આ નથી કંઈ વાઢિયા,
આ તો છે કોઈ ક્રૂર કઠિયારાએ ટચકાવી નાખેલ
વૃક્ષનું સુકું થડ !
તરડાયેલી છાલ નીચે જો , વલયવર્ષો દેખાય,
કે પછી નપાણિયાં વર્ષોથી,
તતડેલી સૂકી વાવનું તળિયું આ દેખાય !
ભર ઉનાળે ચાલી ચાલી પગ પૈડાની વાટ બની જાય,
ને પછી પગથી જ ડામર સપાટ બની જાય !
વતન ઢુંકડો થયો તો, હૈયેથી હામ પગે આવી જાય.
પછી ભલેને, પગ અંગારપથારો બની જાય !
નથી પરવા સહેજે પેલા બંધ પડેલા દ્વારોની,
પગમાં લીધા પ્રાણ તો, મોત મુઠ્ઠીમાં આવી જાય !
ને છૂટે પ્રાણ તો,
ખોલી દેવાની મુઠ્ઠી, સૌ ત્રાણ ચાલી જાય !