે.

પણ સંચાલક મંડળ તો કહે છે કે કોઈ નનામા માણસે નવા આરોપ કર્યા છે એટલે તપાસ યોજવામાં આવી રહી છે. જો ધ્યાન ખેંચનારા માણસની અને તેના દ્વારા ચલાવવામાં આવતી જેહાદની ઓળખ આપવામાં આવે તો ધ્યાન ખેંચનારાઓ તરફ લોકોનું ધ્યાન જાય. લોકોનું ધ્યાન જાય તો પારકી છઠ્ઠીના જાગતલ જેવા અરવિંદ ગુપ્તાઓના હાથ મજબૂત થાય અને તેમની જેહાદને વેગ મળે. જો જાહેરહિતના રખેવાળોની સંખ્યા અને તાકાત વધવા માંડે તો તેમને ડરાવી ન શકાય અને જરૂર પડ્યે કાસળ ન કાઢી શકાય. આ તો આ બૈલ મુઝે માર જેવું થયું. આજે ચંદા કોચર છીંડે ચડેલાં છે, કાલે આપણે પણ હોઈએ.

માટે ચંદા કોચર સામેના આરોપને કોઈ અજાણ્યા-નનામા માણસના નામે ઉધારવામાં આવ્યા છે. ચારે બાજુ બહુ મોટી રમત રમાઈ રહી છે, પણ ભોળિયા ભક્તો દેશપ્રેમના નશામાં છે અને બીકાઉ મીડિયા ભોળિયા ભક્તોને ખોળામાં બેસાડીને અમલ પીવડાવી રહ્યા છે. જો ભરોસો ન બેસતો હોય તો તમારી જાતને એક સવાલ પૂછો: તમે આજ પહેલાં અરવિંદ ગુપ્તાનું નામ સાંભળ્યું હતું? ઇન્ડિયન ઇન્વેસ્ટર્સ પ્રોટેક્શન કાઉન્સિલ જેવી કોઈ સંસ્થા છે એની જાણ હતી? બે-ચાર અપવાદ છોડીને આની જાણ તમને નહીં જ હોય એની મને ખાતરી છે. ન જ હોય. કાલ્પનિક દેશદ્રોહીઓ સામેની આભાસી લડાઈમાં તમને ઉત્તેજિત રાખવામાં આવે છે કે જેથી પગ-માથા વાળા હાલતા ચાલતા વાસ્તવિક દેશદ્રોહીઓને બચાવી શકાય. જે લોકો સાચા દેશપ્રેમી છે અને જાનના જોખમે દેશદ્રોહીઓ સામે સાચકલી લડાઈ લડી રહ્યા છે તેનાં નામ અને કામથી તમને અજાણ રાખવામાં આવે છે.

હવે બીજો મુદ્દો. પહેલીવાર વીડિયોકોન કૌભાંડમાં જયારે ચંદા કોચર સામે આરોપ થયો ત્યારે બેન્કના બોર્ડે ચંદા કોચરને ક્લીન ચીટ આપી દીધી હતી, પરંતુ અખબારોમાં આવેલા અહેવાલ મુજબ સી.બી.આઈ. અને ડાયરેક્ટોરેટ ઓફ એન્ફોર્સમેન્ટે વીડિયોકોન કૌભાંડની પ્રાથમિક તપાસ કરી હતી. આ તપાસનો આદેશ કોણે આપ્યો હતો? બેન્કના સંચાલકોને સરકારી એજન્સીઓને તપાસ કરવાનો આદેશ આપવાનો કોઈ અધિકાર નથી. તો પછી એ આદેશ આપ્યો હતો કોણે અને પ્રાથમિક તપાસમાંથી શું બહાર આવ્યું? ચંદાબહેને એસ્સાર રુઈયાઓ સાથે મળીને એ જ રીતે પૈસા રોટેટ કરીને ૪૫૩ કરોડ રૂપિયાનું કૌભાંડ કર્યું એ વિગતો સી.બી.આઈ. અને ડાયરેક્ટોરેટ ઓફ એન્ફોર્સમેન્ટને હાથ નહોતી લાગી? કોઈ પણ પ્રકારની સત્તા નહીં ધરાવતી ખાનગી વ્યક્તિ જે શોધી શકે એ સી.બી.આઈ. અને ડાયરેક્ટોરેટ ન શોધી શકે?

હવે કેન્દ્ર સરકાર કહે છે કે આઈ.સી.આઈ.સી.આઈ. કૌભાંડમાં કેન્દ્ર સરકાર કોઈ પણ પ્રકારની દરમ્યાનગીરી નહીં કરે. દેખાવ એવો કરે છે કે કાયદો કાયદાનું કામ કરશે અને અમે તેની વચ્ચે નહીં આવીએ. સારી વાત છે, પરંતુ એ પહેલાં કેન્દ્ર સરકાર એક વાતનો ખુલાસો કરે: સી.બી.આઈ. અને ડિરેક્ટોરેટને પ્રાથમિક તપાસનો આદેશ કોણે આપ્યો હતો અને તેમાંથી શું હાથ લાગ્યું હતું, કારણ કે આ બન્ને એજન્સીઓ કેન્દ્ર સરકારની છે. કેન્દ્ર સરકાર કોઈ પણ પ્રકારની દરમ્યાનગીરી નહીં કરે એમ જ્યારે કહેવામાં આવે છે ત્યારે તેનો અર્થ તો એટલો જ થાય કે કેન્દ્ર સરકારે સી.બી.આઈ. અને ડાયરેક્ટોરેટને તપાસ થંભાવી દેવાનો આદેશ આપ્યો છે અથવા કેન્દ્ર સરકારની શક્તિશાળી એજન્સીઓને પ્રાથમિક તપાસમાં એ તથ્યો હાથ લાગ્યાં નહીં જે એક અદના નાગરિકને લાગ્યા. બસ, કેન્દ્ર સરકાર આટલો એક નાનકડો ખુલાસો કરી દે કે સરકાર દરમ્યાનગીરી નહીં કરે એનો અર્થ તપાસ થંભાવી દેવામાં આવી છે એમ કરવાનો? બાકી જે કૌભાંડ નિહથ્થા માણસને હાથ લાગે એ શક્તિશાળી એજન્સીઓને હાથ ન લાગે એવું તો બને જ નહીં.

ત્રીજો મુદ્દો. બેન્કના સંચાલકોએ કહ્યું છે કે ચંદા કોચર સામેના આરોપોની તપાસ ભરોસો બેસે એવી રીતે કરવામાં આવશે. એ તપાસ કરનારા કોણ હશે એ વિષે કોઈ ખુલાસો કરવામાં આવ્યો નથી. સંચાલકોએ પણ સી.બી.આઈ. અને ડાયરેક્ટોરેટની તપાસ ચાલી રહી છે કે આટોપી લેવામાં આવી છે એ વિષે કોઈ ખુલાસો કર્યો નથી. સેબીએ જારી કરેલી નોટીસનું શું થયું એ વિષે કોઈ ખુલાસો નથી. હા, એટલું કહેવામાં આવ્યું છે કે તપાસ દરમ્યાન ચંદા કોચરે બેન્કમાંથી રાજીનામું આપવાની જરૂર નથી. તપાસ યોજતા પહેલાં જ બેન્કના સંચાલકો એવા તારણ પર આવ્યા છે કે પરસ્પર વિરુદ્ધ હિત(કોન્ફ્લીક્ટ ઓફ ઇન્ટરેસ્ટ)નો કોઈ કેસ ચંદાબહેન સામે બનતો નથી.

નરેન્દ્ર મોદી વડા પ્રધાન બન્યા પછી મીડિયાથી ભાગતા ફરવાની તેમની અંગત બીમારી હવે  રાષ્ટ્રીય બીમારી બની ગઈ છે. જે કહેવું હોય એ ટ્વીટ કરીને કે નિવેદન બહાર પાડીને કહેવાનું. મોઢામોઢ થવાનું જ નહીં કે જેથી કોઈ વળતો સવાલ પૂછે અથવા ચહેરાના હાવભાવ વાંચે. નિવેદનનું અર્થઘટન કરીને કોઈ પત્રકાર વળી મોબાઈલ, ઈ મેઈલ, ટ્વીટર કે બીજાં માધ્યમો દ્વારા ક્વેરી મોકલે તો જવાબ આપવાનો નહીં. તમે અંગ્રેજી અખબારોમાં વાંચતા હશો કે સંબંધિત વ્યક્તિએ ઈ મેઈલ જેવાં માધ્યમો દ્વારા મોકલવામાં આવેલી કવેરીનો જવાબ આપ્યો નહોતો. દેશના વડા પ્રધાને પેદા કરેલું અને દેશને ભેટ આપેલું આ રાષ્ટ્રીય દૂષણ છે. સલામત અંતરેથી બોલવાનું પણ મોઢામોઢ નહીં થવાનું. ટી.ટી. કૃષ્ણમાચારીથી લઈને લાલુપ્રસાદ યાદવ સુધીનાં કૌભાંડો યાદ કરો: દેશની જનતાથી ભાગતા ફરવાની આવી આઝાદી કોઈએ ભોગવી હતી? એન.ડી. તિવારીના કહેવાતા સેક્સ સ્કેન્ડલમાં તેઓ મૂંગા રહીને ભાગી શક્યા હતા? વ્હાઈટ હાઉસમાં સેક્સ સ્કેન્ડલ કરનારા અમેરિકન પ્રમુખ બીલ ક્લીન્ટને મીડિયાની હાજરીમાં ગુનો કબૂલ કરીને દેશની માફી માગવી પડી હતી એ યાદ હશે. એ વીડિયો જોવો હોય તો યુટ્યુબ પર જોઈ શકાશે. આપણા ૫૬ ઈંચની છાતી ધરાવતા સાહેબે મોઢામોઢ નહીં થવાના અને ભાગતા ફરવાની બીકણ નીતિને રાષ્ટ્રીય નીતિ બનાવી મૂકી છે.

તો પછી અહીં ઉપસ્થિત કરવામાં આવેલા સવાલોના જવાબ કોણ આપશે? અરવિંદ ગુપ્તાઓ. તેઓ જોખમ લઈને ભાગતા ફરનારાઓને બે કાનેથી પકડે છે. એ માટે તેમને ગાળો દેવામાં આવે છે, ચારિત્ર્યહનન કરવામાં આવે છે, ભાડૂતી ટ્રોલ્સ ટ્રોલીંગ કરે છે, દેશદ્રોહી ઠરાવવામાં આવે છે અને ક્યારે ય જરૂર પડ્યે હત્યાઓ પણ કરવામાં આવે છે.

કાંઈ સમજાય છે કે પછી અમલના કેફની મસ્તી માણવાની મઝા આવે છે? જો સમજવામાં આવે તો કર્તવ્ય નામની એક ચીજ બહુ ત્રાસ આપે નહીં?

સૌજન્ય : ‘કારણ તારણ’ નામે લેખકની કટાર, “ગુજરાતી મિડ-ડે”, 05 જૂન 2018

Loading

હિન્દી ફિલ્મ સંગીતના સુવર્ણ યુગનાં જોડકાં ગીતોમાં પુરુષ અવાજ પ્રભાવી કેમ લાગે છે?

વિદ્યુત જોષી|Opinion - Opinion|5 June 2018

સ્ત્રી ગાયકોએ ગાયેલાં સોલો જોડકાં ગીતોમાં સ્ત્રી કરતાં પુરુષ ગાયકોએ ગાયેલાં એ જ ગીતો વધુ પ્રભાવી રહ્યાં: એ સમયના પુરુષ અવાજમાં રેન્જ બહોળી હતી તથા અવાજમાં વૈવિધ્ય પણ ખૂબ જ હતું. આજે એવા વિશિષ્ટ ગળા વાળા ગાયકો નથી દેખાતા

રાત્રે સૂતી વખતે તલત મહેમુદની ફિલ્મી ગઝલોને સાંભળવાનો શોખ છે. ફિલ્મ ‘દાગ'(1952)નું એ મેરે દિલ કહી ઔર ચલ, ગમકી દુનિયાસે દિલ ભર ગયા, ઢૂંઢ લે અબ કોઈ ઘર નયા … માણતો હતો ત્યાં મનમાં ઝબકારો થયો કે આ ગીત લતાએ પણ ગયું છે, પરંતુ કેમે કરીને લતાનું એ ગીત સ્મરણમાં ન આવે. સહેજ સ્મૃિત ખેંચતાં ખ્યાલ આવ્યો કે એ ગીત વિલંબિત સૂરમાં ગવાયું છે. સંગીતના સૂરોના ચડાવ-ઉતાર પણ તલતની ગાયકીવાળા ગીતમાં વધુ સારા છે. કદાચ એટલે તેની અસર મન પર નથી રહી. પરંતુ ત્યારબાદ વિચારો આવતા ગયા કે 1950 થી 1970 સુધી હિન્દી ફિલ્મ સંગીતનો સુવર્ણયુગ હતો. 

રોમાન્ટિક ફિલ્મો, દિલીપ-રાજ-દેવની ત્રિપુટી, નૌશાદ જેવા શાસ્ત્રીય તરજોમાં અને મેલડીમાં ગીતો ઢાળનાર સંગીતકારો હતા, તો તલત, મૂકેશ મન્નાડે અને રફી જેવા ખાસ અવાજ ગુણવત્તા ધરાવતા ગાયકો હતા. ફેન્ટસીનો જમાનો હતો. એક-એક ફિલ્મ ત્રણ-ચારવાર જોવાનો એ પેઢીનો પણ સુવર્ણયુગ હતો. ત્યારે કેટલાંક ગીતો એવાં હતાં, જેમાં એક જ ગીત પુરુષ અને સ્ત્રી એમ બંનેના અવાજમાં અલગ ગવાયું હોય. આમ તો આવાં ગીતો બહુ ઓછાં હોય છે, જે બંને-સ્ત્રી અને પુરુષ -ગાયકોએ અલગ રીતે-સોલો સ્વરૂપે ગાયાં હોય. આવાં ગીતો આજે અતીતરાગ સ્વરૂપે યાદ કરીએ. તલતનાં ગીતો યાદ કર્યાં પછી તો એવાં જોડકાં ગીતો યાદ આવ્યાં, જે પુરુષ અને સ્ત્રી ગાયકના સ્વરમાં અલગ ગવાયાં હોય. ફિલ્મ ‘બેવફા'(1952)નું ગીત દિલ મતવાલા લાખ સમ્હાલા, ફિર ભી કિસીપે આ હી ગયા … આ ગીત લતાના સ્વરમાં પણ ગવાયું છે. પરંતુ લતાના સ્વરનું એ ગીત સ્મૃિતમાં નથી રહ્યું. 

‘ટેક્સી ડ્રાયવર'(1954)નું બહુ જાણીતું ગીત જાયે તો જાયે કહાં, સમઝેંગા કૌન યહાં, દર્દ ભરે દિલ કી ઝુબાં … તલતની ગાયકી યાદ રહી જાય તેવી છે. આ ગીત લતાના સ્વરમાં પણ છે. ‘આશિયાના'(1954)નું ગીત મેરા કરાર લેજા, દમ ભર તો પ્યાર કર જા .. પણ તલત તથા લતાના સ્વરે સોલોમાં ગવાયું છે, તો ફિલ્મ ‘એક સાલ'(1957)નું બહુ જ યાદગાર ગીત – સબ કુછ લૂટા કે હોશમેં આયે તો ક્યા કિયા, દિલમેં અગર ચરાગ જલાયે તો ક્યા કિયા … પણ લતાના સ્વરમાં યાદ નથી રહ્યું. જ્યારે જૂનાં ગીતો રેડિયો પર વાગે છે, ત્યારે તલતનાં ગીતો જ વાગે છે. તલત ઉપરાંત આશાના સ્વરે ગવાયેલું ગીત ફિલ્મ ‘ઠોકર'(1964)નું એ ગમે દિલ ક્યા કરું, એ હસરતે દિલ ક્યા કરું.. પણ એવું ગીત છે જેમાં પુરુષ સ્વર જલદી યાદ આવે છે, જ્યારે ગાયિકાના સ્વરને યાદ કરવા માટે સ્મૃિતને ખેંચવી પડે છે.

તલતનો અને તેની ફિલ્મી ગઝલનો જમાનો 1960માં પૂરો થાય છે. કદાચ દિલીપકુમારની ટ્રેજેડી કિંગ તરીકેની ફિલ્મો પણ પૂરી થઇ. પરંતુ પછી મૂકેશ અને રફીના સ્વરે ગવાયેલાં ગીતોનો જમાનો આવે છે. આ સમયે એવાં કેટલાં ય ગીતો છે, જે મૂકેશ કે રફીના કંઠે ગવાયેલાં હોય તે વધુ પ્રભાવી બને છે જ્યારે લતાના સ્વરે ગવાયેલું તે જ ગીત પ્રભાવી નથી બનતું. મૂકેશના સ્વરમાં ગવાયેલાં ગીતોમાં મુઝકો ઇસ રાતકી તનહાઇમે આવાઝ ન દો (દિલ ભી તેરા હમ ભી તેરે – 1960), હમને તુઝકો પ્યાર કિયા હૈ જીતના (દુલ્હા દુલ્હન -1964), (મારો કોલેજ મિત્ર કમલ ઠાકર આ ગીત સરસ રીતે ગાતો; ઈશ્વર તેના આત્માને શાંતિ આપે), જ્યોત સે જ્યોત જલાતે ચલો, પ્રેમકી ગંગા બહતે ચલો (સંત જ્ઞાનેશ્વર -1964), જિસ દિલમેં બસા થા પ્યાર તેરા ઉસ દિલકો કભી કા તોડ દિયા (સહેલી-1965), રાત ઔર દિન દિયા જલે, મેરે મનમેં ફિર ભી અંધિયારા હૈ (રાત ઔર દિન-1967) યાદ આવે છે, જેમાં લતાનો સ્વર યાદગાર નથી બન્યો.

આવું જ રફીની બાબતમાં પણ બને છે. જિંદગીભર નહિ ભૂલેગી વો બરસાત કી રાત (બરસાત કી રાત-1960), એહસાન તેરા હોગા મુઝ પર (જંગલી-1962), તકદીરકા ફસાના જાકર કિસે સુનાયે (સેહરા 1963), મેરે મેહબૂબ તુઝે મેરી મોહબ્બતકી કસમ (મેરે મહેબૂબ- 1963), આજ કલ મેં ઢલ ગયા, દિન હુઆ તમામ (બેટા બેટી-1964), (જયંત યાદ આવે છે?) દિલ જો ન કહે સકા (ભીગીં રાતેં-1965) (સહેજ પણ અદાકારી વિનાના ચહેરાવાળા પ્રદીપકુમાર આવે છે?) તથા પરદેસીઓં સે ના અખીયાં મીલાના (જબ જબ ફૂલ ખીલે-1965) વગેરે ગીતોમાં રફી જેટલા ખીલે છે એટલાં લતા મંગેશકર નથી ખીલતાં. અહીં કેટલાંક ગીતો તો એવાં છે કે જે લતાએ ગાયાં હોય એવું યાદ પણ નથી આવતું.

1950-60માં તલત તથા 1960-70માં મૂકેશ અને રફી સાથે બને છે એવું હેમંતકુમાર કે મન્નાડે સાથે નથી બનતું. ઉલટું મન્નાડે તો યુગલ ગીતોમાં લતા સાથે સદાબહાર ગીતો આપે છે. હેમંતકુમારનું એ ગીત કૈસે કોઈ જીએ યાદ આવે. 1970 પછી સોલો-જોડકાં ગીતોમાં પુરુષ સ્વરનું પ્રભુત્વ અટકી જાય છે. પછીના સમયમાં મને માત્ર બે ગીતો જ યાદ છે જેમાં પુરુષ સ્વર પ્રભાવી રહ્યો હોય. દિલ હુમ હુમ કરે(રૂદાલી 1993)માં સ્પષ્ટ રીતે ભૂપેન હઝારીકા મેદાન મારી જાય છે તો મેરે નૈના સેવન ભાંદો માં કિશોર મેદાન મારી જાય છે. પરંતુ આવા બહુ ઉદાહરણો નથી.

સવાલ એ થાય છે કે 1950-70ના સમયમાં એવું શું બન્યું કે સૂરોનાં બિલકુલ પાકાં એવા લતા મંગેશકર સોલોમાં જામતાં નથી. જ્યારે એવાં જ ગીતોમાં સૂરોના એટલા પાકા નહીં એવા મૂકેશ જામે છે?  નિષ્ણાતો પોતાનો અભિપ્રાય આપી શકે. પરંતુ એક ભાવક તરીકે મને લાગે છે કે એ સમયના પુરુષ અવાજમાં રેન્જ બહુ જ બહોળી હતી તથા અવાજમાં વૈવિધ્ય પણ ખૂબ જ હતું. આજે એવા વિશિષ્ટ ગળાવાળા ગાયકો નથી દેખાતા. વળી જે તે ગાયકો સાથે જે હીરો તે ગીત ગાતા હતા તેની અસર પણ થઇ હોય. મૂકેશનો નાસિકા સ્વર, તલતનું ક્રુનીંગ તથા રફીની ચારે ય ઓક્ટેવમાં સરળ ગાયક પછીથી થયા નથી. વાસ્તવમાં ક્રૂનર તો કોઈ જ નથી થયા, પરંતુ ગાનાર જે આવ્યા, મૂકેશ જેવી મધુરપ ન આપી શક્યા. આ બાબતો એ પણ તે ગાયકોને પ્રભાવી બનાવવામાં ભાગ ભજવ્યો હોય. પછીથી જે નવા ગાયકો આવ્યા, તેમાં આ ખૂબીઓ નહોતી.

પરંતુ સહુથી મહત્ત્વની બાબત તે આ સર્વ લક્ષણોનું સંમિશ્રણ હીરો પ્રભાવી રોમેન્ટિક ફિલ્મો, દિલીપ-રાજ-દેવ જેવી ત્રિપુટી, પુરુષ અવાજને તરજ બનાવતી વખતે અપાતું પ્રાધાન્ય, શાસ્ત્રીય રાગોમાં અને મેલડીમાં ગીતની બાંધણી, નૌશાદ, મદનમોહન, જેવા પ્રભાવી સંગીતકારો, હૃદયને અપીલ કરનાર કવિઓ, ફેન્ટસી પર બનતી ફિલ્મો વગેરે બાબતો જે એકબીજા સાથે સુસંગત હતી, તે એક સાથે આવી મળી અને જે સમગ્ર માહોલ રચાયો તેમાં સ્ત્રી ગાયકોએ ગાયેલાં સોલો જોડકાં ગીતોમાં સ્ત્રી કરતાં પુરુષ ગાયકોએ ગાયેલાં ગીતો વધુ પ્રભાવી રહ્યાં. એવું પણ બને કે આપણે પુરુષ પ્રધાન સંસ્કૃિતમાં હતા. આજે જે હીરોઈનલક્ષી ફિલ્મો બનતી જોવા મળે છે તેવું એ સમયે નહોતું બનતું.

સૌજન્ય : ‘અત્રતત્ર’ નામક લેખકની કટાર, “નવગુજરાત સમય” 5 જૂન 2018

Loading

સુજાતા

પન્ના નાયક|Opinion - Short Stories|4 June 2018

સુજાતા વોશિંગ્ટન, ડીસીમાં કોન્ફરન્સ પતાવી ફિલાડેલ્ફિયા આવવા નીકળી. યુનિયન સ્ટેશન પર ઈન્ડિકેટર જોયું. ફિલાડેલ્ફિયાની ટ્રેન સવા દસને બદલે પોણા અગિયારે આવવાની હતી. એણે સ્ટારબક કોફી શોપમાં જઈ ચ્હા લીધી.

પર્સમાંથી ડબ્બી કાઢી મસાલો નાંખ્યો. હજી આટલાં વરસ પછી ય અમેરિકામાં ચ્હા જ અને તે ય મસાલા સાથે? એવું કોઈકે પૂછેલું તે યાદ કરીને સુજાતા મનોમન હસી પડી. યુ કેન ટેઇક મી આઉટ ઓફ ઇન્ડિયા બટ યુ કેન નોટ ટેઇક ઇન્ડિયા આઉટ ઓફ મી, એણે કહેલું.

ચ્હા લઈ એ ટ્રેનની રાહ જોતી બાંકડા પર બેઠી. આજુબાજુ નજર કરી.

જાત જાતના માણસો હતા. અમેરિકન, જાપાની, ચાઈનીઝ, ઇન્ડિયન. બાળકો, વિદ્યાર્થીઓ, વૃદ્ધો. કોઈ સેન્ડવિચ ખાતું હતું. કોઈ કોફી પીતું હતું. કોઈ કોક પીતું હતું. એક છોકરો- છોકરી આજુબાજુની પરવા કર્યા વિના પ્રેમ કરતાં હતાં. પીએ સિસ્ટમ પર ટ્રેન મોડી છે એની સતત જાહેરાત થતી હતી. એ અવાજ બીજા સઘળા અવાજને દાબી દેતો હતો.

બોસ્ટન જતી ટ્રેનની જાહેરાત થઈ. પહેલાં બાળકો, એમનાં મા-બાપ, પછી સિનિયર સિટિઝન્સ, અને એ પછી બીજાં બધાં. બધાં શાંતિથી ટ્રેનમાં ગોઠવાઈ ગયાં. ટ્રેઇન બહુ ભરેલી નહોતી. સુજાતાની સામેની સીટ ખાલી હતી. એને થયું કે એવું કોઈ ન આવે જેની સાથે વાત કરવી પડે. એને દિવસો પહેલાં શરૂ કરેલું પુસ્તક “માઈગ્રેટરી બર્ડસ” પૂરું કરવું હતું. એને શીર્ષક પર હસવું આવ્યું. યુનિવર્સિટીની લાઈબ્રેરીમાં આવ્યું ત્યારે એ પુસ્તક પક્ષીઓને લગતું છે સમજીને બાયોલોજી લાઈબ્રેરીમાં મોકલવામાં આવેલું. ત્યાંથી લાઈબ્રેરિયનની ચિઠ્ઠી સાથે પાછું આવ્યું કે એ પક્ષીઓ પર નહીં, પણ, એવા ઈમિગ્રન્ટસ પરનું છે જે પક્ષીઓની જેમ દેશમાં અને અમેરિકા વચ્ચે અવરજવર કરતા હોય. સુજાતાને થયું કે એ પણ એવું પક્ષી જ છે જે અમેરિકામાં સ્થાયી થયા પછી અનેક કારણોસર દેશમાં આવજા કરે છે.

“ક્યાં સુધી આમ આવજા કરીશ?” સુજાતાએ મનોમન પૂછ્યું.

સુજાતાએ બારીની બહાર જોયું. શિયાળાની સવારનો ઠંડો પવન સૂસવતો હતો. બહારનાં ઠુંઠાં વૃક્ષોને કાતિલ ઠંડી ડામતી હોય એવું લાગતું હતું. અચાનક બે ડબ્બાની વચ્ચેનું બારણું ખૂલ્યું. બહારથી ધસી આવેલો પવન એના ગરમ કોટમાં પ્રવેશી શક્યો નહીં પણ એના વાળ થોડા અસ્તવ્યસ્ત કરી ગયો. બારણામાંથી એક વૃદ્ધ બાઈ પ્રવેશી. એણે માથે સ્કાર્ફ બાંધ્યો હતો. ખભે પર્સ હતી. હાથમાં ઘસાઈ ગયેલી ચામડાની બેગ હતી. એમાંથી મેકડોનલ્ડની જાહેરાત કરતા અને આખા ડબ્બામાં એની વાસ ફેલાવતા હેમ્બર્ગર અને ફ્રેન્ચ ફ્રાય ડોકાતા હતા.

“સામે કોઈ બેઠું છે?” ખાલી સીટને ચીંધતાં એ બાઈએ પૂછયું.

“ના, ના.” સુજાતા આછા સ્મિત સાથે બોલી અને “માઈગ્રેટરી બર્ડસ” અધૂરી વાર્તા શરૂ કરી. પુસ્તક ખોળામાં રાખી સુજાતાએ ફરી બારી બહાર જોયું. શિયાળાને કારણે કોઈ વનરાજી નહોતી. હતી ફક્ત મેરીલેન્ડનાં ગોઠવેલાં અને ગોઠવાયેલાં ઘરોની પેટર્ન દરમિયાન, ખોળામાંથી પુસ્તક સરી ગયું એનો સુજાતાને ખ્યાલ પણ ન રહ્યો.

“તમારું પુસ્તક.” સામે બેઠેલી બાઈએ કહ્યું.

સુજાતાએ એ બાઈના કરચલીવાળા હાથ અને મોઢા સામે જોયું. મોઢા ઉપરના ભાવ પરથી કોઈ નવીસવી બાઈ લાગી. સુજાતાને થયું કે વર્ષો પહેલાં એના ચહેરા પર પણ નવા આવનારનો ચહેરો આમ જ છતો થયો હશે.

“થેંક યુ.” સુજાતાએ આભાર માન્યો. બાઈના હાથમાં પણ પુસ્તક હતું. કવર પરનો ચહેરો સુજાતાને પરિચિત હતો. એની અતિપ્રિય મુવીના નાયકનો.

“ડોક્ટર ઝીવાગો વાંચો છો? રશિયનમાં? તમે રશિયન જાણો છો?” સુજાતાથી પૂછ્યા વિના ન રહેવાયું.

“હા.”

“તમે રશિયન છો?”

“હા, હું રશિયન છું. અંગ્રેજી પણ જાણું છું. ઘરની યાદ આવે ત્યારે રશિયનમાં વાંચું છું”. એ બાઈ બોલી.

ઘર? ઘરની યાદ? સુજાતાને એ શબ્દો થોડા ઠાલા લાગ્યા.

“એવું છે ને કે અમે થોડા મહિના પહેલાં જ અમેરિકા આવ્યા છીએ.”

“ઓહ, એમ?”

સુજાતા પોતાના વિચારમાં ખોવાઈ ગઈ. એને હવે મારું ઘર ક્યાં? કોઈની કવિતાની અંતિમ પંક્તિ યાદ આવી. એને એનું મુંબઈનું ભર્યુંભાદર્યું ઘર યાદ આવ્યું. બા-બાપાજી, ભાઈઓ-ભાભીઓ, બહેનો, ભત્રીજા-ભત્રીજીઓ. એક આદર્શ સંયુક્ત કુટુંબ. મનોહરને પરણીને અમેરિકા આવી. એ વાતને વર્ષો વહી ગયાં. ક્યારેક ક્યારેક એ જૂના આલ્બમમાંથી ફેમિલી પોટ્રેટ કાઢીને જોઈ લેતી. ગાંધીજીના જમાનાને પ્રતિબિંબિત કરતાં ખાદીના ડગલા-ટોપીમાં બેઠેલાં બાપાજી, ગુજરાતી સાડલામાં અતિ પ્રભાવશાળી લાગતાં બા, ભાઈઓ-ભાભીઓ અને વચ્ચે એ. એ આલબમ બંધ કરી દેતી અને સ્મરણની ઋતુ પણ પૂરી થતી.

હવે, એ ઘેર પહોંચશે ત્યારે હંમેશની જેમ ઘર બંધ જ હશે. પોતે ચાવીથી બારણું ખોલશે અને બારણાને એક પગે થોડો ધક્કો મારી અંદર જશે. અંદર અંધારું હશે. જમણે હાથે સ્વીચ ઓન કરશે. ઘર જેમ મૂકીને ગઈ હતી એમ જ હશે. એક વાર એણે ખાલી ઘરે આવવાની વાત મનોહરને કરેલી. ત્યારે મનોહરે કહેલું કે એ બહાર જ ન જાય તો ખાલી ઘરમાં આવવું ન પડે. વળી, ઉમેરેલું, કે, ‘આમે આપણે આપણા ઊભા કરેલા શૂન્યાવકાશમાં જ રહેતા હોઈએ છીએ.’ સુજાતાને મનોહરના એવા જવાબમાં રસ નહોતો. મનોહરના જવાબ માટે થોડો ગુસ્સો ય આવેલો. એ ધમધમ કરતી ઉપર ગયેલી. મૂંગે મોઢે ઈસ્ત્રી કરવા માંડેલી. જાણે જીવનમાં પડેલી ખાલીપણાની કરચલીઓ ભાંગતી હોય એમ. ત્યારે એ મનોહરને સમજાવી શકી નહોતી કે કેમ એ ખાલીપણાનો અનુભવ કરતી હતી. અને પછી? પછી તો એને અમેરિકા ગમી ગયું હતું. એકલા રહેવાનું કોઠે પડી ગયું હતું. મનોહરને અવસાન પામ્યે પાંચ વર્ષ થયાં હતાં. એના અવસાન પહેલાં એ રિટાયર થઈને, એની વૃદ્ધ માતાની સેવાના આશયે અમદાવાદ ગયો હતો. સુજાતાને એનો રંજ નહોતો. એને એનું ભણાવવાનું હતું. તેજસ્વી વિદ્યાર્થીઓ હતા. અમેરિકન અને ભારતીય સરસ મિત્રો હતા. લેખનપ્રવૃત્તિ હતી. પાડોશ સારો હતો. બાજુમાં રહેતો જિમ બટલર એનું ધ્યાન રાખતો હતો.

“વિલ્મીંગ્ટન ક્યારે આવશે?” થોડા પેસેન્જર્સને ઊતરતા જોઈ રશિયન બાઈએ પૂછયું.

“આ બોલ્ટીમોર સ્ટેશન છે. આના પછી. હું તમને કહીશ.”

ટ્રેઈન બોલ્ટીમોર સ્ટેશનના પ્લેટફોર્મ પરથી બહાર નીકળી. બહાર ઝરમરતો સ્નો દેખાયો.

“અરે, સ્નો પડે છે.” સુજાતાએ કહ્યું.

“સ્નો? તમે કહ્યું સ્નો? ક્યાં છે સ્નો?”

સુજાતાએ બારી બહાર આંગળી ચીંધી કહ્યું, “આજે બે-ત્રણ ઈંચ પડવાની આગાહી છે.”

રશિયન બાઈ હસી પડી. “રશિયાનો સ્નો જોયો છે? ઢગલે ઢગલા. ક્યાં ય જમીન જ ન દેખાય. વન્ડરલેન્ડમાં હોઈએ એવું બધું સ્નો આચ્છાદિત. અમે ગરમ કપડાં પહેરીએ. ઘરમાં સગડી સળગાવીને બેસીએ. છોકરાંઓ સ્કીઈંગ કરવા નીકળી પડે. અહીં ઘર બધું બંધ બંધ. ઘરમાં હવા ગરમ ગરમ. બહારની ચોખ્ખી હવા જ નહીં. ઇન્ડિયામાં સ્નો પડે?”

“હા, પડે પણ ઉત્તરમાં. હું મુંબઈની છું.”

“તમને સ્નો ગમે?”

સુજાતા શરૂઆતના વર્ષોમાં ધકેલાઈ ગઈ. તાજા જ પડેલા સ્નોમાં એ મનોહરને ખેંચી જતી. સ્નોના ગોળા બનાવીને એકબીજા પર ફેંકતા. મનોહર ઘરમાં જાય એટલે એ સ્નો પર નામ લખવાની રમત રમતી. પછી વરસાદ પડતો ત્યારે એના લખેલા નામને વહી જતો જોઈ રહેતી.

“હા, ગમતો પણ હવે નહીં. હવે સ્નો પડે છે ત્યારે એને શવલ કરવો પડે છે જેથી ગરાજમાંથી ગાડી બહાર કાઢી શકાય.”

“અમારે ત્યાં તો છ છ મહિના સ્નો પડે. ઇન્ડિયા સુંદર દેશ છે, નહીં? મેં તો ફોટામાં જોયો છે. તમે કેમ અહીં આવ્યાં?”

એ પ્રશ્ને સુજાતાને ચમકાવી દીધી. શા માટે અહીં આવ્યાં? સુજાતાને થયું રશિયનો જેવું કપરું જીવન તો ઇન્ડિયામાં નથી અને તો ય સ્વેચ્છાએ ભારતીઓ અહીં આવ્યા અને આવે છે. ડોલર્સ કમાવા તો ખરા જ પણ સાથે સાથે વ્યક્તિગત પ્રગતિ ઉન્નતિની તક ખરી ને? સુજાતાને અનેક કારણો જડ્યાં પણ એ રશિયન બાઈના સવાલનો જવાબ ગળી ગઈ. ટ્રેન હવે થોડી ધીરી પડી હતી.

“ટ્રેન બહુ મોડી તો નહીં થાય ને? મારા હસબન્ડ મને લેવા આવવાના છે. સ્ટેશન પર રાહ જોતા હશે.”

સુજાતાને મનોહર યાદ આવ્યો. અમદાવાદ પાછા ગયા પછી એની તબિયત કથળી. શરીર એક પછી એક રોગોનું ધામ બનતું ગયું. સુજાતા તબિયત વિશે પૂછે તો એક જ જવાબ મળે ‘હોની સો હોની’. મનોહરના મેડિકલ ખર્ચને પહોંચી વળવા અને ઈન્શ્યોરન્સ કવરેજ માટે સુજાતા અમેરિકા રહી હતી, એની ભાગ્યે જ કોઈને ખબર હતી અને એણે કોઈને કહ્યું ય નહોતું.

રશિયન બાઈનો પતિ એને લેવા આવશે. એ બન્ને ઘેર જશે. દિવસો, મહિનાઓ, વરસો વીતતાં જશે. પછી? પછી એ લોકો પણ અમેરિકન થઈ જશે. અમેરિકન ભઠ્ઠીમાં એકરસ થઈ જશે. એમના કુટુંબને બહુ મીસ નહીં કરે કે કરશે?  રશિયન ભૂમિને, ત્યાંના ઘાસને, ત્યાંનાં પતંગિયાંને, ત્યાંના સ્નોને, ત્યાંના વરસાદને યાદ કરશે કે ભૂલી જશે? રશિયા આવજા કરશે? કે ઘર એટલે અમેરિકા જ કહીને અહીં સ્થાયી થશે?

“વિલ્મીંગ્ટન, વિલ્મીંગ્ટન.” ટ્રેનના કન્ડકટરે બૂમ પાડી જાહેરાત કરી.

રશિયન બાઈ ઊઠી. ઊઠતાં ડોક્ટર ઝીવાગો ખોળામાંથી પડી ગયું. સુજાતાએ વાંકા વળી લીધું. હસીને આપ્યું. આપતી વખતે રશિયન બાઈનું નામ પૂછવાનું હોઠે આવ્યું પણ ન પૂછયું. બાઈ હસતી હસતી “બાય” કહીને ઊતરી ગઈ.

સુજાતાએ જોયું તો દૂરથી એક પુરુષ ટ્રેનના ડબ્બા તરફ આવતો હતો. એણે હાથ લંબાવ્યો હતો. બાઈ એના તરફ આગળ વધી ત્યારે પુરુષે એને હોઠ પર ચુંબન આપી, હાથ ગળે વીંટાળ્યો. બન્ને જણ એકમેકને વળગી ઝરમરતા સ્નોમાં અદ્દશ્ય થઈ ગયાં.

“નેક્સટ સ્ટેશન ફિલાડેલ્ફિયા.” ટ્રેનના કન્ડકટરે બૂમ પાડી જાહેરાત કરી.

સુજાતાએ બારી બહાર જોયા કર્યું. નજર ખસેડી વણવંચાયેલું પુસ્તક બંધ કરી પર્સમાં મૂક્યું. ઊભી થઈ, રેક પરથી બેગ ઊતારી. ફિલાડેલ્ફિયા આવવાની રાહમાં દરવાજા પાસે જઈને ઊભી રહી.

’ફિલાડેલ્ફિયા નેક્સટ. ફિલાડેલ્ફિયા નેક્સટ.’ ટ્રેનના કન્ડકટરે ફરી જાહેરાત કરી.

સ્ટેશન આવ્યું. સુજાતા પ્લેટફોર્મ પરથી એસ્કલેટર લઈને ઉપર આવી. એસ્કલેટર પાસે એનો પાડોશી જિમ બટલર ઊભો હતો.

“હાય, સુ. આઈ થોટ આઈ વિલ પીક યુ અપ સીન્સ ઈટ ઈઝ સ્નોઈંગ. વેઈટ હિઅર. આઈ વિલ ગો એન્ડ ગેટ ધ કાર.” જિમે કહ્યું.

“નો, આઈ વિલ ગો વિથ યુ.” એમ કહી સુજાતા જિમની સાથે ચાલવા લાગી. એને લાગ્યું કે એ જિમને વળગીને પાર્કિંગ લોટ તરફ જઈ રહી છે અને પેલી રશિયન બાઈ એના પતિ સાથે ઊભી ઊભી એને અને જિમને જોઈ રહી છે.

*******

સૌજન્ય : https://davdanuangnu.wordpress.com/2018/06/03/પન્ના-નાયકની-વાર્તા-૧-સુજ/

Loading

...102030...3,0863,0873,0883,089...3,1003,1103,120...

Search by

Opinion

  • પાલિકા-પંચાયત ચૂંટણીઓમાં વિલંબ લોકતંત્ર માટે ઘાતક છે
  • અદાણી ભારત કે અંબાણી ઈન્ડિયા થશે કે શું?
  • પ્રતાપ ભાનુ મહેતા : સત્તા સામે સવાલો ઉઠાવતો એક અટલ બૌદ્ધિક અવાજ
  • લાઈક-રીલ્સથી દૂર : જ્યારે ઓનલાઈનથી ઓફલાઈન જિંદગી બહેતર થવા લાગે
  • રુદ્રવીણાનો ઝંકાર ભાનુભાઈ અધ્વર્યુની કલમે

Diaspora

  • દીપક બારડોલીકરની પુણ્યતિથિએ એમની આત્મકથા(ઉત્તરાર્ધ)ની ચંદ્રકાન્ત બક્ષીએ લખેલી પ્રસ્તાવના.
  • ગાંધીને જાણવા, સમજવાની વાટ
  • કેવળ દવાથી રોગ અમારો નહીં મટે …
  • ઉત્તમ શાળાઓ જ દેશને મહાન બનાવી શકે !
  • ૧લી મે કામદાર દિન નિમિત્તે બ્રિટનની મજૂર ચળવળનું એક અવિસ્મરણીય નામ – જયા દેસાઈ

Gandhiana

  • ગાંધીસાહિત્યનું ઘરેણું ‘જીવનનું પરોઢ’ હવે અંગ્રેજીમાં …
  • સરદાર પટેલ–જવાહરલાલ નેહરુ પત્રવ્યવહાર
  • ‘મન લાગો મેરો યાર ફકીરી મેં’ : સરદાર પટેલ 
  • બે શાશ્વત કોયડા
  • ગાંધીનું રામરાજ્ય એટલે અન્યાયની ગેરહાજરીવાળી વ્યવસ્થા

Poetry

  • ગઝલ
  • કક્કો ઘૂંટ્યો …
  • રાખો..
  • ગઝલ
  • ગઝલ 

Samantar Gujarat

  • ઇન્ટર્નશિપ બાબતે ગુજરાતની યુનિવર્સિટીઓ જરા પણ ગંભીર નથી…
  • હર્ષ સંઘવી, કાયદાનો અમલ કરાવીને સંસ્કારી નેતા બનો : થરાદના નાગરિકો
  • ખાખરેચી સત્યાગ્રહ : 1-8
  • મુસ્લિમો કે આદિવાસીઓના અલગ ચોકા બંધ કરો : સૌને માટે એક જ UCC જરૂરી
  • ભદ્રકાળી માતા કી જય!

English Bazaar Patrika

  • “Why is this happening to me now?” 
  • Letters by Manubhai Pancholi (‘Darshak’)
  • Vimala Thakar : My memories of her grace and glory
  • Economic Condition of Religious Minorities: Quota or Affirmative Action
  • To whom does this land belong?

Profile

  • તપસ્વી સારસ્વત ધીરુભાઈ ઠાકર
  • સરસ્વતીના શ્વેતપદ્મની એક પાંખડી: રામભાઈ બક્ષી 
  • વંચિતોની વાચા : પત્રકાર ઇન્દુકુમાર જાની
  • અમારાં કાલિન્દીતાઈ
  • સ્વતંત્ર ભારતના સેનાની કોકિલાબહેન વ્યાસ

Archives

“Imitation is the sincerest form of flattery that mediocrity can pay to greatness.” – Oscar Wilde

Opinion Team would be indeed flattered and happy to know that you intend to use our content including images, audio and video assets.

Please feel free to use them, but kindly give credit to the Opinion Site or the original author as mentioned on the site.

  • Disclaimer
  • Contact Us
Copyright © Opinion Magazine. All Rights Reserved