કંઇ વિચારોની હવે સંસદ બદલ,
દોસ્ત માનવતાને કાજે પદ બદલ.
રોશની કરવા ઘરો બાળ્યા અનેક,
બાળવા દીપક હ્રદયના હદ બદલ.
એ “ખજૂરી વૃક્ષ” છે મોટાઈમાં,
હે સમજદારી, હવે તુ કદ બદલ.
જા તને અર્પણ છે મારું આ હ્રદય,
તારા દરિયામાં પ્રણય અનહદ બદલ.
“દોસ્તી” ખાતર જો ઓળંગે કદમ,
“બેવફા” તું થઇ જશે સરહદ બદલ.
સો અરથવાળી પણ મહોબત છે,
એવી કોઈ શહેરમાં વસાહત છે?
લાગણીશૂન્ય, દૂરતા, ઘોંઘાટ,
આ નવા કાળની સહુલત છે.
રોજ આપી જતા રહે આશિષ,
ભિક્ષુકોનીયે શું સખાવત છે,
દોસ્તી, પ્રેમ, ને ભલી – સંગત,
મારા નામે તો આ જ મિલ્કત છે.
“રાહ જોવામાં ખૂબ થાકી ગઇ”,
આટલી ભૂલથી અદાવત છે.
જોઈએ એવા ન વંચાયા અમે,
મુઠ્ઠીભર લોકોને સમજાયા અમે.
ચાર દિનની આ સફરમાં શું કર્યું,
દિલને ખુશ કરવા જ રોકાયા અમે.
કૂથલી રૂપે કે પ્રશંસાના રૂપે,
જે ગલીમાં જાવ દેખાયા અમે.
એમના ગમની હવા સ્પર્શયા પછી,
સાવ કોરા રહીને ભીંજાયા અમે.
હર વિષયના Dayના આયોજન કરી,
ચોતરફ નખશિખ ચર્ચાયા અમે.
કાલ શરમાતા અમારાથી હતા,
એમનાથી આજ શરમાયા અમે.
જે “ઘરો” બરબાદ કર્યા બાદ સૌ,
એટલા રડ્યા કે હરખાયા અમે.