આ રહેંટ ઝેરી ચાલતું, અટકાવ તું,
ને ચાલકોને ચાકડે સલવાવ તું..
આ દેશ એના લોકને પૂછે નહીં,
કે લોકનાં જો આંસુને લૂછે નહીં;
તો થપથપાવી પીઠને સમજાવ તું..
આ તંત્ર આખું છે સડેલું ફળ પછી,
ને ગંધ, માણસ ખેડતું છે હળ પછી;
લે આ કલમને સોંસરી હુલ્લાવ તું..
છે આખરે માણસકથા એ કાળની,
તૂટી જતી દોરી બધીયે જાળની;
એ સ્વપ્ન કાજે રાતને સળગાવ તું..
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 ફેબ્રુઆરી 2019; પૃ. 14