દૂર બેસી સાંભળતો રહું આલાપ શૂન્યનો,
હાથ ફેલાવી માપી રહ્યો છું વ્યાપ શૂન્યનો.
એક માળા છે ને એક સો ને આઠ મણકા છે.
હું શબદને ઓળંગી કરું છું જાપ શૂન્યનો.
સ્હેજ પણ બોલી શક્યો નહીં હું જોઈને ઘટના;
મૌન જાણે કે સેવી રહ્યું છે શ્રાપ શૂન્યનો.
તીર જેવું શું ભોંકાય છે છાતી મહીં કાયમ;
છું ઊભો ખાલી કાવડ ધરી સંતાપ શૂન્યનો.
એટલે હૃદયમાં થાય છે કંપન હજી ‘आદત’,
કોઈ હળવેથી આપી રહ્યું છે થાપ શૂન્યનો.
નજરની ધારે બેઠા હતા,
જાણે કિનારે બેઠા હતા,
ઘુસી આવી યુવાની ઘરમાં
અમે તો બારે બેઠા હતા,
એ જરૂર આવશે હમણાં
એ જ વિચારે બેઠા હતા,
ફોગટ પરપોટાને પામવા
પાણી સહારે બેઠા હતા,
આજે દોસ્તો ને દુ:શ્મનો
‘ભાવુક’ હારે બેઠા હતા.
દિલ પર તારું રાજ બાઅદબ દાખલ થઈ જા,
પ્રેમના રાજમાર્ગ વચ્ચે આડમાર્ગો ઘણા ય આવે છે
કોઈની લાંબી આશ માંહી જીવન લંબાવી રહ્યો,
જિંદગી કદીક શ્વાસો આપના ચીર વિદાય આવે છે
ઝખ્મોને રાખું દિલમાં કે અશ્રુઓને દિલમાં રાખું ?
રડું છું લોહીનાં આંસુ જ્યારે તમારી યાદ આવે છે
મરણ આવી ખુશીથી જીવનની જાન લઈ જા !
એક યાદ તમારી મ્હારા શ્વાસો શ્વાસમાં આવે છે
નયનમાં કાવ્ય છે વ્હેતા ઉર ઉમંગ મહી જીવનનું,
પ્રણય-સરોદ છેડો તમે કલ્પિત રાગ રુદન આવે છે
અમારે મન મહોબત એ ઈબાદતની ઈબાદત છે,
પ્યારના હાથે ફનાનો ઘૂંટ જ્યાં પીવાનો આવે છે !
એક જ હતું રજવાડું પ્રેમ મારો વફા-વિશારદ ,
દેહની વ્યાધિ ટાળી બીજું સુદ વદ કોઈ આવે છે ?