પડશે રે પાણી મૃદુલ મેહનાં, મઘમઘશે ધરતીનું સંતોષ્યું ઉર,
હવાને હલબલાવી હેંડશે કુંડાળાં કોરતાં કીરોનાં ટોળાં ભરપૂર.
સરવરમાં કોડભર્યો દીર્ઘ રવે ગુંજશે દાદુર દીવાનો ચકચૂર,
સોનાની ઘંટડીઓ પહેરીને વેરશે અમલતાસ રાતે પણ નૂર.
પીછાંમાં રંગોની ભાત ભરી ગગનમસ્ત ચંડોળે કરશે ખિલવાડ
ચાંચ મહીં સીટી લઈ મનગમતું ફૂંકતો ઊડી ઊડી વાદળની આડ.
એમાંના એકેને જાણ કદી પડશે ના શીય વીતી ધરતી પર ઘાત;
એમાંના એકેને પડી નથી કાંઈયે મીટશે કે રહેશે પણ માનવની જાત.
ને પ્રભાત જાગીને અંગ અંગ ઉમંગે સંચરશે જ્યારે વસંત,
ભાગ્યે જ એ જાણશે કે છીએ શું આપણે કે આવ્યો છે આપણોય અંત.
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” – ડિજિટલ આવૃત્તિ; 15 ઍપ્રિલ 2020
