શબ્દના કિનારેથી, દૂર જઈને ઊભો !
તું મૌનના, ઘુઘવાટમાં !
ક્ષણે, ક્ષણે, કણ કણ બનીને,
અટવાતો તું, વિસ્મૃતિ યોગમાં !
છતાંય તારી દર્દભરી, વલય રેખામાં
વૃક્ષનાં, પર્ણે પર્ણે, ઊગી નીકળ્યો તું !
બનીને અશ્વત્થામા !
ગુમાવ્યો છે, અમે પણ,
અમૂલ્ય, મૌતિક !
જીવતી જાગતી માનવતાનો !
આ બે જખમી નયનમાંથી !
જો ને વહી રહી છે, ભીની ભીની !
ઊની, ઊની, રક્તની અતૂટ ધારા !
જો તને સાંપડે, મૌલિક આત્મ મણિ !
કો’કની ભલી, આશિષથી !
તો શોધજે મહીં, માનવતાની
ઉજળી લકીરોને, ને ચોડજે એને,
અમો સહુ માનવીના ભાલે!
બોસ્ટન ૫-૫ -૨૦૨૩
e.mail : mdinamdar@hotmail.com