ઘડિયાળના કૂવામાં

સમય બદલાતો હતો
કે
ચાલતો હતો?
એ ખબર તો હતી નહીં.
કાળી ભમ્મર મૂછ તો
ચમકવા માંડી હતી
એ કાળે
ને
કાંડા પર એચ.એમ.ટી.
કાંટાને
હાથથી ચાવી આપીને
દોડાવતો હતો.
સમય બદલાતો કે ચાલતો કે
દોડતો હતો એ તો લગીરે
ખબર ન હતી.
યંત્રતંત્રમાંથી
અર્થતંત્ર એ
કેવી તે દોડ માંડી?!
ઓગણીસસો એકાણુ-બેકાણુએ
તો
હવા બદલી.
મુક્ત હવા
બધું મુક્ત-મુક્ત!
બીજું બધું
મૂક મૂક!
મૂક મૂક માળિયે!
બજારની ચાવીએ
ચાલતો સમય …
એમ.એમ.ટી. ઘડિયાળને
તો
ગીધડાં ખેંચી ગયા હાથથી …
ઓગણીસસો બાણુંમાં
બાબરી મસ્જિદના માથે બેસી
ઇતિહાસને તોડ્યો
વર્તમાનને તોડ્યો’તો?
સમય તે તૂટ્યો
કે ચાલવા માંડ્યો?
તે
શું ફેર પડ્યો?
સમય તો એ જ રીતે સરતો,
ફરતો ….
સમય અને કાંટા તો
એમ જ ફરતાં.
અલ્યા?!
હવે કાંટો કે કાંટા
ક્યાં ફરે છે?
ગુલાબને કાંટા હજી છે.
બાવળને કાંટા હજી છે.
ઘડિયાળને હવે કાંટા ક્યાં છે?
હવે તો બધું ડિજિટલ ડિજિટલ!
ડિજિટ જો!
૧૨ઃ૧૭, ૮ઃ૦૯, ૨૩ઃ૩૩
કાંટા તે ક્યાં  મેલી આયા રાજ?
બજારમાં ખોવાયા રાજ?
સમય તો ચાલ્યા કરે.
કાંટો-કાંટ ક્યાં ખોવાયા આજ?
સેલફોનમાં શોધું છું – ટાઈમ
રીયલ ટાઈમ
ડીજીટલ ટાઈમ
વર્ચ્યુલ ટાઈમ
સમય તો દોડ્યા કરે.
બજારે બજારે
ગલીએ ગલીએ
શોધું છું કાંટા
ક્યાં ખોવાયા?
સૅલફોનમાં
કેદ થયેલી ઘડિયાળ
દેખાય છે.
ઘડિયાળમાં કાંટા ફરે છે.
ગોળગોળ ફરે છે.
મને લાગે છે :
હું
કાંટો થઈ ગયો છું.
ક્યારેક મોટો કાંટો
ક્યારેક નાનો કાંટો
મનુસ્મૃિત ગોખું તો
મોટો કાંટો બની જાઉં છું.
ખિસ્સામાં ચતુર્વર્ણ વ્યવસ્થાનો ભાર
વધે તો!
મોટો કાંટો બની જાઉં છું.
ખિસ્સાં કાણાં થઈ જાય,
કડકડતી રૂપિયાની નોટની
થપ્પડ વાગે તો
હું નાનો કાંટો થઈ જાઉં છું.
ગોળ ગોળ ફરું છે.
ઘડિયાળનાં ઊંડા કૂવામાં
નફરતના ખીલે બંધાઈને,
જડતાના ખીલે બંધાઈને,
હું ને માત્ર હું ના ખીલે
બંધાઈને જ નહીં,
જોતરાઈ ને,
હું
ગોળ ગોળ ફર્યા કરું છું.
સમય
વહે છે, સરે છે, પલટાય છે,
હું તો ગોળ, ગોળ, ગોળ!

૨૦-૮-૨૦૧૫

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 સપ્ટેમ્બર 2015; પૃ. 19

બે વૃક્ષની વાત

આજે ‘નાઇન ઇલેવન’ના દિવસે સ્મરણ થાય છે એ વૃક્ષનું જેનાં હજુ થોડા દિવસ પર જ, ૨૦૦૧માં તહસનહસ ટિ્વન ટાવર્સની ધરતી પર દર્શન કરવાનું બન્યું હતું.’

એ આતંકી ઘટના તો ઘટતાં ઘટી, પણ ધ્વસ્ત, ઉદ્ધ્વસ્ત, ભસ્મીભૂત એવા એ માહોલમાં પણ એક વૃક્ષ મૃતઃપ્રાય છતાં જીવતા જેવું બચી ગયું હશે. લોકે એને જાળવ્યું, જીવાડ્યું ને મૂળસોતું અહીં જ પાછું રોપ્યું. એને જોવાનું થયું, થતું ગયું અને ચેતનાને જાણે સંજીવની સ્પર્શ અનુભવતો રહ્યો.

સંહાર વચ્ચે  જીવનનું સ્થાપન … નાની વાત તો નથી એ!

આ વૃક્ષને પીતો હતો અને ચિત્તમાં એક બીજું વૃક્ષ લહેરાતું હતું. થોડાં વરસ પર એને વિશે વાંચ્યું હતું. નૃશંસ નાઝી અત્યાચારના દિવસોમાં એન ફ્રેન્કે ભોમભીતર ભંડકિયા જેવી જે ઓરડીમાં આશરો લીધો હતો એની એક નહીં સરખી બારીમાંથી દેખાતું એ વૃક્ષ હતું. આશંક્તિ, આતંકિત ઉદાસીન કમરાકેદ જિંદગાનીમાં નહીં સરખી બારીમાંથી દેખાતું એ વૃક્ષ, અને હવે તો એની ફૂટતી આવતી ટગલી ડાળ, એનના આર્ત અંતરને સારુ જાણે વિસામો હતી, સધિયારો હતી.

બીજા વિશ્વયુદ્ધ પછી એનનો એ અંતરવિસામો વિશ્વવિશ્રુત બની રહ્યો હતો. અને હવે સાઠે વરસે એ ઝાડ સડું સડું પડું પડું અનુભવાતું હતું. પણ વિશ્વમતની જાગતી જ્યોતે એનેય સાચવી લીધું.

આ જાણ્યું ત્યારે થયું’તું કે એની એક ડાળખી લાવી ગાંધી આશ્રમમાં વાવું, કે પછી ગુલબર્ગ સોસાયટીના સૂચિત મ્યુિઝયમના પ્રાંગણમાં.

બોધિવૃક્ષનો મહિમા હું જાણું છું. ક્યારેક એનું એક ડાળખું લઈ મહેન્દ્ર ને સંઘમિત્રા શ્રીલંકા સંચર્યાં હશે એ ખ્યાલે રોમાંચિત પણ થઈ ઊઠું છું.

છતાં ખેંચાણ ચિત્તવૃત્તિની શાંતિના એના સંદેશનું નહીં એટલું એ પ્રતિકાર ને સંઘર્ષ વચ્ચે ઊભવાના સંદેશનું છે જે ન્યુયોર્કની ધ્વસ્ત મિનારભૂમિ પર ખડા વૃક્ષનો કે એન ફ્રેન્કના અંતરવિસામારૂપ વૃક્ષનો છે.

૧૧-૯-’૧૫

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 સપ્ટેમ્બર 2015; પૃ. 01

‘પાટીદાર’ સામયિકના તંત્રી, ક્રાંતિકારી દેશભક્ત નરસિંહભાઇ પટેલ

ફક્ત પાટીદારોના જ નહીં, આખા ગુજરાત માટે રોલમોડેલ બની શકે એવા, રવીન્દ્રનાથ ટાગોર-ગાંધી-સરદારના સાથી, ક્રાંતિકારી વિચારક-સમાજસેવક અને ‘પાટીદાર’ માસિકના તંત્રીનું સ્મરણ

(LtoR) Mahadev Desai (standing), Sardar Patel, Narsinhbhai Patel / મહાદેવ દેસાઇ, સરદાર પટેલ, નરસિંહભાઇ પટેલ

ગાંધી-સરદાર-ભગતસિંહ જેવાં નામનું અને ‘ક્રાંતિ’ જેવા શબ્દોનું જે હદે અવમૂલ્યન થયું છે, એ જોતાં નરસિંહભાઈ પટેલનું નામ ભૂલાઈ ગયાથી રાહત થાય. બાકી, તેમના જેવું વ્યક્તિત્વ સમાજ પોતાના હિસાબે ને જોખમે જ વિસરી શકે.

કોણ હતા નરસિંહભાઈ ઇશ્વરભાઈ પટેલ? અને શા માટે તેમને મૃત્યુનાં સિત્તેર વર્ષ પછી પણ યાદ કરવા પડે? આણંદમાં પોતાના ઘરને ‘પાટીદાર મંદિર’ જેવું નામ આપનાર નરસિંહભાઈએ એકવીસ વર્ષ સુધી ‘પાટીદાર’ માસિક ચલાવ્યું. જ્ઞાતિનું માસિક કેવું હોવું જોઈએ, એનું તે આદર્શ ઉદાહરણ છે. જમાનાથી આગળ હોવું એ નરસિંહભાઈની ખાસિયત હતી. એટલે જ, દીકરીઓ ‘સાપનો ભારો’ ગણાતી એવા વખતે નરસિંહભાઈની દીકરીઓ શાંતાબહેન અને વિમળાબહેન તેમની સાથીદાર બની. આઝાદીની ચળવળમાં નરસિંહભાઈ જેલમાં જાય ત્યારે ‘પાટીદાર’નું કામકાજ દીકરીઓ સંભાળતી.

સરદાર પટેલ કરતાં એક વર્ષ મોટા (જન્મઃ ૧૮૭૪) અને સ્કૂલમાં સરદારની સાથે ભણેલા નરસિંહભાઈ શરૂઆતમાં બોમ્બ દ્વારા ક્રાંતિના સમર્થક હતા. ‘વનસ્પતિની દવાઓ’ જેવા છદ્મનામે તેમણે બોમ્બ બનાવવાની રીતોના બંગાળી પુસ્તકનો અનુવાદ કર્યો. અંગ્રેજ સરકારના ગુપ્તચર વિભાગે તેમને ‘ધ મોસ્ટ ડેન્જરસ મેન ઇન બોમ્બે પ્રેસિડેન્સી’ (બોમ્બે પ્રાંતના સૌથી ખતરનાક માણસ) ગણાવ્યા હતા. કાળા પાણીની સજાની સંભાવના પારખીને તે થોડો સમય આફ્રિકા જતા રહ્યા અને ત્યાં ફ્રેન્ચ અને જર્મન શાસન ધરાવતા પ્રદેશોમાં રહ્યા. એવા વિપરીત સંજોગોમાં તે જર્મન ભાષા શીખ્યા અને વિલિયમ ટેલના જીવનચરિત્રનો જર્મનીમાંથી અનુવાદ કર્યો. ત્યાર પહેલાં ભારતમાં તેમણે ગેરિબાલ્ડી, મેઝિની જેવા રાષ્ટ્રનાયકોનાં ચરિત્રો લખ્યાં હતા. તોલસ્તોયનાં લખાણનો પહેલો પરિચય તેમને કવિ ‘કાન્ત’ (મણિશંકર ભટ્ટ) દ્વારા થયો. પણ બંગાળાના ભાગલા વખતે તે હિંસાના પંથ તરફ વળી ગયા. આફ્રિકા ગયા પછી ‘એ મર્ડરર્સ રીમોર્સ’ જેવા તોલસ્તોયના પુસ્તકની જૂની અસર તાજી થઈ અને અહિંસાના સંસ્કાર દૃઢ બન્યા.

આફ્રિકામાં તે ગાંધીજીના મિત્ર ચાર્લી, ‘દીનબંધુ’ એન્ડ્રુઝના સંપર્કમાં આવ્યા. એન્ડ્રુઝ સાથે જ તે ‘શાંતિનિકેતન’ આવ્યા અને જર્મન ભાષાના શિક્ષક તરીકે જોડાયા. ત્રણ વર્ષ રહ્યા પછી દમના રોગને કારણે તે આણંદમાં વસ્યા અને આઝાદીની લડતમાં ગાંધી-સરદારના સાથી બન્યા. ગાંધીજી પ્રત્યે તેમને અહોભાવ વગરનો આદરભાવ હતો. ગાંધીજીએ દાંડીકૂચ કરી ત્યારે નરસિંહભાઈએ આણંદથી બોરિયાવી સામા જઈને ગાંધીજીનું સામૈયું કર્યું હતું અને તેમની સાથે કૂચમાં જોડાઇને આણંદ આવ્યા હતા.

પરંતુ પણ દલિતોને પ્રવેશ ન આપતા જગન્નાથ પુરીના મંદિરમાં કસ્તૂરબા ગયાં અને ગાંધીજીએ નારાજ થઈને તેમને નોટિસ-અંદાજમાં પૂછ્‌યું કે ‘મારે તમારાથી છૂટાછેડા કેમ ન લેવા?’ ત્યારે નરસિંહભાઈએ ‘પાટીદાર’ માસિકમાં લખ્યું હતું, ‘કસ્તૂરબાએ મંદિરમાં જવું કે નહીં, એ તેમનો સ્વતંત્ર પ્રશ્ન છે. પતિ સાથે સંકળાયેલો નથી … પરંતુ પુરુષમાં સદીઓથી ચાલ્યું આવતું ધણીપણું મહાત્મા ગાંધીમાં પણ પૂરેપૂરું લુપ્ત થયું નથી.’ નરસિંહભાઈનું પુસ્તક ‘લગ્નપ્રપંચ’  સ્ત્રીઓના શોષણનો ઉગ્ર વિરોધ અને તેમની સમાનતાની જુસ્સાદાર હિમાયત કરનારું હતું. પશ્ચિમી દેશોમાં ‘ફેમિનિઝમ’ની ઝુંબેશ શરૂ થઈ તે પહેલાં લખાયેલા એ પુસ્તકને કારણે કિશોરલાલ મશરૂવાળા જેવા ગાંધીવાદી ચિંતકે નરસિંહભાઈને ‘સ્ત્રીજાતિના એક મોટા વકીલ’ તરીકે ઓળખાવ્યા.

નરસિંહભાઈનું બીજું ક્રાંતિકારી પુસ્તક હતું ‘ઈશ્વરનો ઈન્કાર’. નાસ્તિકતા વિશેના વિચાર આટલા તર્કબદ્ધ રીતે અને સ્પષ્ટતાપૂર્વક રજૂ કરવાનું આજે પણ સહેલું નથી, ત્યારે ૧૯૩૩માં આવું પુસ્તક લખનાર નરસિંહભાઈની વૈચારિક સ્પષ્ટતા અને નૈતિક હિંમત વિશે કલ્પના કરવી રહી. ત્યાર પછી એક પ્રસંગે નડિયાદની અદાલતમાં જુબાની પહેલાં સોગંદ લેવાના થયા ત્યારે નરસિંહભાઈએ કહ્યું હતું, ‘હું ઈશ્વરને માનતો નથી અને માનતો હોઉં તો ય સોગંદ લેવા એ મારા ધર્મવિરુદ્ધ માનું છું.’ ન્યાયાધીશે આશ્ચર્ય વ્યક્ત કર્યું, પણ છેવટે સાચું બોલવાની પ્રતિજ્ઞા લઈને નરસિંહભાઈને સાક્ષી આપવાની રજા મળી. જુબાની પૂરી થયા પછી એક વકીલે કહ્યું, ‘એટ લાસ્ટ, નરસિંહભાઈ એન્ડ ટ્રુથ ઓલ આર વન એન્ડ ધ સેમ.’ (આખરે, નરસિંહભાઈ અને સત્ય એક જ છે.’) એ સાંભળીને ન્યાયાધીશે કહ્યું, ‘યસ.’ નરસિંહભાઈનાં લખેલાં કેટલાંક પુસ્તકો ગાંધીજીએ જેલવાસ દરમિયાન વાંચ્યાં હોવાની નોંધ મળે છે. તેમાં પણ ‘આફ્રિકાના પત્રો’ વાંચ્યા પછી ગાંધીજીએ મહાદેવભાઈને કહ્યું હતું કે ‘એમનું (નરસિંહભાઈનું) નિખાલસપણું બહુ વખાણવા જેવું છે.’

સરદાર પટેલની જેમ પાટીદારના કુરિવાજો વિશે ચીડ ધરાવતા નરસિંહભાઈ સુધારાની શરૂઆત ઘરથી કરવામાં માનનારા હતા. ભાઈના લગ્ન પ્રસંગે પિતાએ કન્યાપક્ષ પાસે દહેજ માગ્યું. નરસિંહભાઈ ત્યારે કોલેજમાં ભણે. તેમણે દહેજનો વિરોધ કર્યો, એટલે પિતાજીએ તેમને કહ્યું, ‘દહેજ ન લઉં તો તારી કોલેજનો ખર્ચ શી રીતે નીકળશે?’ એ સાંભળીને નરસિંહભાઈએ નિર્ણય કર્યો, ‘મારો અભ્યાસ દહેજના રૂપિયાથી આગળ વધવાનો હોય તો મારે વધારે ભણવું નથી.’ અને એમણે અભ્યાસ છોડીને શિક્ષકની નોકરી લઈ લીધી.

આફ્રિકા – શાંતિનિકેતન થઈને આણંદ આવ્યા પછી ૧૯૨૪માં તેમણે ‘પાટીદાર’ માસિક શરૂ કર્યું. સામાન્ય રીતે જ્ઞાતિનાં માસિકો ‘જ્ઞાતિગૌરવ’ની લાગણીમાં અને જ્ઞાતિવાદની સંકુચિતતામાં હિલોળા લેનારાં હોય છે, પરંતુ નરસિંહભાઈનું ‘પાટીદાર’ એમાંનું ન હતું. ‘પાટીદાર’ના જેઠ, સંવત ૧૯૮૮ના અંકમાં પ્રગટ થયેલા એક પત્રમાં નરસિંહભાઈએ લખ્યું હતું, ‘બેશક ‘પાટીદાર’ મારું અંતિમ ધ્યેય નથી. ‘પાટીદાર’, ‘હિંદુ’ એ નામનો તો નાશ જ થવો જોઈએ. ‘માનવી’ એ જ સ્વાભાવિક નામ હોઈ શકે. ‘પાટીદાર’ પાટીદાર મટી માણસ થાય એ જ ‘પાટીદાર’ ચલાવવાનો મારો હેતુ છે. અંતિમ ધ્યેય છે. એ હેતુ, એ ધ્યેય સિદ્ધ ન પણ થાય. પણ તો ય એમાં મારે શું? મારે તો મારું કરવું રહ્યું. તે કર્યા કરીશ. એમાં ય અંતરાયો ક્યાં નથી?’

‘પાટીદાર’ના કારતક, સંવત ૨૦૦૧ના અંકમાં નરસિંહભાઈએ વિદાયનોંધ લખી. ‘સ્થાપક અને નિવૃત્ત તંત્રી : શ્રી નરસિંહભાઈ ઈશ્વરભાઇ પટેલ’ એવી ક્રેડિટ ધરાવતા એ અંકમાં તેમણે પત્નીના અવસાનથી આવેલી માનસિક અપંગતા અને લકવાના પરિણામે ડાબા હાથે આવેલી અપંગતાની વાત કરીને લખ્યું હતું, ‘પાટીદાર શરૂ કર્યું ત્યારથી જમણો હાથ થાક્યાના પરિણામે ડાબે હાથે બઘું લખવાનું કામ કરું છું. પણ તે જ હાથે લકવો થયાથી હવે લખવાની કંઈ પ્રવૃત્તિ થઈ શકે એમ નથી. તેથી ‘પાટીદાર’ ચલાવવું મુશ્કેલ જણાય છે. તેથી એકવીસ વર્ષ સુધી ‘પાટીદાર’ને પાળીપોષીને મોટું કર્યા પછી ચાલુ અંકથી તેને ચલાવવાનું તંત્રી ભાઈ ઈશ્વર પેટલીકરને સોંપી દઈને હું તમારી સૌની વિદાય લઉં છું …’

છેલ્લી અવસ્થામાં શારીરિક રીતે અપંગ બન્યા પછી પણ નરસિંહભાઈની વૈચારિક સ્પષ્ટતા અડીખમ રહી. આઝાદી મળ્યાનાં બે વર્ષ પહેલાં ૨૭ ઓક્ટોબર, ૧૯૪૫ના રોજ તેમનું અવસાન થયું. પછીનાં વર્ષોમાં દેશભક્તોને તેમના કર્મના આધારે નહીં, પણ તેમના જન્મની જ્ઞાતિના આધારે વટાવી ખાવાનો રાજકીય અને સામાજિક ધંધો શરૂ થયો, ત્યાં સુધીમાં નરસિંહભાઈની વિસ્મૃિત સંપૂર્ણ બની ચૂકી હતી.

Sunday, September 06, 2015

સૌજન્ય : http://www.urvishkothari-gujarati.blogspot.co.uk/2015/09/blog-post_6.html