એ મૂકે છે હળવે-હળવે પગ
ગંગામૈયાના પાણીમાં
તણાઈ ગયેલાં શબોના ચહેરાઓ સાદ કરે છે એને
ૐ શાંતિ!

મંદિરમાં પહોંચી
ધ્રૂજતા હાથે કૅમેરા સામે ઉતારે છે આરતી,
એ વગાડે છે ઘંટ,
યાદ આવે છે આ શસ્ત્રોથી જ
માંડ્યો’તો હારી ગયો એ જંગ!
ૐ શાંતિ!

દવા, ઈલાજ, પ્રાણવાયુ વિના તડપતા
અવાજો બની ગયા ધુમાડો
અવાજોની ભૂતાવળ માંડે છે ગોકીરો!
એ વગાડે છે ઘંટ,
ૐ શાંતિ!

ઘંટ અમોઘશસ્ત્ર છે એનું,
ઘંટ રક્ષાકવચ છે એનું,
મલેચ્છોના માથે મારો ઘંટ,
ગોત્ર વિનાની ખોવાઈ ગઈ છે એમની
કાલસર્પવાળી કુંડળી!
ૐ શાંતિ!

એ વગાડે છે ઘંટ
ને બંધ થઈ જાય છે આખા ય કાશ્મીરનું નેટવર્ક!
ૐ શાંતિ!

પગની પિંડીઓ ફૂલી જાય એમ રમરમાટ ભાગતા
મજૂરોની સાઇકલની ઘંટડીઓ પહોંચાડે નહીં ખલેલ એટલે,
એ વગાડે છે ઘંટ
ૐ શાંતિ!

ઘંટ વાગતાવેંત નીકળી પડે છે અનુચરો
ઢાળી દે છે ઘંટ સિવાયના કોઈ પણ અવાજને!
ૐ શાંતિ!

એ વગાડે છે ઘંટ.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 જાન્યુઆરી 2022; પૃ. 13

પડી-આખડીને અરીસો બતાવ્યો,
ચીલો ચાતરીને અરીસો બતાવ્યો.

અરીસો અસલ રૂપ દેખાડે તેથી,
ધૂણી ધાખવીને અરીસો બતાવ્યો.

કવિતાથી કોમળ વધુ કંઈ હતું નહિ,
કવિતા લખીને અરીસો બતાવ્યો.

બરાડા ન પાડ્યા, ન ઝંડા ઉપાડ્યા,
ઝીણું ગણગણીને અરીસો બતાવ્યો.

ખમી લે હજારો કટારી, બીજું શું?
મૂરખ, મેદનીને અરીસો બતાવ્યો!

ચકી સાવ નાની અને ઝાડ મોટું,
અદબ જાળવીને અરીસો બતાવ્યો.

હવે તો સજા ભોગવ્યે છૂટકો છે,
ખતા છે ધણીને અરીસો બતાવ્યો.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 જાન્યુઆરી 2022; પૃ. 14

ચૂલે ચડ્યા રોટલા મઘ મઘ આખું ય ઘર,
ઘીમાખણની સોડમે સઘળું કૈં તરબતર.
બઠ્ઠા પાડે બાજરો રગમાં ચડતું જોમ,
લીલાલીલા કેફથી ફરકે રોમેરોમ.
દહીં ભરેલું છાલિયું મીઠું મરચું હોય,
જીરુંનો છણકો જરી ના પાડે ના કોઈ.
પીવાનાં સુખ છાશનાં પીવો તો સમજાય,
અમરતના કૈં ઘૂંટડા હલક હેઠ ઠલવાય.
બેસે જીભ પર ડુંગળી તરતો સરતો સ્વાદ,
હાલક ડોલક ભાનમાં અજબ ગજબ સંવાદ.
કડકડતો હો રોટલો ને વાળુમાં દૂધ,
લીલાલબરક કેફમાં આતમ થાતો શુદ્ધ.

૭, મુક્તાનંદ સોસાયટી, નર્મદાનગર, જિ. ભરૂચ, ૩૯૨ ૦૧૫

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 જાન્યુઆરી 2022; પૃ. 15