આવીને ટપ્પ દઈ બેઠાં વિહંગાં …
                  કે જાણે હો વડલાના ટેટા
ડાળીએ ડાળીએ પેઠાં વિહંગાં …
                 કે જાણે હો વડલાના ટેટા.

વડલો તો ઠાઠમાઠ છોડીને બેઠેલો ગરવા જુનાણાંનો જોગી
વડલાને  જોનારા માથું ધુણાવીને બોલે  કે ‘ખુદનો વિજોગી’
ગોતે છે મૂળિયાંના નેઠા વિહંગાં …
              કે જાણે હો વડલાના ટેટા
ડાળીએ ડાળીએ પેઠાં વિહંગાં …
              કે જાણે હો વડલાના ટેટા.

વડલાની એકલતા વગડે પૂજાય, એના ચોગરદમ બાજે રે ડંકા
વડલો જ્યાં બેસે ત્યાં થઈ જાતું દ્વારકા એને શું ઘોઘા કે લંકા ?
ચારધામ બારધામ હેઠાં વિહંગાં …
                   કે જાણે હો વડલાના ટેટા
ડાળીએ ડાળીએ પેઠાં વિહંગાં …
                  કે જાણે હો વડલાના ટેટા.

એક દિન થાકેલાપાકેલા, એકલડા પંખીએ પૂછ્યું કે ‘આવું ?’
વડલાએ હામી ભરી ત્યાં તો રોજરોજ પૂછે કે ‘બીજાને લાવું ?’
કરતાં સન્નાટાને એઠાં વિહંગાં …
                   કે જાણે હો વડલાના ટેટા
ડાળીએ ડાળીએ પેઠાં વિહંગાં …
                  કે જાણે હો વડલાના ટેટા.

પાંખો ખંખેરીને બેઠેલા સંતોની વડલામાં મંડળીઓ જામે
એકી અવાજે સૌ ફતવો કાઢે કે ભૈ પાંખો સંકેલે તે પામે
બેઠાં તે પહોંચી ગ્યાં ઠેઠા વિહંગાં …
                કે જાણે હો વડલાના ટેટા
ડાળીએ ડાળીએ પેઠાં વિહંગાં …
              કે જાણે હો વડલાના ટેટા.

સૌજન્ય : “એતદ્દ” : 233; જાન્યુઆરી-માર્ચ 2022; પૃ. 08

સામે ઊભેલ છે તે ગુલમ્હોરી ઝાડ છે કે,
તારું ગાયેલ કોઇ ગીત !
ઝીલાયું ગીત તારું પંખીના ટહુકામાં,
     કોયલને કંઠથી રેલાયું;
સચવાયું સ્મિત તારું રંગ રંગી કળીઓમાં,
     ડાળ-ડાળ જઇને ફેલાયું;
પાણીની જેમ હું તો વ્હેતો થયો છું,
કે તારી તે કેવી આ પ્રીત ! 
હોઠે આવીને બેઠું હૈયું આ સામટું,
     કે તારા તે વેણ માંહે જાદુ !
આવી વેળા માંહે સાંભરતું જન્મોનું 
     આછેરું સ્મરણ એકાʼદુ;
તૂટી પડતી જ પછી વચ્ચેથી સામટી;
એક એક જન્મોની ભીંત.

૦૪/૦૫/૧૯૯૧   

•

* આણલાં

આણલાં આવ્યા મધરાતના,
હું તો નીંદર હડસેલતીક જાગી.
પાંપણ પર આવીને બેઠાં પતંગિયાં,
     આંબાને ફૂટ્યો કલશોર;
પાંદડાને ફરકાટે વેલડિયું દોડે;
     ને ઝળુંબે છે છાતીએ મોર.
મારો અવાજ મારા સુધી ન પ્હોંચે,
કે; શરણાયું સાગમટી વાગી.
કેવડિયો કેવડિયો કેવો કેવડિયો,
     કે; આખું આકાશ મને ભેટે !
કંકુવરણી આખી કીધી છે જાણે કે;
     એના લાલમલાલ ફેંટે
– એની પાસેથી તે બીજું શું માંગુ ?
મેં માંગી, તો પ્રીત થોડી માંગી.

૨૯/૦૧/૧૯૯૦  

•     

* છોડ પ્રણયનો શાને વાવ્યો ?

વનમાં કોયલ બોલ વહે છે સઘળે મીઠાં,
પર્ણે-પર્ણે રૂપ રૂપાળાં ગાતાં દીઠાં.
પી ને કૅફ અમાપ; પવન પાગલ થઇ વ્હેતો,
મસ્તીની છોળો છલકાવી; સહુને ક્હેતો.
સહુને ક્હેતો : ‘આજ મજાની વેળા આવી;
પળ બે પળ તો જીવન લ્યો રંગીન બનાવી’.
નીરવ છે મધ્યાહ્ન; અને રાતો રણઝણતી,
સૂની સેજે રાત વહે; પળ પળ હું ગણતી.
થાકી મારી આંગળીઓ, પણ તું ના આવ્યો,
મેં ભૂંડીએ છોડ પ્રણયનો; શાને વાવ્યો ?

૦૯/૦૩/૨૦૦૧

(“અખંડ આનંદ"માં પ્રકાશિત)

વૃક્ષ વલખે છે હવે ટહુકા વગર,
ડાળે માળા બાંધી પંખી કલરવ કરશે ?

વૃક્ષ લીલેરું શોભતું પર્ણ પીળાં બે થકી,
ખરેલું પાન ફરી ક્યારે પાછું ફરશે ?

પતંગિયું ભમે ફૂલે ફૂલે થઈ ટપાલી,
ફૂલની પ્રમત્ત સૌરભ ક્યારે પાછી મળશે ?

રંગ બે રંગી ફૂલ પાંખડી ભમરો ફરકે, 
ઝાકળ ચૂમી વંદન પરોઢે તડકો કરશે ?

સૃષ્ટિ બેય હાથે વિષાદનાં ગુલાબો ફોરવતી
ધરતી પર ઢળેલા આકાશને પંખી લઈ ઉડશે?

ઊડી ગયું હવે પંખી કુંજ કુંજ કરતું,
પરોઢે પંખીની પાંખેથી ગીત નવું કોઈ ફૂટશે ?

ચોગમ લીલાં પાન, બારે માસી ફૂલ ઝરમર,
ઝાપટું વરસી શમ્યું, નવી કળીઓ ફરી ઊગશે ?

વેરાયો ચંદ્ર ભીના ઘાસમાં ઊગી ઊઠી ચાંદની,
અંધારે ગાતાં ઝરણાં તારક તેજ તરશે !!

ઘાટકોપર, મુંબઈ

e.mail : bijaljagadsagar@gmail.com