આ સડક પર લોક રોજેરોજ ચાલ્યાં જાય છે
પોતપોતાનો લઈને બોજ ચાલ્યાં જાય છે
શબ્દ, કાવ્યો, સર્વ શાસ્ત્રો સાવ બુઠ્ઠાં નક્કામાં
આ શ્રમિક જ્યારે સ્વયં થઈ ફોજ ચાલ્યાં જાય છે
રાહ છે સામે વતનની, અહીં તો એ પરપ્રાંતી છે.
ફક્ત છે જીવતરની એની ખોજ, ચાલ્યાં જાય છે
કાળી કાળી છે મજૂરી, સૂર્ય કાળો એમને
છાંયડાની છે તૃષા ને તો જ ચાલ્યાં જાય છે
ઘર વગર ચૂલાએ રાંધી-ખાઈને જીવતાં હતાં
છીનવાઈ એટલી પણ મોજ, ચાલ્યાં જાય છે.
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 14 મે 2020