કાવ્ય કૂકીઝ
મારા ફાધર મોંઘવારીનો કકળાટ કરતા
ને તેના બાપા પણ બહુ મોંઘું, બહુ મોંઘું-ના
મણકા ફેરવતા રહેતા
રૂપિયે મણ જુવાર હતી તો ય મોંઘી લાગતી
ને આજે સોનાના પચાસ હજાર થયા
તો ય ચોક્સીનો ધંધો તો ચાલે જ છે
એક શહેરમાં પેટ્રોલ 120 રૂપિયે
ને બીજા શહેરમાં 100 રૂપિયે હોય તો
20 રૂપિયા સસ્તું મળે છે
એ નથી જોતાં આપણે
ને પેટ્રોલ બહુ મોંઘુની બૂમો પાડીએ છીએ
એટલું સમજો કે આપણે મજબૂત પ્રજા છીએ
રોજ કેરી મોંઘી થશે, તેલ મોંઘું થશે,
ગેસ મોંઘો થશે-ની આગાહીઓ થાય છે
તો ય લીંબુ બારણે ટાંગીએ જ છીએ ને !
વેકેશન પડે ને સ્ટેશનરી મોંઘી થવા લાગે
તો શિલાલેખ નથી લખતા
નોટબુક, પેન્સિલ જ લઇએ છીએ
બૂટવાળો ભાવ 7 હજાર બોલે છે તો ય
પૂછીએ છીએ કે બેના કે એકના?
એનો અર્થ એ થયો કે
એકનો આટલો ભાવ હોય તો ય પરવડે એમ છે
ને બહુ મોંઘા હોય તો ય એક બૂટ ખરીદતા નથી
ગમે એટલા મોંઘા હોય તો ય આપણે
બે પગમાં એક બૂટ પહેરીને ચલાવતા નથી
શું છે કે આપણને બૂમો પાડવાની ટેવ પડી ગઈ છે
બાકી મોંઘું કૈં નથી
લગ્નમાં અઢી હજારની થાળી ખાઈએ છીએ
ને ચાંદલો તો પાંચસોનો જ કરીએ છીએ
મોંઘવારી ખરેખર હોત તો થાળી પર
બે હજારની બચત થઈ હોત?
હવે તો માણસનાં કામો રોબોટ્સ કરે છે
ને માણસો ફાજલ પડે છે
જો મોંઘવારી હોત તો
માણસ આટલો સસ્તો થયો હોત?
વરઘોડામાં તો ઘોડાના પૈસા પણ આપવા પડે છે
પણ એના પર બેસતા વરનું લગ્ન પછી પણ
કૈં ઉપજે છે?
એનું લેવલ અને લેવાલ જ કયાં છે?
જો માણસ ગધેડે ગવાતો હોય તો
મોંઘવારીની બૂમ જ ખોટી છે એવું નથી લાગતું?
000
e.mail : ravindra21111946@gmail.com
(પ્રગટ : “સંદેશ”ની બુધવારની કોલમ)
