પ્રેમ રૂપી ખતા થઇ ગઈ,
જિંદગીભર સજા થઇ ગઈ.
“સત્ય બોલ્યા” ફકત એ ગુનો,
નોકરીથી રજા થઇ ગઈ.
“હું”ને દર્શાવવામાં હવે,
એકથી એક કલા થઇ ગઈ.
તારી સાથે પ્રણય શું થયો !
સિદ્ધિઓ બેવફા થઇ ગઈ.
“ફાસ્ટ ટ્રેનો” શા જીવનની આજ,
“લોકલો” શી દશા થઇ ગઈ.
તોય કોરો ને કોરો રહ્યો,
એક લાંબી કથા થઇ ગઈ.
મોનીટર એક ઢીંગલી હતી,
મૂખ્ય ત્યાં શિક્ષિકા થઇ ગઈ.
કોઈને દુઃખ થયું, કોઈને –
એક પીડા મજા થઇ ગઈ.
એને વસ્તી “મટીને” ભજે,
એક વ્યક્તિ ખુદા થઇ ગઈ.
ઘરોને લાજનાં વસ્ત્રોથી ઢાંકો,
નવા માહોલમાં પેઢી બચાવો.
છે અંધારું તો ત્યાં દિવા પેટાવો,
હ્રદય એક ઘર છે ન ઘરને જલાવો.
હું એવો નમ્ર ને પોચો હ્રદય છું,
મને થોડું ઘણું પથ્થર બનાવો.
ઉદાસીના અહીં કંટક ન રોપો,
મહોબ્બતના સિતારા ઝગમગાવો.
મેં ગઝલો, શેરથી ભાષા બગાડી,
તમે તો શુભઈચ્છાથી વધાવો!
તમારી વાતનો પડશે વજન ત્યાં,
ગઝલ છું, શેર છું દિલમાં વસાવો.
કહે છે કે “મને ભૂસી જ નાખો”,
કહ્યું, પહેલાં મને ભૂલી બતાવો.
તોડનારા જોડનારા એક છે,
આપનારા લૂટનારા એક છે.
આ નગરમા દોસ્તો, ભૂલા પડો,
ચાહનારા ડારનારા એક છે.
એમની આંખોમાં આવો ના તમે,
છાપનારા ઢાંકનારા એક છે.
પાંચ વરસો બાદ મળતાં ખુરશી પર,
માંગનારા આપનારા એક છે.
હોસ્પિટલથી જે રૂખસદ થાય ત્યાં,
ખોદનારા દાટનારા એક છે.
જે સડક પર આજ રોકે વાહનો,
નોંધનારા ભૂંસનારા એક છે.
મારા ફળિયામાં છે 'સિદ્દીક' દોસ્તો,
જોડનારા ફાડનારા એક છે.
e.mail : siddiq948212@gmail.com
ભરૂચ, ગુજરાત, ભારત