Opinion Magazine
Number of visits: 9561606
  •  Home
  • Opinion
    • Opinion
    • Literature
    • Short Stories
    • Photo Stories
    • Cartoon
    • Interview
    • User Feedback
  • English Bazaar Patrika
    • Features
    • OPED
    • Sketches
  • Diaspora
    • Culture
    • Language
    • Literature
    • History
    • Features
    • Reviews
  • Gandhiana
  • Poetry
  • Profile
  • Samantar
    • Samantar Gujarat
    • History
  • Ami Ek Jajabar
    • Mukaam London
  • Sankaliyu
    • Digital Opinion
    • Digital Nireekshak
    • Digital Milap
    • Digital Vishwamanav
    • એક દીવાદાંડી
    • काव्यानंद
  • About us
    • Launch
    • Opinion Online Team
    • Contact Us

વાત ઘટવાની હતી, પણ પેટ્રોલના ભાવ વધ્યા છે …

રવીન્દ્ર પારેખ|Opinion - Opinion|5 January 2024

રવીન્દ્ર પારેખ

સરકાર માને છે કે પ્રજા મૂર્ખ છે ને વધારે મૂર્ખ બનવા સદા તત્પર રહે છે. પેટ્રોલ-ડીઝલના વધતા ભાવો, પ્રજા જે રીતે સહી લે છે તે પરથી પણ લાગે છે કે તે મૂર્ખ બનવા ઉતાવળી છે. લોકોની યાદશક્તિ બહુ ટૂંકી હોય છે, એટલે તે બહુ ઝડપથી આગલી પાછલી વાતો ભૂલી જાય છે. લોકોને સતત યાદ અપાવવું પડે છે કે લોકડાઉન વખતે આખી દુનિયાને તાળું લાગેલું, ત્યારે પરિવહન જ બંધ જેવું હતું, પરિણામે દુનિયામાં ક્રૂડના ભાવ ખૂબ ઘટ્યા હતા ને એ વખતે પણ સરકાર પેટ્રોલ-ડીઝલના ભાવો વધારવાનો આનંદ લઈ રહી હતી. ડ્યૂટી ને ટેક્સ ને બીજું ઘણું એટલું વધ્યું છે કે પેટ્રોલના ભાવ ડબલ થઈને સામે આવે છે. એ ખરું કે દેશની 80 કરોડ જનતાને સરકાર મફત અનાજ આજે પણ પૂરું પાડે છે ને હજી પૂરું પાડવાની ‘ગેરંટી’ આપે છે, તેથી આ ભાવ વધારો કેટલાકને ક્ષમ્ય પણ લાગતો હશે, પણ એમાં સચ્ચાઈ ઓછી છે. ઓછી એટલા માટે કે જે હેતુસર ભાવ વધતાં હોય તે નીતિ અને જે મદદ થતી હોય તે નીતિ સ્પષ્ટ હોવી જોઈએ. એમાં એકને ગોળ ને એકને ખોળ – જેવું થવાની શક્યતાઓ છે. એવું ન થાય તેટલું જોવાય તો ય ઘણું છે.

સરકાર ગોળ-ખોળ જેવું પેટ્રોલ-ડીઝલમાં કરી રહી છે. પેટ્રોલિયમ મંત્રી હરદીપસિંહ પુરીએ પોતે કબૂલ કર્યું છે કે સરકારી ઓઇલ કંપનીઓએ છેલ્લા કેટલાક ક્વાર્ટર્સમાં નફો ચોક્કસ કર્યો છે, પણ તે અગાઉ કિંમત વધવાથી ખોટ પણ કરી છે. એ ખોટ ક્યારે અને કેવી રીતે કરી છે તેનો ખુલાસો નથી થયો. એ ખોટ કંપનીઓએ ખરેખર જ કરી હોય તો એ સરભર થયા પછી પણ, છેલ્લા છ મહિનામાં 47,000 કરોડનો નફો કંપનીઓ કેવી રીતે કરતી થઈ તેનો ખુલાસો થવો જોઈએ. સાદી નીતિ તો એ જ હોય કે વૈશ્વિક સ્તરે ભાવ વધે તો દેશમાં ભાવ વધે ને ભાવ ઘટે તો દેશમાં પણ ઘટે, પણ અહીં એવું થતું નથી. વૈશ્વિક બજારોમાં ભાવ વધે ત્યારે તો ભાવ વધે જ છે, પણ ઘટે તો ઘટતા નથી કે સ્થિર પણ રહેતા નથી, બલકે, વધે છે ને એ કોરોના વખતે ભારતીય પ્રજાએ તીવ્રપણે અનુભવ્યું છે.

બીજું એક બહાનું યુદ્ધનું આગળ કરાય છે. રશિયા-યુક્રેન, ઈઝરાયેલ-હમાસનાં યુદ્ધની અસર વૈશ્વિક રીતે પડતી હોય એ સમજી શકાય એવું છે. યુદ્ધને લીધે કાર્ગો શિપ પર આક્રમણો થઈ રહ્યાં હોય કે વૈશ્વિક બજાર અકળ જણાતું હોય ને એને લીધે ભવિષ્યમાં સપ્લાયના પ્રશ્નો ઊભા થઈ શકે એમ હોય ને તે સાચું હોય તો પણ, ભવિષ્યની ચિંતામાં વર્તમાનનો દાટ વળે એ તો બરાબર નથીને ! વર્ષો પછી ફાંસી થવાની હોય એની ચિંતામાં આજથી તો દોરડું ગળામાં ઘાલીને ન ફર્યા કરાયને ! પેટ્રોલ-ડીઝલના  ભાવ આંતર રાષ્ટ્રીય સ્તરે ભાવ વધે તો અહીં વધે, એ જ રીતે ઘટે તો અહીં પણ ઘટે એ સીધો હિસાબ છે.

કમાલ તો એ છે કે 28 ડિસેમ્બર, 2023ના અખબારોમાં પ્રગટ થયેલા સમાચારોમાં પેટ્રોલ-ડીઝલના ભાવ લિટરે 6થી 10 રૂપિયા ઘટાડવા સરકાર જઈ રહી છે એવી વાત હતી. આ ઘટાડાની કોઈએ માંગ કરી નથી કે નથી કોઈએ એ અંગે કોઈ વાત પણ કાઢી. આ વાત સરકાર તરફથી જ મીડિયામાં આવી છે ને હવે સરકાર કહે છે કે ભાવ ઘટાડવાની વાત સરકારે કરી નથી. એ અફવા છે. તો સવાલ એ થાય કે એ અફવા કોણે ફેલાવી? સરકારે કે અખબારે? હવે મીડિયા અફવાઓ ફેલાવવા માટે જ છે એમ માનવાનું છે? કે સરકાર બોલીને ફરી જાય છે? સાચું તો એ છે કે વિશ્વસનીયતા બંનેએ ગુમાવી છે.

છેલ્લા 19 મહિનામાં ક્રૂડ 31 ટકા સસ્તું થયું છે, પણ કેન્દ્ર કહે છે કે પેટ્રોલ-ડીઝલના ભાવ ઘટશે નહીં. અગાઉ મે, 2022માં પેટ્રોલ-ડીઝલની કિંમત 8 ટકા ઘટી હતી, તે પછીથી ભાવો સ્થિર રહ્યા છે. એની સામે ક્રૂડ 116.01 ડોલર પરથી જાન્યુઆરી 2024માં 75 ડોલર સુધી નીચે ઊતરી આવ્યું છે, જ્યારે દિલ્હીમાં 22 જૂન, 2022થી 3 જાન્યુઆરી. 2024 સુધીમાં પેટ્રોલ 96.72 પ્રતિ લિટરના ભાવે સ્થિર જ છે. ઓઇલ કંપનીઓ સરકારની માલિકીની છે, પણ તેના પર તેનો કાબૂ જણાતો નથી. ભાવની વધઘટ માટે સરકારે કંપનીઓની મંજૂરી લેવી પડતી હોય તેમ સરકાર કહે છે કે પેટ્રોલ-ડીઝલના ભાવ ઘટાડા અંગે કંપનીઓ સાથે વાત થઈ નથી.

28 ડિસેમ્બર, 2023ના અખબારો કહે છે કે ઓઇલના ભાવો ઘટાડવા અંગે સરકાર – નાણાં મંત્રાલય અને તેલ કંપનીઓ વચ્ચે વાટાઘાટ ચાલે છે ને 4 જાન્યુઆરી, 2024ને રોજ સમાચાર આવે છે કે ભાવ ઘટાડાની વાત અફવા છે. કાલે કોઈ આ અફવાને પણ અફવા કહે એટલી જ વિશ્વસનીયતા હવે બચી છે. ગમ્મત તો એ છે કે પેટ્રોલ કંપનીઓએ 6 મહિનામાં 47,000 કરોડનો નફો કર્યો છે, પણ ભાવ ઘટાડવાની વાત આવે છે તો બહાના બનાવાય છે. કમાલ એ છે કે યુદ્ધને બહાને ભાવ ઘટાડો થઈ શકતો નથી, ભલે પછી ક્રૂડના ભાવો યુદ્ધમાં પણ ઘટતા જતા હોય ! એ યુદ્ધ અલબત્ત ! ભાવ વધારવામાં તો કામ લાગે જ છે. 28 ડિસેમ્બરના સમાચારને સરકાર અફવા ગણાવે છે, પણ 4 જાન્યુઆરી, 2024ના  સમાચાર મુજબ ગુજરાતમાં પેટ્રોલ લિટરે 84 પૈસા વધવાની વાત અફવા નથી, કારણ એની અસર સીધી ગજવાને થવા લાગી છે. પંજાબમાં તો ડીઝલ પણ 48 પૈસા મોંઘું થયું છે. એ જ સ્થિતિ ઝારખંડ, મધ્ય પ્રદેશ, ગોવાની છે. જો કે, મહારાષ્ટ્ર, જમ્મુ-કાશ્મીર અને હિમાચલ પ્રદેશમાં પેટ્રોલના ભાવો 11-12 પૈસા ઘટ્યા પણ છે.

આ અકળ છે. અકળ એટલા માટે કે એક જ પેટ્રોલ એક જગ્યાએ મોંઘું છે, તો બીજે સસ્તું છે. અહીં એવી દલીલ થઈ શકે કે કોઈ કેન્દ્ર શાસિત પ્રદેશ હોય, કોઈનું ભૌગોલિક અંતર વધુ હોય તો ભાવમાં ઓછુંવત્તું થાય, પણ ગોવામાં ભાવ વધે છે તો જમ્મુ-કાશ્મીરમાં ઘટે છે, મધ્ય પ્રદેશમાં વધે છે તો મહારાષ્ટ્રમાં ઘટે છે. આની પાછળનું લૉજિક નથી સમજાતું. એક વસ્તુ સમજાય છે તે એ કે કોઈ પણ બજેટમાં દેખાડાનું ફંડ અલગ ફાળવાતું નથી અને જાહેરાતો પાછળ, રેલી-રેલા પાછળ, ઉજવણાંઓ પાછળ જે અઢળક ખર્ચાઓ થાય છે તે ક્યાંથી આવે છે? કોઈ કહી શકે કે એ, લોકોએ આપેલાં ફંડમાંથી, પાર્ટી ફન્ડમાંથી કે ઉદ્યોગપતિઓની મદદથી થાય છે, તો ભલે તેમ, પણ એ પછી થતો ખર્ચ યોગ્ય દિશાનો જ છે એવું ખાતરીપૂર્વક કહી શકાય એમ છે? ક્યાંક, કૈંક તો ખોટું છે. બીજું કૈં નહીં તો પારદર્શિતા તો ક્યાંક ખૂટે જ છે.

કારણો ગમે તે હોય, બચાવ પણ વાજબી હોય, તો પણ, એમ લાગે છે કે આંતરરાષ્ટ્રીય કિંમતો ઑર ઘટે તો આપણે ત્યાં પેટ્રોલ-ડીઝલ ઑર મોંઘા થાય એમ બને. સરકાર એ જાણે છે કે સ્કૂટર, કાર કે ટ્રક હાંકનારાઓ વાહન માથે ઊંચકીને દોડવાનાં નથી. એ મશીનોને ઓઇલ કે બીજું કૈં પણ જોઈવાનું જ છે ને એ મફત કે સસ્તું લાંબે ગાળે પણ મળવાનું નથી, તો બીજાઓની જેમ સરકાર પણ એનો લાભ લેવાનું કેમ ચૂકે? ટૂંકમાં, આ રોજની રામાયણ છે ને રોજ મરે તેનું કોણ રડે? જો લકઝરી પ્રજા ભોગવતી હોય તો સરકારે શો ગુનો કર્યો છે? કોઈ સરકારે અગાઉ ન ભોગવી હોય એવી લકઝરી આજની સરકાર ભોગવે તો એનો વાંક પણ શો કાઢવો? એનેય જગતમાં નામ કરવું હોય ને જગતને બતાવી આપવું હોય તો તે કોના જીવ પર કરશે?

– ને એ હકીકત છે કે આજે તો આ દેશ સૂત્રો, દેખાડા અને ધાર્મિક સંસ્કારો પર નિર્ભર છે. તે રામ નામથી લઈને રામનામ સત્ય હૈ – સુધી વિકસ્યો છે, ત્યારે કિશોરકુમારનું એક ગીત, ‘હરે રામ, હરે કૃષ્ણ’ ફિલ્મનું ‘દેખો ઓ દીવાનો તુમ યે કામ ના કરો …’ યાદ આવે છે. લોકોને એ યાદ આવે તો આનંદ થાય …

000

e.mail : ravindra21111946@gmail.com
પ્રગટ : ‘આજકાલ’ નામક લેખકની કટાર, “ધબકાર”, 05 જાન્યુઆરી 2024

Loading

ત્રણ રચના

સાહિલ|Opinion - Opinion|4 January 2024

૧.

ગઝલ

જે ક્ષણે મેં શબ્દનું પૂજન કર્યું

લાગે છે ઈશ્વરનું આરાધન કર્યું

જીવવા જ્યારે મળી સુખની ઘડી

હાથ જોડી આભને વંદન કર્યું

હર ગઝલ સર્જન પછી લાગે મને

મેં અખિલ બ્રહ્માંડને ચુંબન કર્યુ

સાતે સાગર સુખથી છલકાતાં મળ્યાં

જો મિલનની પળનું અવલોકન કર્યું

આંગણે ઈશ્વરના લઈ આવ્યાં સગડ

પ્રીતનુ સાહિલ જો સંશોધન કર્યું

——————-

૨.

છું  હવાનો અંશ મારું કોઈ ઠેકાણું નથી

કઇ દિશામાં તો ય મારું હોવું વરતાણું નથી

જો છલોછલ થાય તો એ દેવતાઈ જાણવું

જે ભરાઈ જાય એ માણસનું તરભાણું નથી

જોતજોતાંમાં છલોછલ જામ ખાલી થઈ ગયો

ટીપું યે પીધું નથી ટીપું યે ઢોળાણું નથી

આપેલું પાછું લઈ લેતાં ન શરમાયા પ્રભુ

જિંદગી પણ શું તમે આપેલ નજરાણું નથી

છે જગતના સર્વ જીવો એક મત આ વાત પર

શ્વાસ કરતાં કર્ણ પ્રિય બીજું કોઈ ગાણું નથી

ખુદ પ્રભુ જેવો પ્રભુ પણ ક્યાં હજી સર્જી શક્યો

એક એવી રાત કે જે રાતનું વ્હાણું નથી

એ તો સાહિલ ઠારે છે જઠરાગ્નિને બે ઘડી

જે જમાડે છે જગત એ ભાવતું ભાણું નથી

————-

૩.

જે ગુન્હો કર્યો નથી એ ગુન્હાની પણ મને કારમી સજા મળી

છે અલગ એ વાત કે એ સજામાં પણ મને મનભરી મજા મળી

અવદશાનાં કારણો શોધવાના યત્ન સહુ એમ ધૂળમાં મળ્યા 

જેમજિન્દગી મળી કિન્તુ જીવવાની ના એક પણ  વજા મળી

વેદના નદી મહીં મોકળાશથી કદી મન તરી શક્યું નથી

આમ ભીના શ્વાસને ઉમ્રભર વ્યથાના ઘર બાજુ આવ જા મળી

આભ આંબતા અહીં સેંકડો મકાન છે તોય શું નવાઈ છે

આભ ચુમતી મને એક પણ મકાન પર ના કોઈ ધજા મળી

કઇ દ્વિધામાં આયખું રામ જાણે રાત દિ ડૂમતું જ જાય છે

એ ત્રિભેટે ઊભો છું જ્યાં ન તો જીવન મળ્યું ના મને કજા મળી

લુપ્ત થઇ જવાનું જાણે છતાં સમુદ્રને ભેટવાને દોડતી

ટીપું જળને ઝંખતા રણ પ્રદેશને કહો ક્યારે શૈલજા મળી

કેટલા જનભથી સાહિલ તમારા દ્વાર પર મૌન ઓઢીઊભો છે

પણ તમારી મ્હેફિલે આવકાર ના મળ્યો એમ ના રજા મળી

નીસા ૩/૧૫, દયાનંદ નગર, રાજકોટ – ૩૬૦ ૦૦૨
e.mail : sahilrjt1946@gmail.com

Loading

બહુ મોડું થઈ ગયું

આશા વીરેંદ્ર|Opinion - Short Stories|4 January 2024

તારા અને બીરુ બેઉ નાનપણનાં ભેરુ. સાથે રમતાં, સાથે નિશાળે જતાં અને સાથે ભાથાંની પોટલી છોડીને ખાતાં. એકબીજાને ન જુએ તો બાવરાં થઈ જતાં. ગામ આખાને ખબર હતી કે, આ બંને વહેલાં-મોડાં એક થવાનાં જ છે. અંતે આ પ્રેમી હૈયાં એક થયાં પણ ખરાં !

નવા પરણેલાં પ્રેમીજનો અને બેઉના પરિવાર – સૌ ખુશ હતાં. રાવલપિંડી નજીકના ગામમાં રહેતાં તારા અને બીરુને સ્વર્ગ જાણે હાથવેંતમાં લાગતું હતું. લગ્નને હજી તો માંડ છ મહિના થયા ત્યાં દુનિયાથી બેખબર આ યુવાન દિલો પર વજ્રાઘાત થયો. ખબર આવ્યા કે, હિંદુસ્તાન-પાકિસ્તાન અલગ થયાં છે. ગામનાં ગામ ખાલી થવા લાગ્યાં. લોકો ઉચાળા ભરીને ભાગવા લાગ્યાં. બીરુનાં મા-બાપ ઘર છોડીને ક્યાં ય જવા તૈયાર નહોતાં. એમણે બીરુને કહ્યું, ‘અમારી જિંદગીનાં કેટલાંક વરસ બચ્યાં છે, હવે અમારે આ ભૂમિ છોડીને નથી જવું.’

તારા અને બીરુએ કેટલું સમજાવ્યાં, હાથ જોડ્યાં પણ એ બંને ન જ માન્યાં. હા, એમણે પોતાનાં દીકરા-વહુને પ્રેમથી આઝાદ કરી દીધાં.

‘તમારી સામે આખી જિંદગી પડી છે. અમારી ઘરડાં-બુઢાંની ચિંતા કર્યા વગર તમે સહી-સલામત હિંદુસ્તાન પહોંચી જાવ. સદા સુખી રહો.’

હૈયે હૈયું દળાય એવી ભીડમાં તારા અને બીરુને ટ્રેનના ડબ્બાના ખૂણામાં માંડ પગ ટેકવવા જેટલી જગ્યા મળી. ઘરેથી લીધેલી બાચકી છાતીએ વળગાડીને બંને નિ:સહાયપણે ચારે તરફ ચાલી રહેલું હિંસાનું તાંડવ જોઈ રહ્યાં હતાં. ભૂખ તો ક્યાં ય ભુલાઈ ગઈ હતી પણ તારા તરસથી આકુળ-વ્યાકુળ થતી હતી. ભયંકર બફારો, ગરમી અને દસ-બાર કલાકથી પાણીનું ટીપું ય નહોતું મળ્યું. બીરુ આશ્વાસન આપતો હતો, ‘હવે કોઈ ઈસ્ટેસન આવશે ને ગાડી ઊભી રેશેને, તો દોડીને તારે વાસ્તે પાણી લઈ આવીશ. જરા ધીરજ રાખ, ને લાવ, મને પવાલું આપી રાખ.’

ધક્કા-મુક્કીમાં પ્યાલામાંથી અડધું પાણી તો છલકાઈને ઢોળાઈ ગયું હતું પણ બીરુને થયું કે, વાંધો નહીં, આટલાં પાણીથી તારાનું ગળું તો જરાક ભીનું થશે ને? પણ ક્યાં હતી તારા? અહીં જ તો બેસાડીને ગયો હતો! આ જ ડબ્બો હતો. આજુબાજુ માણસો પણ એ જ હતા.

‘ભાઈસા’બ અહીંયા મારી ઘરવાળી બેઠી’તી એને જોઈ? માંજરી આંખો છે, ગોરો વાન છે…’

‘એને કોઈ ઉપાડી તો નથી ગયું ને? તમને ખબર છે?’

પણ સૌને પોતપોતાનો જીવ બચાવવાની ફિકર હતી ત્યાં તારાની ખબર વળી કોણ રાખે? તારા, તારા બૂમો પાડતાં બીરુનું ગળું સુકાઈ ગયું. હિંદુસ્તાનના કોઈ સ્ટેશને ઊતર્યો ત્યારે એ અર્ધપાગલ જેવો થઈ ગયો હતો. હવે તો જો કે, એ વાતને ય વર્ષો થઈ ગયાં હતાં.

એ જ્યાં પહોંચ્યો હતો એ ગામ ભલે નાનકડું હતું પણ ગામલોકો પ્રેમાળ હતા. બીરુને સૌએ અપનાવી લીધો હતો. એ લોકોનું નાનું-મોટું કામ કરી આપતો એના બદલામાં એને બે ટંક ખાવાનું મળી રહેતું. જે કોઈ મળે એની પાસે હજી ય બીરુ એકનું એક રટણ કરતો, ‘મારી તારાને ક્યાં ય જોઈ? એ આવેને, તો એને જવા નહીં દેતા. એને બહુ તરસ લાગી હશે. હું એને માટે પાણી લઈ આવું.’

ભગત, ભુવા કે જ્યોતિષ પાસે જઈને એ એક જ સવાલ પૂછતો, ‘મારી તારા ક્યાં મળશે? ક્યારે મળશે?’

કોઈ કહેતું, તું પાણી લેવા ગયો હતો ને, ત્યારે ટ્રેનમાંથી કોઈ એને ઉપાડી ગયું, કોઈ વળી કહે,એ ફાંસો ખાઈને મરી ગઈ. અંતે એક પંડિતે કહ્યું, ‘જ્યાં સુધી તું વિધિપૂર્વક એનું શ્રાદ્ધ નહીં કરે ત્યાં સુધી એનો આત્મા ભટકતો રહેશે. એની અવગતિ ન થાય એ માટે તારે હરિદ્વાર જઈને એના અંતિમ સંસ્કાર કરવા જોઈએ.’

હરિદ્વાર જઈને પંડા પાસે કર્મકાંડ કરાવતો હતો ત્યાં એનું ખીસું કપાઈ ગયું. ગામલોકોએ દયા ખાઈને એને ફાળો એકઠો કરી આપેલો એ બધા પૈસા ચોરાઈ ગયા. હવે શું કરવું ને ક્યાં જવું એ ન સમજાતાં એ ગંગાકાંઠે બેસીને જોરજોરથી રડવા લાગ્યો. ત્યાંથી પસાર થઈ રહેલા એક સજ્જનને દયા આવી. એની આપવીતી જાણીને એમણે કહ્યું, ‘ભાઈ, હું તો ગંગા સ્નાન કરવા આવ્યો હતો. હમણાં મારી પાસે કશું નથી પણ મારે ઘરે ચાલો. હું શક્ય એટલી મદદ કરીશ.’

ઘરે પહોંચીને રસોડામાં જઈ એમણે પત્નીને સૂચના આપી, ‘આ માણસ બિચારો મુસીબતમાં આવી પડ્યો છે. એને પાણી-બાણી આપ ત્યાં હું રબડી અને સમોસા લઈ આવું.’

પાણી લઈને આવેલી તારાના હાથમાંથી બીરુને જોઈને ગ્લાસ પડી ગયો. હિબકાં ભરીને રડતાં એ કહેવા લાગી, ‘છેક હવે આવ્યો? તે દિવસે તું મારે માટે પાણી લેવા ગયો ત્યારે બે-ત્રણ ગુંડાઓ મને ખેંચીને બીજા ડબ્બામાં લઈ ગયેલા. ત્યારે આ દેવતા જેવા માણસે મને બચાવી એટલું જ નહીં, મને પોતાની પત્ની કરીને રાખી.’

વર્ષોથી જેને ઝંખતો હતો એને નજર સામે જોઈને બીરુથી રહેવાયું નહીં. એણે ઊભા થઈને તારાનો હાથ પકડી લીધો, ‘તારા, મારી તારા, આજે મારી પરીક્ષા પૂરી થઈ. ઉપરવાળાએ આપણને ફરીથી ભેગાં કર્યાં છે તો ચાલ અહીંથી ભાગી જઈને આપણે નવો સંસાર વસાવીએ.’

તારાએ ઝટકો મારીને હાથ છોડાવ્યો. ‘શું વાત કરે છે? શરમ નથી આવતી? આ દેવ પુરુષને છોડવાનો વિચાર પણ કરું તો ય ભગવાન મને માફ ન કરે. ભૂલી જજે કે, આપણે ફરી મળ્યાં’તાં. હવે તો તું તારે રસ્તે ને હું મારે રસ્તે. બીરુ, આજે જીવ્યા મુઆના જુહાર કરી લઈએ. પાછાં ફરવા માટે બહુ મોડું થઈ ગયું છે, બહુ મોડું …’ એ રડતી રડતી અંદર ચાલી ગઈ. થોડી વાર પછી એણે બહાર આવીને જોયું તો કોઈ નહોતું.

ગમેતેમ કરીને પોતાને ગામ પહોંચેલો બીરુ એક જ વાક્ય બોલ્યા કરતો હતો, ‘બહુ મોડું થઈ ગયું.’

ગામલોકોને લાગ્યું કે એની ડાગળી પૂરેપૂરી ચસકી ગઈ છે.

(નસીબસિંહ મનહાસની ડોગરી વાર્તાને આધારે)
સૌજન્ય : “ભૂમિપુત્ર”; 01 ડિસેમ્બર 2023; પૃ. 24

Loading

...102030...796797798799...810820830...

Search by

Opinion

  • ‘ધુરંધર’માં ધૂંધળું શું?: જ્યારે સિનેમા માત્ર ઇતિહાસ નહીં પણ ભૂગોળ બદલે ત્યારે …
  • લક્ષ્મીથી લેક્મે સુધી : ભારતીય સૌન્દર્ય જગતમાં સિમોન ટાટાની અનોખી કહાની
  • મનરેગા : ગોડસે ગેંગને હેરાન કરતો પોતડીધારી ડોસો
  • જો સંયુક્ત પરિવારમાં બાંધછોડ કરવી પડતી હોય તો ભારાત તો દુનિયાનો સૌથી મોટો સંયુક્ત પરિવાર છે
  • ચલ મન મુંબઈ નગરી —319

Diaspora

  • દીપક બારડોલીકરની પુણ્યતિથિએ એમની આત્મકથા(ઉત્તરાર્ધ)ની ચંદ્રકાન્ત બક્ષીએ લખેલી પ્રસ્તાવના.
  • ગાંધીને જાણવા, સમજવાની વાટ
  • કેવળ દવાથી રોગ અમારો નહીં મટે …
  • ઉત્તમ શાળાઓ જ દેશને મહાન બનાવી શકે !
  • ૧લી મે કામદાર દિન નિમિત્તે બ્રિટનની મજૂર ચળવળનું એક અવિસ્મરણીય નામ – જયા દેસાઈ

Gandhiana

  • સરદાર પટેલ–જવાહરલાલ નેહરુ પત્રવ્યવહાર
  • ‘મન લાગો મેરો યાર ફકીરી મેં’ : સરદાર પટેલ 
  • બે શાશ્વત કોયડા
  • ગાંધીનું રામરાજ્ય એટલે અન્યાયની ગેરહાજરીવાળી વ્યવસ્થા
  • ઋષિપરંપરાના બે આધુનિક ચહેરા 

Poetry

  • કક્કો ઘૂંટ્યો …
  • રાખો..
  • ગઝલ
  • ગઝલ 
  • ગઝલ

Samantar Gujarat

  • ઇન્ટર્નશિપ બાબતે ગુજરાતની યુનિવર્સિટીઓ જરા પણ ગંભીર નથી…
  • હર્ષ સંઘવી, કાયદાનો અમલ કરાવીને સંસ્કારી નેતા બનો : થરાદના નાગરિકો
  • ખાખરેચી સત્યાગ્રહ : 1-8
  • મુસ્લિમો કે આદિવાસીઓના અલગ ચોકા બંધ કરો : સૌને માટે એક જ UCC જરૂરી
  • ભદ્રકાળી માતા કી જય!

English Bazaar Patrika

  • “Why is this happening to me now?” 
  • Letters by Manubhai Pancholi (‘Darshak’)
  • Vimala Thakar : My memories of her grace and glory
  • Economic Condition of Religious Minorities: Quota or Affirmative Action
  • To whom does this land belong?

Profile

  • તપસ્વી સારસ્વત ધીરુભાઈ ઠાકર
  • સરસ્વતીના શ્વેતપદ્મની એક પાંખડી: રામભાઈ બક્ષી 
  • વંચિતોની વાચા : પત્રકાર ઇન્દુકુમાર જાની
  • અમારાં કાલિન્દીતાઈ
  • સ્વતંત્ર ભારતના સેનાની કોકિલાબહેન વ્યાસ

Archives

“Imitation is the sincerest form of flattery that mediocrity can pay to greatness.” – Oscar Wilde

Opinion Team would be indeed flattered and happy to know that you intend to use our content including images, audio and video assets.

Please feel free to use them, but kindly give credit to the Opinion Site or the original author as mentioned on the site.

  • Disclaimer
  • Contact Us
Copyright © Opinion Magazine. All Rights Reserved