ડૃાઇવ-વેની બાજુમાં જ
જેપેનીઝ મૅપલ છોડ વાવેલો.
પરાયી ભૂમિમાં
ઊગ્યો, ફૂલ્યો, ફાલ્યો
ને
મોટું વૃક્ષ થયો.
વર્ષો સુધી
દર ઉનાળે
એનાં રતુંબડાં પાંદડાં લહેરાય
અને
મારું હૈયું હરખાય.
એક ભર ઉનાળે
અચાનક
એનાં પાંદડાં
કરમાયાં, સુકાયાં, ખરી પડ્યાં.
દિવસો સુધી
હું
અને
સૂકુંભટ થડ
એકબીજાં સામે મોં વકાસી
જોતાં રહ્યાં.
અંતે
મેં લૅન્ડસ્કેપરને બોલાવ્યો.
એણે
થડ વેડી નાંખ્યું.
જડ કરી ગયેલાં મૂળિયાં ઊતરડી નાંખ્યાં.
મૅપલ વૃક્ષની જગ્યાએ
થઈ ગયો
અાંખના ગોખલા જેવો
મોટો ખાડો.
ખાડો તો ક્યાં સુધી રખાય ?
એટલે પછી
એમાં માટી પૂરી
ઘાસનાં બિયાં વાવ્યાં.
ધીમે ધીમે
ત્યાં
લીલુંછમ ઘાસ ઊગ્યું
ને
ભળી ગયું
અાસપાસના ઘાસની જાજમમાં.
પણ
અાંખને દર ઉનાળે થયા કરે છે
મૅપલ વૃક્ષનું સ્મરણ …
(સૌજન્ય : “કવિલોક”, હેમન્ત વિક્રમ સંવત 2070 : નવેમ્બર-ડિસેમ્બર 2013 : સળંગ અંગ 336 : વર્ષ 56 : અંક : 6