તારા આ શહેરી ફ્લેટમાં
કાચની દીવાલો ચકચકિત
ને ઝળહળતી છત ભેટમાં
… ક્યાં છલકે પાદરનું અતીત ?
બહાર હવા અડપલાં કરતી
બાવલાં પડતાં છોભા
હું માંહે માંડ તરતી
માત્ર થઈને શોભા
તેં જ દીધા રૂપ – ઈશ
ને કીધી નક્કી નિયતિ:
સ્ત્રી – પરી – ગોલ્ડફીશ
મનોરંજન કાજ જીવતી
તારા વિશ્વની મૂંગી ચીસ
હું બસ – સદા ઝૂકતું શિશ
e.mail : drvision@gmail.com
ઇન્ડિયામાં મિડલ ક્લાસ ફેમિલીમાં ઉછરીને વિદેશ જવાના સપના જોઈ મોટો થયો, અને મેં તો ભારતમાં બેચલર અોફ ફાર્મસી કરેલું. તેને સારુ ભારતમાં ખૂબ મોકળાશ અને અવકાશ હતો. અાટલું ભણ્યા પછી મને એમ.બી.એ. ભણવા માટે ઇંગ્લૅન્ડ જવાનાં સપનાં હતાં. વળી, તેમ કરવાથી મારું ભાવિ ય ઉજળું થાય તેવી સમજણ રહેતી. તેથી, ત્યાંની એક યુનિવર્સિટીમાં એડમિશન મેળવ્યું, અને પછી યુ.કે.ના વીસા લેવા અરજી કરી.
એક દિવસ એ સમય આવી જ ગયો અને પપ્પા મમ્મીની આશાઓ લઈને વિદેશ જવાની તૈયારી થઈ ગઈ. એ સમયે કમાવાની કઈ ખબર તો નહોતી પડતી. પણ એ ખ્યાલ હતો કે પપ્પાએ ખૂબ જ મુશ્કેલીથી પૈસા ભેગા કરીને મારી કોલેજની ફીસ જમા કરી હતી અને ટીકીટ પણ ખૂબ જ તકલીફથી કરાવી હતી. ઓલ મોસ્ટ, ૧૫ લાખ રૂપિયાનો ખર્ચો, મારા પાછળ, એ સાલ, થયો હતો. અને મને હજુ યાદ છે કે પપ્પાએ નાના ભાઈની સ્ટડીનું ફંડ પણ મારા પાછળ વાપરી નાખીને, મને અહેસાસ પણ થવા દીધો ના હતો. ઓન્લી બિકોઝ હું સારી રીતે અને શાંતિથી ભણીને, પછી, નાનાને તો ઇસીલી સેટ કરીશ જ ને.
એ સમયે વિદેશ જવાની ઇચ્છા પૂરી થવાનો હરખ અને પપ્પાની તકલીફનો અહેસાસ પણ હતો. યુનાઇટેડ કિંગ્ડમ જઈને ક્યારે ફેમિલી માટે મદદરૂપ થાઉં અને ખૂબ ભણીને પપ્પા મમ્મીનું નામ રાખું, એ જ વિચાર સતત ચાલતો હતો. અને એક વસ્તુ તો મનમાં નક્કી જ હતી કે જેટલા વાપર્યા છે, એટલા તો કમાયા વિના, પાછા જવાય જ કેવી રીતે. શું થાય જો મને success ના મળી તો ? …. પાછો જઈશ તો બધા પપ્પા મમ્મીને શું કહેશે … એમને મારા લીધે થઈને ખૂબ જ શરમ અનુભવવી પડશે.
ગમે એમ, છેવટે, એ દિવસ આવ્યો અને લંડન હીથરૉની ધરતી પર પગ મુક્યાનો રોમાંચ અનુભવ્યો. અને એક નવી દુનિયા જોઈ ને express ના કરી શકાય તેવી ખુશી ને રોમાંચ થયા.
પહેલા જ દિવસે હીથરૉ પર જ, અડધા કલાક પછી જ, હકીકત સામે અથડાઈ પડી. કારણ કે હું મારા બે મિત્રો સાથે યુ. કે.માં આવ્યો હતો અને એમના ઇન્ડિયામાં કહેવા પ્રમાણે, મારા રહેવાનું એક મિત્ર સાથે નક્કી હતું, અને બીજો મિત્ર એના ફોઈ ને ત્યાં રોકવા નો હતો. પણ હકીકત કઈ અલગ જ હતી. જ્યારે હીથરૉ પર, એક મિત્ર એની ફોઈ સાથે ગયો, અને બીજો મિત્ર એના ફ્રેન્ડ સાથે એક મિનિટ કહી ને અલગ વાત કરવા ગયો. … અને આવીને મને કહે છે કે યાર, લૅન્ડલૉર્ડ એક જણને રહેવાની પરમિશન આપે છે. … તારે કઈ અલગ વ્યવસ્થા કરાવી પડશે !!!! … આંખમાં આંસુ આવી પડ્યાં, પણ વ્યર્થ હતું. કોઈ ને ય પડી ના હોય, કારણ કે બધા મજબૂર હતા.
વધુ લખી શકતો નથી … ! ક્યારેક … !!
e.mail : chirag2612@yahoo.com
("અોપિનિયન", 26 ફેબ્રુઅારી 2013)
થોડા સમય પહેલાં લંડનના ઇલિંગ રોડ પર આવેલી બ્રેન્ટ કાઉન્સિલની લાઇબ્રેરીમાં એક ડચ નાગરિકની બનાવેલી દસ્તાવેજી ફિલ્મનો શો હતો. વિષય હતો – ભારતથી અને તમારાં ગુજરાતથી બ્રિટનમાં રહેવા – ભણવા – વસવાટ કરવા આવેલા યુવા વર્ગની કથની. એ શો પછી નિર્દેશક અને એ ફિલ્મમાંના એક પાત્રની સાથે વાતચીત – પ્રશ્નોત્તરી હતી. એ બધુ પત્યું અને હું નીકળવા જતો હતો, ત્યાં એ જ શોની એક સીડી હાથમાં લઈને એક ઊંચી કદાવર વ્યક્તિ મારી સામે આવીને કહે છે – ‘લો. આના વિશે કાંઈક લખો.’ અને મારા હાથમાં સીડી પકડાવી દીધી. ‘મેં તો કદી લખ્યું જ નથી.’ મેં એ વાત ટાળવા વિચાર કર્યો. તો કહે ‘કાલે લખવાનું જ છે તો આજથી શરૂ કરો.’ કંઈક અધિકારભરી ભાષાએ મને સ્થગિત કરી દીધો. વર્ષો પહેલાં પત્ર લખતો હતો પણ ફોનની વ્યવસ્થા સુલભ થવા માંડી અને પત્ર લેખન વિસારે પડતું ગયું. હવે તો ઇ-મેઇલને લીધે ભાષા પણ ટૂંકી થવા માંડી અને SMSના પ્રભાવથી તો ભાષાશાસ્ત્રીઓ પણ ડરી રહ્યા છે. હું વિચારોના રણમાં અટવાઈ ગયેલો, દિશા શોધવા માટે ફાંફા માર્યા અને તૂટક તૂટક વિચારો ઊગતા લાગ્યા. પણ તે બધા જ અસ્તવ્યસ્ત. પછી હાથમાં કલમ લઈને એને લખવા બેઠો કંઈક આવી રીતે :
શિયાળો આવતાં સ્થળાંતર કરનાર પંખીઓ ઠંડા પ્રદેશ છોડીને ગરમ પ્રદેશ તરફ પ્રયાણ કરે, નવાં ચરિયાણ માટે નવા જીવનનાં ચણતર માટે. પશુ સૃષ્ટિમાં પણ ઘણાંબધાં પ્રાણીઓ આમ સ્થળાંતર કરતાં હોય છે. નવી ચરાઉ જમીનની શોધમાં નવું ચરવા માટે અને સાથોસાથ નવજીવનને પાંગરવા માટે. આમ જોવા જઈએ તો આપણી માનવ જાતિની કહેવાતી આદ્ય માતા ‘લ્યુસી’ પણ ત્રણ-સાડાત્રણ લાખ વર્ષ પૂર્વે કંઈક આવા જ ઉદ્દેશથી આફ્રિકાના ટાન્ઝાનિયા મુલકમાંથી સ્થળાંતર કરેલું અને એ સ્થળાંતરના ફલસ્વરૂપે આખા ય પૃથ્વી પર માનવજાતિ વિસ્તરાઈ ગઈ.
આપણા ભારતીય પૌરાણોમાં – વેદોમાં એક વાક્ય છે – चरवेति चरवेति धर्म॥ चर + उ + इति એટલે કે ચરવું. ચરવું અને ચરવું એ જ ધર્મ. આ જગતની હરેક જીવ સૃષ્ટિ માટે ચરવું એ સ્વભાવ છે ……….. પછી ચરવું, ફરવું, હરવું, રળવું, એ બધું જોડાઈ ગયું.
આ દસ્તાવેજી ફિલ્મમાં ચરવા, ફરવા અને રળવા નિકળેલા યુવાવર્ગની કથા છે. દેશમાં નાના ગામમાં હવે તો પરદેશની વાતો, ત્યાંનુ જીવન વગેરેના અનેક આલેખનો સચિત્ર મળતાં રહેતા હોય છે. ગામમાં વિકાસ – પ્રગતિ માટેની તકો પૂરતી ન હોવાથી ઘણાંબધાં યુવક – યુવતીઓ પરદેશ જઈને પ્રગતિ સાધવા માંગતા હોય છે, અને તક મળતાં ત્યાંથી નીકળી પડતાં હોય છે. કંઈ કેટલી આશાઓ – ઉમંગો અને વિવિધ કલ્પનાનાં પોટલાં બાંધી કેટકેટલાં યુવાનો આ દેશમાં આવતાં હશે. નવા સ્વપ્નલોકમાં જવા થનગનતા પગલાંના અવાજોમાં વતનથી નીકળતી વખતની જુદાઈ ક્યાંક દબાઈ જાય તો ક્યાંક પરિવાર સગાંસંબંધીઓ – મિત્રમંડળ બધાની સાથે નામછેદ કરીને નીકળતાં દુ:ખ પણ વર્તાય, તો ક્યાંક પરદેશ ખેડીને સમૃદ્ધિ સાથે પાછા ફરશું એવી સુખદ સાંત્વના પણ હોય. આવી બધી લાગણીઓના મિશ્રણ સમૂહ સાથે બ્રિટનની ધરતી પર પગ મૂકે અને આ દેશની ભવ્યતા જોઈ આશ્ચર્ય મગ્ન થઈ જાય, એક રોમાંચકતા ઘેરી વળે. વિશાળ રસ્તા પરથી પસાર થતી ટેક્સી. ધીરે ધીરે નાના રસ્તાઓ વટાવીને નાની એક ગલીમાં આવેલા એક સાધારણ મકાન આગળ અટકે ત્યારે થોડું ડઘાઈ જવાય. પણ આશાના ઉમંગમાં શરૂ શરૂના દિવસો નાના સરખા મકાનમાં અન્ય રહેવાસીઓની ભીડ વચ્ચે સંકડાશની જિંદગી શરૂ કરે ત્યારે પેલાં પોટલાં ઓગળવાં માંડે. હતાશા ફરી વળે, વતનની યાદ પીડવા લાગે. પણ ચરવું તો પડશે અને એ માટે રળવું પણ પડશે જ એટલે એ બધું ખંખેરી કટિબદ્ધ થઈ નીકળી પડે ચણ ગોતવા. આખડતાં પાખડતાં જે મળ્યું એ ભલું મળ્યું એમ સ્વીકારી ગોઠવાઈ જાય. નવા ખોખામાં દિવસો વિતતા જાય, કોઠવાતું જવાય અને ગોઠવાતું જવાય. દિવસનો મોટો ભાગ બાર તેર કલાકનો મજૂરીમાં જાય, દોઢ બે કલાક જવા-આવવામાં પસાર થાય અને ઘર .. એક રેલવે સ્ટેશન જેવું લાગે .. વિરામ કરવા થોડીવાર ઊભી રહેલી ટ્રેન જેવું.
સમય પસાર થતો જાય. નિયમબદ્ધ જીવન પણ પસાર થતું જાય અને ઘરના અલગ અલગ સભ્યો એકબીજા સાથે હળીભળી જાય. દરેકના સુખદુ:ખમાં સહિયારા ખરા પણ સમયની પાબંદી પામવી પડે. વતનમાં પરિવારજનો સાથે અવારનવાર ફોન પર વાતચીત થાય. સુખની થોડીક વાતો થાય અને દુ: ખની અનેક વાતો છિપાવાય. આવી સંતાકૂકડી રમતાં રમતાં વિસાની આવરદા ટૂંકી થઈ જાય. મન અવઢવમાં મુકાઈ જાય. શેકસ્પિયર ન વાંચ્યો હોય તો પણ એના એક વાક્યનું અનેકવાર રટણ થાય To stay or not to stay અને જ્યારે to stay ના તરફનું પલ્લું નમે ત્યારે વિસાની આવરદા લાંબી કરવા માટે અરજી થાય, નારિયેળ અને દિવો થાય. નવી આશા ઉમંગનો સંચાર થાય અને અરજીના જવાબની રાહ જોવામાં શિયાળાના ટૂંકા દિવસો પણ લાંબા લાગે. જવાબ આવે ત્યારે ક્યાંક ખુશીની બ્યોછાર થાય તો ક્યાંક નિરાશા – હતાશા ઘેરી વળે. પરદેશના એકલા અટૂલા દિવસોમાં એ દુ:ખ કોની સાથે વહેઁચી શકાય. કોના ખભે માથુ નાખી દુ:ખની પળો વહાવી શકાય!
જેઓ અહીં રહી ગયા, તેઓનું જીવન થાળે પડતું જાય. બધુ ગમવું ફાવતું થઈ જાય અને કદી બે પાંદડે થયાનો સુખદ અહેસાસ પણ થાય. સમય વિતતો જાય અને વતનની યાદ આવે ત્યારે કોકવાર હવે બસ આવતી સાલ પાછા ફરવું છે એવા મનોભાવ ઉભરતા જાય, સાથોસાથ ‘થોડું વધારે બાંધી લઉ’ એવી અગલે બરસાતમેં કે પછી અહીંની પરિભાષામાં come September થી કૂદી રહેલા મનનું સમાધાન પણ થાય. એક પલ્લે ગઠરિયાં બાંધી વતન પરત જવું તો બીજા પલ્લામાં પરદેશની ગમી ગયેલી, ભાવી ગયેલી ભૂમિ પર કાયમ થવું? ફરી વિમાસણ શરૂ થાય. કાન્તના ભરતની જેમ ‘રાગ અને ત્યાગ વચ્ચે હૈયું એ ઝૂલતું હતું’ એમ અવઢવમાં મુકાઈ જવાય. કોઈક પોતાની સમૃદ્ધિની ગઠડી બાંધીને ખુશી ખુશી વતન પરસ્ત થાય તો કોઈ વધારે સારા ભવિષ્યની ભાવનાથી એક દ્વારિકા કરી લે અને નવો સસાર માંડી – નવજીવનમાં ઓતપ્રોત થઈ જાય. જીવન વાસ્તવિકતાની ઊંચી નીચી કેડી પરથી પસાર થતું જાય અને સમયની પીંછી શરીર પર અને મન પર રેખાઓ દોરતી જાય .
પણ વતન વિસરાતું નથી. કુટુંબ પરિવાર, વૃદ્ધજનો, મિત્રમંડળ વગેરેની યાદ વિસરાતી નથી. અનેકોની અવરજવરથી અને વિધવિધ પ્રવૃત્તિઓથી ધમધમતું ઘર યાદ આવે. ગામની સીમમાં કરેલી રખડપટ્ટી, તળાવમાં મારેલા ભૂસકા અને વડ-પીપળના ઝાડ નીચે બેસીને વણેલી કોમળ ભાવનાઓ બધું જ મન:ચક્ષુ આગળ સચિત્ર થાય, અને યાદોને ફરી માણી લેવાની અદમ્ય ઇચ્છા થાય. વતન જવાની તૈયારીઓમાં સૌ પ્રથમ ખરીદી શરૂ થાય અને અવનવી ચીજ વસ્તુઓથી બેગો ભરાતી જાય. જવાની તારીખ આવે એ પહેલાં તો મન ક્યારનું ય ઘેર પહોંચી ગયું હોય.
પણ ‘પરિવર્તન સંસારે’ બધું જ બદલાઈ ગયું. ગામનો નકશો બદલાઈ ગયો, વિશાળ ઘર જર્જરિત થઈ ગયેલું લાગ્યું, અનેક પરિવારજનોથી ઉભરાતું ઘર હવે ખાલી ખાલી થઈ ગયું અને પેલો હિંચકો જેની સાથે ઘણીબધી સુખદ યાદો સંકળાયેલી તે હિંચકો જ ગાયબ ! વાંકી વળી ગયેલી જૂની પેઢીએ હિંચકાને વિદાય આપી હતી. શેરીનું મિત્રમંડળ પણ વિખરાઈ ગયેલું. સૌ પોતપોતાના સંસારને લઈને ક્યાંક ને ક્યાંક ગોઠવાઈ ગયેલા. અને ગામની સીમ તો હવે નવી વસ્તીથી ઉભરાઈ ગયેલી. પેલું તળાવ વડ – પીપળ એની તો નિશાની જ ન મળે. આટલું બધું ક્રૂર પરિવર્તન!
કેટકેટલી યાદોના, કેટકેટલી ભાવનાઓના પોટલાં બાંધીને વતન પાછા આવીએ. ઘણું બધું માણવાની ઇચ્છાઓથી લપેટાઈને આવીએ, ઘરમાં બેસી પગ લાંબા કરીને હાશકારો અનુભવીએ એવી કેટકેટલી લાગણીઓ લઈને આવીએ. પણ અહીં તો બધું જ બદલાઈ ગયું. ચિરપરિચિત જગ્યાઓ, વસ્તુઓ, વ્યક્તિઓ બધું જ અપરિચિત લાગે અને ફરી પોટલાં ઓગળવાનાં દુ:ખનો અહેસાસ થાય. બધાં જ અરમાનો કડડભૂસ થઈ જાય.
ડુમો ભરાઈ આવે અને ઘેર પાછા ફરવાનો વિચાર આવે, પણ કયા ઘરે ‘હવે મારું ઘર ક્યાં?’
e.mail : mndesai.personal@googlemail.com
("અોપિનિયન", 26 ફેબ્રુઅારી 2013)