‘ફાર્બસ ગુજરાતી સભા’ના “ત્રૈમાસિક”ના 76માં પુસ્તકમાં, અંક : 1માં, ચિત્તપોથીનું વાંચન અંતર્ગત ‘સાંભરી આવે બા…’ના ટાઇટલ સાથે અશોકભાઇ મેઘાણીએ (ઝવેરચંદ મેઘાણીના દીકરા) રજૂ કરેલી વાત ….. 

====================

પ્રસિદ્ધ અને લોકપ્રિય નામ સાથેના જોડાણમાં એક મોટું જોખમ રહે છે. કોઇ નવી ઓળખાણ થાય અને સવાલ આવે. ‘તમે ફલાણાના કાંઇ સગા?’ શરમાવે એવા બીજા સવાલ પણ આવે. ‘સગા દીકરા?’ કાંઇ લખો છો કે નહીં? એ તો તમારા લોહીમાં જ હોવું જોઇએ.’ આ બધાથી ટેવાયા વગર તો છૂટકો જ નહીં, પણ એક વાત કહેવાનું મન થાય છતાં કહેવાતી નથી. લોહીના જે સંસ્કારની આશા દર્શાવાતી હોય છે એ કાંઇ એક જ બાજુથી આવી શકે એવું થોડું છે?

મારાં બાનો જન્મ નેપાળના એક બ્રાહ્મણ કુટુંબમાં પંડિતશિરોમણિ પિતા અને વિદુષી માતાને ત્યાં 1910માં થયો. જ્યેષ્ઠ એ પુત્રીનું નામ પડ્યું ચિત્રાદેવી. પિતા નેપાળનો રાજદરબાર છોડી મુંબઇ આવી વસેલા. બાર-તેર વરસની ઉંમરે લગ્ન થયાં પછી ચિત્રાદેવી બે જ વરસમાં વિધવા થયાં. થોડાં વર્ષો પછી, 24 વર્ષની ભરયુવાન વયે એ મારા વિધુર પિતાના પરિચયમાં આવ્યાં અને 1934માં લગ્નગ્રંથિથી જોડાયાં. વિધવા પુત્રીનું એક વણિક સાથેનું પુનર્લગ્ન એ સમયના નેપાળી બ્રાહ્મણસમાજને અસ્વીકાર્ય હશે. અને પિયરે તરછોડેલાં બા બધું જ છોડીને સાવ નવા સમાજ અને કુટુંબમાં પ્રવેશ્યાં. એ છેદ એવો થયો કે બાને પોતાને કે એમનાં પાંચ સંતાનોમાંથી અમને કોઇને અમારું મોસાળનું ઘર જોવા નથી મળ્યું. લગ્ન પછી 20-22 વરસે, કદાચ જૂની પેઢીના ગયા પછી અને રૂઢિનાં બંધનો ઢીલાં થતાં, અમારા બે મામાઓ ભાવનગર બાને મળવા આવેલા અને એક તો બે ત્રણ મહિના રોકાયેલા પણ ખરા. પણ મારા મનથી મોસાળ એટલે લોહીની કોઇ જ સગાઇ વગરના પણ ખરા વડિલ ‘ખારાસાહેબ’નું ભાવનગરનું  ‘ખારા નિવાસ’ જ રહ્યું છે.

1947માં મારા બાપુજીના અકાળ અવસાને 37 વર્ષના બાને બીજી વાર વૈધવ્ય આપ્યું. તેર વર્ષના એ લગ્નજીવન દરમ્યાન જન્મેલાં અગિયાર અને અઢી વરસ વચ્ચેની ઉમરનાં પાંચ બાળકોને એકેલે હાથે ઉછેરવાનું કામ બાને માથે આવ્યું. હું ત્યારે હજી ચાર વરસનો પણ નહતો. પણ બાએ એ પછી જે અસામાન્ય સ્વમાન સાથે અને હિંમતથી અમને મોટા કર્યા એનો હું સાક્ષી છું. આજના જમાનાની ‘એકલ માત’ને ભોગવવી પડતી મુશ્કેલીઓની વાત સાંભળું ત્યારે હું 62 વર્ષ પહેલાંના ગુજરાતમાં યુવાન વિધવા બાની શી કપરી હાલત હશે એની કલ્પના પણ કરી શક્તો નથી.

બાપુજીના બહોળા સંબંધો એમના અવસાન પછી પણ બાએ ઘણી કાળજીથી સાચવ્યાનો મને ખ્યાલ છે. બાપુજીનાં ખૂબ નજીકનાં સ્નેહીઓ રવિશંકર રાવળ અને વિજ્યાબહેન-દુર્લભજીભાઇ પરીખ સાથે જિંદગીભર સંપર્ક રાખ્યો અને જ્યારે તક મળી ત્યારે એમને પોતે મળવા અને પ્રસંગોપાત અમને મેળવવાનું પણ બા ચૂક્યાં નથી. ખૂબ આત્મીયતાથી એમની રસોઇના અને પોતાની માનીતી વાનગી પૂરણપોળીનાં નામ દઇને વખાણ કરતા ઉમાશંકર જોશીને પણ સાંભળ્યાની સ્મૃતિ છે.

કોઇને પાસે હાથ લાંબો કરવાનું તો એમના સ્વભાવમાં નહોતું. બાપુજીના મૃત્યુ પછી જન્મભૂમિ ટ્રસ્ટે બાળકોના ભણતર માટે મહિને રૂ.100ની વ્યવસ્થા કરેલી. પણ એ સિવાયની એકમાત્ર આવક એ બાપુજીનાં પુસ્તકોની રૉયલ્ટીનો પોતાના ભાગે આવતો હિસ્સો. એમાંથી છ માણસનું ઘરખર્ચ ચલાવવું અશક્ય જ હશે એમ હું માનું છું. એ ખોટને પહોંચી વળવા આવકનાં બીજાં સાધનો ઊભાં કરવાનાં પ્રયત્નો કર્યા. પરંપરાગત સોરઠી ભરત – ચાકળા, તોરણ વગેરે ‘સોરઠી શણગાર’ એવા નામથી વેચવાનો બાપુજીની હયાતીમાં શોખથી શરૂ કરેલો પ્રયત્ન હવે ધંધાદારી રીતે ઘણા વખત સુધી ચાલુ રહ્યો. લોકભરતનાં એ કામની અસલિયત જાળવવા બોટાદનાં એક કુંભારણ બહેનને ભાવનગર બોલાવી સળી અને શાહીથી હાથી, મોર સહિતની પરંપરાગત ડિઝાઇન એમને હાથે આલેખાવતાં. એના પર સૂતર અને હીરના દોરાનું ભરત ભાવનગરની બહેનો પાસે પોતાની રંગની ઊંડી સમજ વાપરીને તૈયાર કરાવતાં. દિલ્હીના કૉટેજ ઇન્ડસ્ટ્રીઝ એમ્પોરિયમ સુધી પહોંચાડતાં. થોડો સમય અથાણાં બનાવીને મોટા સ્ટોરમાં પહોંચાડવાનો અસફળ પ્રયત્ન પણ કરેલો.

આવી સામાન્ય આર્થિક હાલત છતાં અમને પાંચે સંતાનોને અમે જે, જેટલું અને જ્યાં ભણવાને શક્તિમાન હતા તે કરવાની તક બાએ ગમે તેમ કરીને પણ પૂરી પાડી. બોટાદનું ઘર આ બધી જરૂરિયાતોને પહોંચી વળવા વેચેલું એવો ખ્યાલ છે. બાની એ મદદ વગર હું એન્જિનિયર બની શક્યો જ ન હોત. મારી સમજ પ્રમાણે એ માટેની બાની અણકહી શરત એક જ હતી – સંતાનોએ પોતે જ પસંદ કરેલ ક્ષેત્રના ભણતરમાં એક વરસની પણ નાપાસી સદંતર અસ્વીકાર્ય હતી.

જન્મજાત સંસ્કાર વિશેની ખૂબ પ્રચલિત માન્યતા મેં કદી સ્વીકારી નથી. સંસ્કારી મા-બાપનાં અસહ્ય સંતાનો આપણે બધાએ ઘણાં જોયા હશે. સંતાનનું ખરું ઘડતર મા-બાપે પોતે જ બેસાડેલા દાખલા વગર થઇ ન શકે એવી મારી નમ્ર માન્યતા છે. અમારા ઘડતરમાં બાપુજીની પરોક્ષ અસર જરૂર હશે. પણ પ્રત્યક્ષ અને સતત અસર તો એક બાની જ. સાચા-ખોટાની સમજણ મળવાની શરૂઆત બાને ખોળે બેસીને સાંભળેલી ‘મહાભારતનાં પાત્રો’ની – ખાસ કરીને ભીષ્મની – વાતોમાંથી મળી અને પછી એમની દેખરેખ નીચે જ આકાર પામી. બાએ પોતાના વર્તનથી કે વાણીથી ખોટી કેળવણી આપી હોય એવું મને યાદ નથી. એટલું જ બસ ન હોય તેમ અમારાથી જાણવા છતાં ખોટું કાંઇ થાય તો બા પાસેથી શારીરિક શિક્ષા પણ મળી છે. સંસ્કાર આપવામાં એમણે કદી પાછી પાની નથી કરી. એમણે આપેલાં શિક્ષણની જ્યાં જાળવણી નથી થઇ એ તો મારી પોતાની નબળાઇનું પરિણામ હશે.

બા શિસ્તનાં મોટાં આગ્રહી હતાં. શરૂઆતમાં અમે પાંચે ભાઇ-બહેનો એક-બીજાને ‘તું’ કહીને બોલાવતાં. એક દિવસે બાએ નક્કી કર્યું કે નાનાએ મોટાને ‘ભાઇ’ કે ‘બહેન’ના પ્રત્યય સાથે ‘તમે’ જ કહેવાનું. થોડા દિવસ અને બાની થોડી ‘સક્રિય’ સહાય પછી આજ લગી એ ધારો ચાલુ રહ્યો છે. બાળકોની પોતાની માને ‘તું’ કહીને બોલાવવાની કે વાત વાતમાં ઉતારી પાડવાની આજે પણ ઘણાં ઘરોમાં જોવા મળતી વર્તણૂક અમારા ઘરમાં શક્ય જ નહોતી. અમે પાંચ સાવ જુદી જુદી પ્રકૃતિનાં બાળકોએ બાને હેરાન કરવામાં કાંઇ જ બાકી નહોતું રાખ્યું. પણ પાયાની અમુક શિસ્ત તો એમણે દાખલ કર્યે જ છૂટકો કર્યો.

દીકરી અને દીકરા સાથેના વર્તનમાં કોઇ જ ફેર ન રાખવાનો દાખલો પણ એમણે જ બેસાડ્યો. આશા અને મારા પહેલા બાળકની રાહ જોવાતી હતી ત્યારે એ તો દીકરો – પોતાનો પહેલો પૌત્ર – જ હશે એમ જોરશોરથી કહેતાં. પણ પુત્રીનો જન્મ થતાં વેંત બેલા એમની આંખની કીકી બની ગઇ. અને નિરાશા જો થઇ હોય તો એનો અણસાર પણ કદી જોવા મળ્યો નહીં.

એમનું સહુથી બળવાન લક્ષણ તે કદાચ એમનો સ્વમાની સ્વભાવ હશે. સાચા કારણ વગરનો કોઇ પણ અન્યાય એમણે મૂંગે મોઢે સહન કર્યો નથી. અને ન્યાય જ્યારે પોતાના પક્ષે ન હોવાની ખાતરી થાય ત્યારે ભોગ આપવાની તૈયારી પણ એમની રહેતી. હું છઠ્ઠા કે સાતમા ધોરણની વાર્ષિક પરીક્ષાનું એક જવાબપત્ર ભૂલથી ઘરે લઇ આવેલો. સાંજે શાળાનો પટાવાળો એ લેવા માટે અમારા ઘરે આવ્યો ત્યારે જ મને અને બાને મારી એ ગંભીર ભૂલની જાણ થઇ. બીજે દિવસે હેડમાસ્તરને મળીને કહ્યું કે ‘અશોક મારો દીકરો છે. એ ચોરી કરે જ નહીં પણ અજાણતાં કરેલી આ ભૂલ માટે તમારા નિયમ પ્રમાણે એનું જો એક વરસ બગડે તો મને કબૂલ છે.’ મારે એ વિષયની ખાસ પરીક્ષા ફરી આપવાનો હેડમાસ્તરનો નિર્ણય થયો.

એમના સ્વામાની અને સ્વંતંત્ર સ્વભાવનો મારે મનથી મોટામાં મોટો દાખલો પુત્રનાં લગ્ન સમયે એમણે દર્શાવેલી આ ઇચ્છા છે – ‘દીકરાને જુદા થાઓ એવું કહેવું ન ગમે. પણ રહો તો હું તમારી સાથે નહીં પણ તમે મારી સાથે રહો છો એ સમજીને રહેજો.’ એ જ ખુમારીથી બા પોતાનું આખું જીવન જીવ્યાં. 

બિનગુજરાતી તરીકે ઊછરેલાં બાને વાંચવાનો અનન્ય શોખ. અમારા ઘરનાં સાહિત્યિક વાતાવરણની અસરથી કે ગળથૂથીના સંસ્કારે એ તો રામ જાણે. પણ બા અઠવાડિયાનાં સરેરાશ ચાર પુસ્તકો વાંચતાં. ભાવનગરની બાર્ટન લાઇબ્રેરીના પ્રથમ વર્ગના સભ્યોને એક્સાથે ચાર પુસ્તકો લઇ જવા મળતાં. બા અને હું અઠવાડિયે એક વાર ત્યાંની મુલાકાતે – મારે મન જાત્રાએ જતાં. અમે બન્નેએ બાર્ટન લાઇબ્રેરીના નવલકથા મોટા ભાગનાં પુસ્તકો (બા એમને ‘ઉપન્યાસ’ કહેતાં) વાંચી નાખ્યાં હશે. એમાં ડિટેકટીવ હરનામસિંહથી માંડીને ‘શ્રી મહાભારત’ સુધીનું, અંગ્રેજી-ફ્રેન્ચ-હિન્દી-મરાઠી-બંગળીમાંથી અનુવાદો સહિતનું બધું જ વાર્તા-સાહિત્ય આવી જાય. અમારાં બન્નેનાં માનીતાં ‘ધ કાઉંટ ઑફ મોન્ટે ક્રિસ્ટો’, ટારઝન-શ્રેણી, ‘ચૌલાદેવી’ અને ‘શ્રીકાંત’, વગેરે વારંવાર વાંચ્યાનું સ્મરણ છે. જે કાંઇ પણ હાથમાં આવે તે હળવું વાંચન – ખાસ કરીને જાસૂસી ઉપન્યાસ – વાંચવાનો મારો આજે પણ જીવંત શોખ એ મને એકને જ બાએ આપેલો ખાસ વારસો છે.

પણ ગુજરાતી સાહિત્યના આટલા ઘનિષ્ઠ પરિચય પછી પણ બાની બોલચાલમાં એમના બિનગુજરાતી ઉછેરની અસર સ્પષ્ટ રહી. નાની બહેન મુરલી અને હું હજી પણ બાના રિતુ (ઋતુ), મામ્સ (માંસ), ચાબલઇ (ચાગલાઇ), હંસતાં હસતાં વગેરે ઉચ્ચારો-શબ્દપ્રયોગો યાદ કરીને ‘હંસીએ’ છીએ.

પચાસેક વરસની ઉંમરે બાને વિધિસર હિંદી શીખવાનું મન થયું. ‘પ્રારંભિક’થી શરૂ કરીને ધીમે ધીમે કરતાં ‘કોવિદ’ પાસ થયાં. ઘરનું બધું કામ થઇ જતાં જાડાં પાઠ્યપુસ્તકો (‘ઉપન્યાસ’ નહીં) સાથે પથારીમાં ઊંઘા પડી વાંચતાં-લખતાં અને મોડી રાત સુધી ‘રત્ન’ની પરીક્ષાની તૈયારી કરતાં બા આજે પણ નજર સામે તરવરે છે. દુ:ખની વાત એ છે કે ભણવા-શીખવાનું જ જેમનું કામ હતું એવા ઘરના અમે કોઇએ એમનો દાખલો લઇ એવી મહેનત કદી કરી નહીં.

બાના એક પાસા વિશે એમને જાણતા લોકોમાં બે મત નથી. બાની રસોઇ એક અસાધારણ દરજ્જાની થતી. ગુજરાતી – ખાસ કરીને કાઠિયાવાડી – રસોઇ તો એમની વખણાતી જ. પણ બાએ પોતાની રીતે જાત જાતના અખતરા કરીને નવીન વાનગીઓ પણ તૈયાર કરી. એમના એ અખતરા જિંદગીભર ચાલુ રહ્યા. આજે આટલાં વરસે પણ બાની લસણ-મસાલા ભરપૂર રસોઇથી બગડેલી મારી જીભ મિત્રોની મશ્કરીનું નિશાન બની રહેલ છે.

મારાં બા એક સંત હતાં કે એમનામાં કોઇ ખોડખાંપણ હતી જ નહીં એવું કહેવાનો મારો કોઇ આશય નથી. સ્વતંત્ર મિજાજની દરેક વ્યક્તિમાં હોય એ બધા દોષ એમનામાં જરૂર હશે જ. છંછેડાતાં પ્રગટ થતો ઉગ્ર સ્વભાવ, પારદર્શક હાવભાવ, અમુક બાબતોમાં બાંધછોડ નહીં જ કરવાનો સ્પષ્ટ આગ્રહ બીજી તામસી પ્રકૃતિ બામાં જરૂર હતાં. કહેવાનું ફક્ત એટલું જ કે એમની એ કરડી બાજુ ખોટા કારણે ભાગ્યે જ ડોકિયું કરતી. એમને છાતીફાટ રડતાં એક જ વાર જોયાં છે- પોતાના જ એક સંતાનના અસહ્ય વર્તનના દુ:ખથી.

કોઇનું ખરાબ જેણે ઇચ્છેલું પણ નહીં એવી આ વ્યક્તિના છેલ્લા દિવસો બહુ જ યાતનામાં ગયા. 63 વર્ષે બાને કૅન્સર થયું. રેડિકલ મૅસ્ટેક્ટોમી અને રેડિએશન લીધાં પછી એમની હાલત ઘણી આશાસ્પદ હતી. પણ થોડા મહિને એ જીવલેણ દર્દે શરીરમાં બીજે દેખા દીધી જેની કોઇ જ સારવાર શક્ય નહોતી. એમના છેલ્લા અંધારા દિવસોમાંની એક માત્ર સુવર્ણરેખા બા પોતાના પહેલા પૌત્ર નીરજને જોઇ શક્યા તે હતી. 1974માં એમના અંત સમયે હું હાજર નહોતો પણ એના બે-ત્રણ દિવસ પહેલાંના ફોટા જોયા પછી મેં કૅન્સરે સર્જેલી એ હોનારતી સ્થિતિનાં બાને જોવાની ઇચ્છા ફરી ક્દી નથી રાખી. કર્મનો સિદ્ધાંત ગમે તે કહે, પણ આવું દુ:ખ આપનાર જો ઇશ્વર હોય તો ઇશ્વરી ન્યાય પર મને ઝાઝો ભરોસો એ પછી નથી રહ્યો.

જે બાએ મને આટલો પ્રેમ આપ્યો અને સારી-ખરાબ મારા ઘડતર પર બધાથી વધારે અસર કરી, એ બાની એક જાજરમાન છતાં વહાલસોયી છબિ મારા મનમાં છે. તે હંમેશ માટે એમની એમ જ સાબૂત રહે. એમનો એ પ્રસન્ન અને ‘હંસતો’ ચહેરો જ મારા સંભારણામાં રહે.

[સૌજન્ય : ફેઈસબૂકની દીવાલેથી હરતુંફરતું અહીં સાદર લેવાયું]

યુનાઇટેડ કિંગ્ડમસ્થિત ‘ગુજરાતી સાહિત્ય અકાદમી’ને ઉપક્રમે, શનિવાર, 18 જૂન 2022ના રોજ,  “કામ કરતાં કરતાં સૌ વર્ષ જીવનારા વાચનસંસ્કૃતિના દીપસ્તંભ” નામક આપેલું ‘ઝૂમ’ વ્યાખ્યાન

આદરણીય મહેન્દ્રભાઈ મેઘાણીને વંદન.

યુનાઇટેડ કિન્ગડમસ્થિત ‘ગુજરાતી સાહિત્ય અકાદમી’ના સહુને નમસ્કાર. આદરણીય વિપુલભાઈને નમસ્કાર.

ગુજરાતના લોકોત્તર વાચન-પ્રસારક મહેન્દ્રભાઈ મેઘાણી 20 જૂને 100માં વર્ષમાં પ્રવેશ કરી રહ્યા છે. એ અવસરે આપણું હોવું એ આપણું સદ્દભાગ્ય છે. ગુજરાતી વાચકો પર મહેન્દ્રભાઈના અનંત ઉપકાર છે.

મહેન્દ્રભાઈ એટલે લોકમિલાપનો પર્યાય. ઘરઆંગણે અને દેશાવરના પુસ્તક-રસિયાઓ માટે લોકમિલાપ એટલે  લોકમિલાપ પ્રકાશન સંસ્થા; અને ગુજરાતના સૌરાષ્ટ્રનાં એક નાનાં સંસ્કારનગર ભાવનગરના નિવાસીઓ માટે લોકમિલાપ એટલે એક સુંદર પુસ્તકભંડાર. 26 જાન્યુઆરી 2020ના દિવસે વિદાયમાન થયેલા આ પુસ્તકભંડાર સાથે ભાવેણાનાં સેંકડો પુસ્તકરસિકોને ગાઢ લાગણીનો સંબંધ હતો. અત્યારે વીસેક વર્ષની ઉંમરની નવી પેઢી માટે ‘લોકમિલાપ’ ગુજરાતી ભાષાનાં ઉત્તમ પુસ્તકો અને સંગીતની ચૂંટેલી સી.ડી.પૂરાં પાડનાર ‘કૂલ બુકશૉપ’ હતી. પણ તે પહેલાંની અરધી સદી જેમણે જોઈ હોય તે સહુ પુસ્તકરસિયાઓ માટે ‘લોકમિલાપ’ એટલે ભાવવિશ્વનો એક સમૃદ્ધ હિસ્સો. કેટલા ય વાચકોનાં કિતાબી દુનિયામાં પગરણ કિશોરવયમાં ‘લોકમિલાપ’ની મુલાકાતોથી કે કૉલેજનાં વર્ષોમાં ત્યાંથી કરેલી પુસ્તકોની ખરીદીથી થયાં હતાં. ‘લોકમિલાપે’ ગયાં સિત્તેર વર્ષમાં બસો કરતાં વધુ પુસ્તકો પ્રકાશિત કરીને લાખો વાચકોને સત્ત્વપૂર્ણ સાહિત્ય ઘણી ઓછી કિંમતે પૂરું પાડ્યું. તદુપરાંત તેણે ગુજરાતમાં અને દેશવિદેશમાં પુસ્તક-મેળા કર્યા. પુસ્તક-મેળા શબ્દ મહેન્દ્રભાઈને કારણે લોકજીભે ચઢ્યો. ભાવનગરના તેના વાર્ષિક પુસ્તકમેળાની તો આખા ય પંથકના લોકો રાહ જોતા, અને મેળાના દિવસો જાણે અવસર બની જતા ! લોકમિલાપે ‘ફિલ્મ મિલાપ’ નામના ઉપક્રમ હેઠળ વર્ષો લગી ભાવનગરનાં બાળકોને મોટા પડદે નજીવા દરની ટિકિટમાં સુંદર ફિલ્મો બતાવી. ગુજરાતી વાચકો માટે 1950થી ઓગણત્રીસ વર્ષ સુધી ‘મિલાપ’ નામનું વાચન-સમૃદ્ધ માસિક ચલાવ્યું.

‘મિલાપ’ તે ‘લોકમિલાપ’નું પ્રારંભબિંદુ. ‘લોકમિલાપ’ના સ્થાપક-સંપાદક મહેન્દ્ર મેઘાણી ગુજરાતમાં ‘ગ્રંથના ગાંધી’ બિરુદ પામ્યા છે. ગયા સાત દાયકા દરમિયાન ‘લોકમિલાપ’ના બસો કરતાં ય વધુ પ્રકાશનોનાં નિર્માણની કામગીરી લગભગ સંપૂર્ણપણે મહેન્દ્રભાઈનાં શબ્દકર્મને આભારી છે. પુસ્તક તરીકે પ્રસિદ્ધ કરવા માટેની સામગ્રીની પસંદગી તેમ જ તેની મઠારણીથી શરૂ કરીને પુસ્તક એક પણ ભૂલ વિના છપાય, બંધાય, ટપાલી કે દુકાનદાર થકી સમયસર તે વાચકના હાથમાં અને ત્યાંથી સોંસરું  તેના હૈયામાં પહોંચે ત્યાં લગીની આખી ય સાંકળની દરેક કડીમાં ‘શબદના સોદાગર’ મહેન્દ્ર મેઘાણીની મંજાયેલી સમજ અને સખત મહેનત છે. પોણી સદીથી તેમણે પુસ્તકો તેમ જ સામયિકોનાં લખાણોનાં સંક્ષેપ, સંકલન, સંપાદન, પ્રકાશન, પ્રદર્શન અને નિવડેલાં સાહિત્યનાં સમૂહવાચન થકી વાચન-પ્રસારનું જે કામ કર્યું છે તે લોકોત્તર છે. તેમાં ન્યોછાવરી કે ત્યાગનો દાવો તેમણ્રે ક્યારે ય કર્યો નથી. પણ ટૉલ્સ્ટૉય-ગાંધી પ્રણીત ‘બ્રેડ-લેબર’ એટલે કે ઇમાનદારીપૂર્વકના સખત સતત ઉત્પાદક પરિશ્રમ દ્વારા વધુ સારી દુનિયા બનાવવાની કોશિશની વાત  જરૂર કરી છે. ‘ઇતિહાસમાં બૅલટ કે બુલેટથી ક્રાન્તિઓ આવી હશે, ‘લોકમિલાપ’ બુક્સથી ક્રાન્તિ  લાવવા ધારે છે’, એવું મહેન્દ્રભાઈનું જાણીતું કથન છે.

મહેન્દ્રભાઈ માટે પુસ્તક પ્રકાશન અને પ્રસાર એ વ્યવસાય નથી. આ વાત લોકમિલાપની પ્રકાશન પ્રવૃત્તિ  અને તેનાં પુસ્તક ભંડાર બંનેને લાગુ પડે છે. મહેન્દ્રભાઈ સ્પષ્ટ કહે છે : ‘પુસ્તક અમારા માટે વેચાણની વસ્તુ નથી પણ સામાજિક પરિવર્તનનું સાધન છે.’ આ મૂલ્ય પરત્વે તેઓ કોઈ બાંધછોડ કરતા નથી અને એટલે જ એ ખુમારીથી કહી શકતા કે ‘અમે લેખકો કે પ્રકાશકો સાથે બંધાયેલા નથી. અમે વાચકો સાથે પણ બંધાયેલા નથી. વાચક માગે અને અમને જો લાગે કે તે યોગ્ય વાચન નથી, તો  અમે તેને એ સામગ્રી પૂરી ન પાડીએ. અમે બંધાયેલાં છીએ અમારા અંતરાત્મા સાથે કે  જેણે વાચકોની સેવા કરવાની નેમ લીધી છે. ઝવેરચંદ મેઘાણીએ ‘શબદના સોદાગરને’ કવિતામાં જે સાહિત્ય સર્જન માટે કહ્યું છે તે અમે વાચન સંદર્ભે અપનાવ્યું છે.’

જાણીને આશ્ચર્ય થાય કે લોકમિલાપના નફાનો સ્રોત તેના પોતાના પ્રકાશનોનું વેચાણ ન હતું, કારણ કે તે વેચાણ દ્વારા થતી આવકનો ઉપયોગ સંસ્થાના વિકાસ-પ્રસાર માટે કરવાનો હતો. વર્ષો લગી  લોકમિલાપ સંભાળનારાં મહેન્દ્રભાઈના પુત્ર ગોપાલભાઈ અને તેમનાં પત્ની રાજુલબહેન સંસ્થાનાં પગારદાર કર્મચારીઓ હતાં.

લોકમિલાપ પુસ્તક ભંડારની આવક અન્ય પ્રકાશકોએ બહાર પાડેલાં પુસ્તકોનાં વેચાણ દ્વારા થતી. વળી તેમાં પણ ગમે તેવાં પુસ્તકો નહીં, પણ લોકમિલાપની મૂલ્યવ્યવસ્થા સાથે બંધબેસતાં હોય તેવાં પુસ્તકો. લોકમિલાપે પુસ્તક વેચવા માટે સ્વીકાર્યું એનું પ્રકાશકને ગૌરવ હોય, અને લોકમિલાપના ઘોડા પરનું પુસ્તક ઉત્તમ જ હોય તેવો વાચકને વિશ્વાસ હોય. લોકમિલાપે તેનાં નામ પ્રમાણે પુસ્તકો અને લોકો વચ્ચે મિલાપ કરાવ્યો. લોકમિલાપે આપ્યું એમ નહીં, પણ લોકોએ લીધું.’ લોકો એટલે જનસામાન્ય. Everyman I will go with thee’ એવું Everyman પ્રકાશનનું બોધવાક્ય મહેન્દ્રભાઈનું પણ બોધવાકય છે : ‘સામાન્ય માણસ મારો આરાધ્ય છે’. એમને જુગતરામ દવેએ અનુવાદિત કરેલી રવીન્દ્રનાથની કવિતા  ખૂબ  ગમે  છે :

‘ચરણ આપના ત્યાં વિરાજે ચરણ આપના ત્યાં

સૌથી દલિત, સૌથી પતિત રંકનાં ઝૂંપડાં જ્યાં …’

સામાન્ય માણસોમાં રહેલાં અસામાન્યત્વમાં મહેન્દ્રભાઈને દૃઢ વિશ્વાસ છે : ‘સારું કામ કરો તો લોકો એમાં રસ લે છે એટલું જ નહીં પણ સહકાર સુધ્ધા આપે છે. સારું કામ અનેક લોકોના સદ્દભાવથી ચાલતું હોય છે. મહેન્દ્રભાઈ ઝવેરચંદ મેઘાણીને યાદ કરીને કહે છે કે મેઘાણીએ ગિજુભાઈને અંજલિ આપતાં કહ્યું હતું કે આપણને લોકો આપણી લાયકાત કરતાં વધુ સદ્દભાવ આપે એ મનુષ્ય જાતિની ગળથૂથી છે. મારો અનુભવ એમ કહે છે કે સારાં કામને ઝીલવા લોકો આપણે ધારીએ એનાં કરતાં વધુ તત્પર હોય છે.’

મહેન્દ્રભાઈને વિશ્વાસ છે કે લોકો પુસ્તકો વાંચે તો બદલાવ આવે. પણ લોકો પુસ્તકો વાંચતા નથી એની તેમને ખબર છે. એટલે લોકો જે કારણોસર પુસ્તકો વાંચતા નથી તે બધાં કારણોનું તેમણે લોકમિલાપ પ્રકાશન થકી નિવારણ કર્યું. લોકોને લાંબાં લખાણો વાંચવાનો સમય નથી એટલે મહેન્દ્રભાઈએ  ટૂંકાં લખાણો આપ્યાં. પુસ્તકો મૂકવા માટે જગ્યા નથી, તો મહેન્દ્રભાઈએ નાનાં કદનાં છેક ખીસામાં સમાઈ જાય એવડાંક પુસ્તકો ય બનાવ્યાં. લોકો કહે છે કે ‘વાંચવાનું અઘરું પડે છે’, મહેન્દ્રભાઈએ કહ્યું ‘લો સરળ સોંસરું વાંચન’. લોકોએ કહ્યું રસ નથી પડતો, મહેન્દ્રભાઈએ કહ્યું કે ‘લેખકો કંઈ બધું કંટાળાજનક નથી લખતાં, લો હું તમારા માટે એકદમ સરસ લખાણો વીણી લાવ્યો છું’. આપણા દેશમાં કરોડો લોકોને ખરેખર પુસ્તકો પોષાતાં નથી એ જાણનાર મહેન્દ્રભાઈએ પુસ્તક પ્રકાશક તરીકે કરકસર અને સાદગીભર્યું જીવન સ્વીકારીને વાચકોને ઓછી કિંમતે પુસ્તકો પૂરાં પાડ્યાં. આ આખી ય વ્યવસ્થાને મહેન્દ્રભાઈ ‘પુણ્યનો વેપાર’ કહે છે. તેનાં રૂડાં ફળ ગુજરાતને મળ્યાં છે. વાંચવામાં રસ ધરાવતાં ગુજરાતનાં લગભગ દરેક સ્ત્રી-પુરુષ પાસે લોકમિલાપનાં પુસ્તકો છે.

મહેન્દ્રભાઈ મહાન સાહિત્યકાર ઝવેરચંદ મેઘાણીનાં સંતાનોમાંના એક. ભાવનગર અને મુંબઈની શાળાઓમાં ભણીને, અમદાવાદની એલ.ડી. આર્ટસ કૉલેજ 1942માં અધવચ્ચે છોડીને પિતાની લેખનની અને પત્રકારત્વની પ્રવૃત્તિમાં સાથી બન્યા. 1948માં ન્યૂયૉર્કની કોલમ્બિયા યુનિવર્સિટીમાં પત્રકારત્વનો અભ્યાસ કરવા ગયા. ત્યાંથી ગુજરાતી દૈનિક ‘નૂતન ગુજરાત’ અને ‘જાન્મભૂમિ’ માટે નિયમિત લખાણો મોકલતા. 1950માં મુંબઈ પાછા આવીને કોઈ પણ ભારતીય ભાષામાં કદાચ પહેલવહેલું કહી શકાય તેવું ‘રિડર્સ ડાયજેસ્ટ’ ઢબનું ‘મિલાપ’ શરૂ કર્યું. તેમાં ઓગણત્રીસ વર્ષ લગી વિવિધ સામાયિકોમાંથી સુંદર સામગ્રી વીણીવીણીને અનુવાદ કરીને, ટૂંકાવીને, માવજત કરીને ગુજરાતી વાચકોને પૂરી પાડી.

મહેન્દ્રભાઈ 1951માં મુંબઈથી ભાવનગર આવ્યા અને 1954માં ‘લોકમિલાપ કાર્યાલય’ શરૂ કરી તેના પુસ્તક-ભંડાર દ્વારા પુસ્તકોનાં પ્રકાશન અને વેચાણનાં મંડાણ કર્યાં. ભણતરનું પ્રમાણ ઓછું હોય તેવા જમાનામાં ઓછી વસ્તીવાળા એક કસબામાં પુસ્તકોનો વ્યવસાય શરૂ કરવામાં ધંધાકીય સાહસવૃત્તિ  ઉપરાંત પુસ્તક અને વાચનમાં આદર્શવાદી શ્રદ્ધા પણ હતી. લોકમિલાપે આરંભે ઝવેરચંદ મેઘાણીનાં ઇતિહાસપુસ્તકો અને તેમની કિશોરકથાઓ, તેમ જ કુમારવયના વાચકો માટે પોતે અંગ્રેજીમાંથી અનુવાદિત કરેલી સાહસકથાઓ જેવાં પુસ્તકો બહાર પાડ્યાં. 1968માં ‘લોકમિલાપ કાર્યાલય’નું ‘લોકમિલાપ ટ્રસ્ટ’માં રૂપાંતર કરીને તેને સારાં પુસ્તકોના પ્રચાર અને બીજી સાંસ્કૃતિક પ્રવૃત્તિઓ કરવા માટેની બિનધંધાદારી સંસ્થા બનાવી. 

લોકમિલાપ પુસ્તક-ભંડારની સુવાસ ફેલાતી ગઈ. તેમાં મૂકવામાં આવતાં પુસ્તકોની પસંદગી, ગ્રાહક માટેની કદરબૂજ, સંચાલકોની અકૃત્રિમ સંસ્કારિતા અને એકંદર આહ્લાદક વાતાવરણને કારણે લોકમિલાપ વાચકો માટે મિલનસ્થાન, વાચનસ્થાન, પુસ્તકતીર્થ બનતું ગયું. તેમાં મહેન્દ્રભાઈ સાથે જુદા જુદા તબક્કે વત્તા-ઓછા સમયગાળા માટે તેમના ભાઈઓ નાનક અને જયંત તેમ જ દીકરો ગોપાલ અને દીકરી મંજરી જોડાઈને લગનથી કામ કરતાં રહ્યાં (નાનક, જયંત અને મંજરીએ પછી પોતપોતાના પુસ્તક-ભંડાર પણ કર્યા)  મહેન્દ્રભાઈએ વીસેક વર્ષ પહેલાં ‘લોકમિલાપ’ પુસ્તક-ભંડારના રોજ બ રોજના કામમાંથી નિવૃત્તિ લીધી પછી પુસ્તકભંડારની બહોળી જવાબદારી અત્યારે 65 વર્ષનાં ગોપાલભાઈ અને તેમનાંથી એક જ વર્ષ નાનાં તેમનાં પત્ની રાજુ(રાજશ્રી)બહેન સંપૂર્ણ સમર્પિત ભાવે ભારે ખંત અને ચોકસાઈથી નિભાવી છે. એક સમયે અરવિંદભાઈ શુક્લ અને વલ્લભભાઈ ચિખલિયા ‘લોકમિલાપ’ના યાદગાર કર્મચારીઓ હતા. વર્ષો સુધી પુસ્તકભંડારની બહાર રોજનો એક સુવિચાર વાંચવા મળતો. કાળા પાટિયા પર ચૉકથી સુંદર અક્ષરોમાં લખવામાં આવતું અવતરણ ભાવેણાવાસીઓનું એક સંભારણું છે. એ દૈનિક સુવિચાર અને નવાં પુસ્તકોની સાપ્તાહિક યાદી ખૂબ નિષ્ઠાવાન કર્મચારી વલ્લભભાઈ લખતા.

પુસ્તકોનાં વેચાણમાંથી ધોરણસરની આવક થતી ગઈ એટલે સમાજ માટે ઘસાઈને ઉજળા થવામાં માનનાર મહેન્દ્રભાઈએ ‘નહીં નફો નહીં નુકસાન’નાં ધોરણે ઉત્તમ સાહિત્ય સસ્તા દરે લોકોને પૂરું પાડવા માટે જાણે ઝુંબેશ હાથ ધરી. ગુજરાતી સાહિત્યકૃતિઓની ઓછી કિંમતની આવૃત્તિઓ લાખોની સંખ્યામાં પ્રકાશિત કરી વિક્રમો સર્જ્યા. વળી,આ પ્રકાશનોમાં આગોતરા ગ્રાહક નોંધાતા હોવાથી, પ્રકાશન પહેલાં જ તમામ નકલો ખલાસ થઈ જતી ! ‘લોકમિલાપે’ ઝવેરચંદ મેઘાણીની પંચોતેરમી જયંતી નિમિત્તે 1972માં મેઘાણી સાહિત્યનાં ત્રણ પુસ્તકોનો સંપુટ ‘કસુંબીનો રંગ’ નામે પ્રકટ કર્યો, જેની એક લાખથી ય વધુ નકલોની આગોતરી વરધી નોંધાઈ. પછીનાં વર્ષે ‘આપણો સાહિત્યવારસો’ શ્રેણી હેઠળ પાંચ-પાંચ પુસ્તકોના ચાર સંપુટો ગ્રાહકો નોંધી પ્રકટ કર્યા, જેમાં વિવિધ લેખકોની કૃતિઓને ટૂંકાવીને લોકો સામે મૂકી. તેની સવા બે લાખ નકલો વાચકોએ વસાવી હતી. ‘વારસો’માં અનેક સર્જકો આવરી લેવાયા. કેટલાંક નામ આ મુજબ : કવિઓ – કલાપી, કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી, નાન્હાલાલ, પ્રહ્લાદ પારેખ, સુંદરમ; વાર્તાકારો – ગિજુભાઈ બધેકા, દ્વિરેફ, ધૂમકેતૂ, શરદચન્દ્ર, ટૉલ્સ્ટૉય; નવલકથાકારોમાં – ઇશ્વર પેટલીકર, પન્નાલાલ પટેલ, ર.વ. દેસાઈ; ગદ્યકારોમાં – કાકા કાલેલકર, ચન્દ્રવદન મહેતા, જ્યોતીન્દ્ર દવે, રસિકલાલ ઝવેરી. આ બધા સંપુટોની ખાસિયત એ હતી કે ભૂલો વિના, ખૂબ સુઘડ રીતે છપાયેલાં, સાદગીભરી સુંદરતાવાળા મુખપૃષ્ઠો સાથેનાં, સાતસોથી નવસો પાનાંનું વાચન વધુમાં વધુ દસથી બાર રૂપિયામાં મળી રહેતું. એ જ ક્રમમાં લોકમિલાપે ઝવેરચંદ મેઘાણીની છ નવલકથાઓ સમાવતાં ત્રણ પુસ્તકોના, રવીન્દ્રનાથના સાહિત્યવારસાના છ પુસ્તકોના અને ત્રણ ગુજરાતી વાર્તાકારોના સંપુટ પણ સસ્તા દરે બહાર પાડ્યા. સ્વામી આનંદનાં ચૂંટેલાં લખાણોનો સંચય ‘ધરતીની આરતી’, ચારુચન્દ્ર ચક્રવર્તી ‘જરાસંધ’ની નગીનદાસ પારેખ દ્વારા અનુવાદિત નવલકથા ‘ઊજળા પડછાયા કાળી ભોંય’ જેવાં પુસ્તકો પણ નોંધી શકાય. પાંચ ગુજરાતી ચરિત્રગ્રંથોને ટૂંકાવીને મહેન્દ્રભાઈ તૈયાર કરેલાં ‘ચંદનનાં ઝાડ’ નામનાં છણ્ણું પાનાંના પાંચ રૂપિયાના (જેની બજાર કિંમત તેર રૂપિયા થાય) પુસ્તકનો એક લાખ નકલોનો પ્રિન્ટ ઑર્ડર ‘લોકમિલાપે’ આપ્યો હતો. કિશોરો માટેની વાર્તાઓના અને બાળકો માટેની ચિત્રકથાઓના સંપુટો પણ બહાર પડ્યા. બે નોખાં પુસ્તકોનો ઉલ્લેખ કરવો જોઈએ. ‘ચાલો બાળ ફિલ્મો બનાવીએ’ અને ‘લોક-ગંગા : ભારત-પાક સંઘર્ષ’ (1966). આ બીજાં પુસ્તકમાં 1965ના ઉત્તરાર્ધમાં થયેલા સંઘર્ષ અંગે ગુજરાતી અને અંગ્રેજી અખબારોમાં આવેલા પંચોતેર જેટલા ચર્ચાપત્રોનો સંચય છે.

‘કાવ્ય-કોડિયાં’નું પ્રકાશન એ તો ‘લોકમિલાપ’નું એવું કામ કે જેનો આટલાં વર્ષોમાં ભાગ્યે જ કોઈ સમાંતર જડે. ‘કાવ્ય-કોડિયાં’ એ કવિતાની રૂપકડી ખીસાપોથીઓ અર્થાત્‌ પૉકેટ-બુક્સ હતી. સરેરાશ સિત્તેર પાનાંની એક ખીસાપોથીમાં એક કવિની કવિતાઓ, અને દસ ખીસાપોથીઓનો એક સંપુટ જેનું સંપાદન એક અગ્રણી સાહિત્યકારે કર્યું હોય. એક સંપુટની કિંમત બારથી પંદર રૂપિયાની વચ્ચે. આઠમા આખા દાયકામાં ગુજરાતી કવિતાઓ ઘરે-ઘરે પહોંચી તે ખીસાપોથીઓ થકી. ખીસાપોથીઓની સાથે વળી ચાર ઇંચ x અઢી ઇંચનાં કદની ટચૂકડી કાવ્યકણિકાઓની લઘુખીસાપોથીઓ કરી. આવી ચાળીસ પાનાંની દરેકમાં એક કવિની સો નાની પંક્તિઓ દસ કવિઓનો એક એવાં ત્રણ સંપુટ, એક સંપુટની કિંમત પાંચ રૂપિયા.

ઘાટ-ઘડામણમાં થોડા ફેરફાર સાથે ખીસાપોથીઓની હારમાળા પછીનાં વર્ષોમાં, છેક હમણાં 2011 સુધી ચાલુ રહી. અનેક પ્રકારનાં લખાણો પરની ખીસાપોથીઓ આવી. શરૂઆતમાં ‘મેઘાણીની કિશોરકથાઓ’ અને ‘દાદાજીની વાતો’ આવી. પછી કિશોરીઓને મનોશારિરીક રીતે નાજુક વયમાં વાત્સલ્યમય સલાહ આપતી ખૂબ લોકપ્રિય ‘મુગ્ધાવસ્થાને ઉંબરે’ અને નાનાભાઈ ભટ્ટનાં જીવનનમાંથી શિક્ષણની સ્વાયત્તતાનો પ્રેરણાદાયી પ્રસંગ કહેતી ‘શિંગડાં માંડતાં શીખવશું’ ખીસાપોથીઓ આવી. અનેક પુસ્તકોનાં સંક્ષેપ ખીસાપોથી તરીકે આવ્યા : અબ્રાહમ લિંકનનું જીવનચરિત્ર, દર્શકનું ‘મારી વાચનકથા’, કાકાસાહેબનું ‘ઓતરાદી દીવાલો’ જયંત પાઠકનું ‘વનાંચલ’, ગ્રામસેવક બબલભાઈ મહેતાનું ‘મારી જીવનયાત્રા’ અને ગુજરાતનાં પહેલાં નર્સ કાશીબહેન મહેતાનું ‘મારી અભિનવ દીક્ષા’, જાપાની શિક્ષક સેઈક્યો મુચાકોનું ‘ઇકોઝ ફ્રૉમ અ માઉન્ટેઇન સ્કૂલ’ (પહાડી નિશાળના પડઘા) અને અન્ય. અવતરણો, વિચારમૌક્તિકો, કાવ્યકંડિકાઓ ને ટૂચકાની પણ ખીસાપોથીઓ કે તેનાથી થોડાં મોટાં કદની પુસ્તિકાઓ બની. તે બંનેની સંખ્યા પચાસે પહોંચી શકે. કિંમત અચૂકપણે દસ રૂપિયાથી ઓછી હોય, છેક 2016-17માં પણ ! ગયાં દસેક વર્ષમાં પંદર લાખ ખીસાપોથીઓ ગુજરાતી વાચનારા લોકોના ખીસામાં ગઈ છે !

લોકમિલાપ નામે એક મોટું મોજું હજારો ઘરો અને ગ્રંથાલયોમાં પહોંચ્યું તે 2003થી ચાર વર્ષ દરમિયાન બહાર પડતાં રહેલાં ‘અરધી સદીની વાચનયાત્રા’ના ચાર ભાગ થકી. પાંચસો જેટલાં પાનાંના દરેક ભાગની કિંમત પંચોતેર રૂપિયા, જેનો બજાર ભાવ ચારસો રૂપિયા હોય. દસ નકલોના પાચસો રૂપિયા. દરેક પુસ્તકમાં એક કે બે પાનાંનાં ઉમદા લખાણો. એ વર્ષોમાં જ્યાં જ્યાં પુસ્તકો હોય ત્યાં ‘અરધી સદી’નો કોઈ ને કોઈ ભાગ હોય જ. તેને સમાંતરે ‘રોજેરોજની વાચનયાત્રા’ના પાંચ ભાગ આવ્યા જેમાં સાઠ દિવસ સુધી રોજનું એક પાનું વંચાય એવી રીતે દરરોજનું પાંચ મિનિટનું વાચન આપવામાં આવ્યું.

‘વાચનયાત્રા’ પછીનાં તરતનાં વર્ષે મહેન્દ્રભાઈએ તેમના આજીવન આરાધ્ય મહાત્મા ગાંધી વિશેનાં લખાણોનાં બે સંચયો ‘ગાંધી-ગંગા’ (2007) નામે આપ્યા. અલબત્ત, આ પહેલાંના પચાસ વર્ષમાં લોકમિલાપે રાષ્ટ્રપિતા વિશેનાં મધ્યમ તેમ જ નાનાં અનેક પુસ્તકો કર્યાં જ હતાં. વળી, 2009માં ‘લોકમિલાપે’ ‘ગાંધીજીની જીવનયાત્રા એમના જ શબ્દોમાં’ નામનું પુસ્તક આપ્યું. તેમાં મહેન્દ્રભાઈએ ગાંધીજીનાં બે પુસ્તકો એટલે કે આત્મકથા અને ‘દક્ષિણ આફ્રિકાના સત્યાગ્રહનો ઇતિહાસ’માંથી સંકલન અને સંક્ષેપ કર્યાં છે. કુલ સવા બે લાખ શબ્દોના બંને પુસ્તકોને તેમણે 58,000 શબ્દોમાં મૂક્યા છે. પાકા પૂંઠાના 185 પાનાંનાં આ પુસ્તકની ‘લોકમિલાપે’ જુદી જુદી સવલતો હેઠળ ચાળીસથી દસ રૂપિયા જેટલી કિંમત રાખી હતી. આ પુસ્તકની મહેન્દ્રભાઈએ કરેલી અંગ્રેજી આવૃત્તિ નવજીવન ટ્રસ્ટે બહાર પાડી છે. એ વખતે દીકરીને ત્યાં અમેરિકા ગયેલાં મહેન્દ્રભાઈએ એ પુસ્તક પ્રમુખ બરાક ઓબમાને પણ આપવા માગતા હતા !

ગાંધીજી પરનાં એક પુસ્તકનાં મહેન્દ્રભાઈએ ‘આંસુ લૂછવા જાઉં છું…’ નામે કરેલાં બેનમૂન સંપાદનને પણ યાદ કરવું રહ્યું. આ પુસ્તકમાં પ્યારેલાલ નૈયરનાં અંગ્રેજી પુસ્તક ‘ગાંધી : ધ લાસ્ટ ફેઝ’ના મણિલાલ દેસાઈએ ‘પૂર્ણાહૂતિ’નામે કરેલાં અનુવાદના ત્રીજા ભાગના છસો પાનાંને દોઢસો પાનાંમાં સારવીને મૂક્યો છે.

ડિજિટલ મીડિયાને કારણે વાચનમાં આવેલી ભારે ઓટની વચ્ચે પણ ‘લોકમિલાપ’નાં પ્રકાશનો પ્રકટ થતાં જ રહ્યાં. મેઘાણીનાં લોકસાહિત્ય પરનાં લખાણો પરથી ‘લોકસાહિત્યની વાચનયાત્રા’(2008)ના સાઠ પાનાંનું એક એવાં ચાર બહુ વાચનીય સંપાદનો આવ્યા. 1978માં સંકેલી લીધેલાં પેલાં  ‘મિલાપ’નો ખજાનો ‘અરધી સદી’નાં હજારો પાનાં પછી પણ ખૂટતો ન હતો. એટલે તેમાંથી ‘મિલાપની વાચનયાત્રા’ (2013) નામે સરેરાશ દોઢસો પાનાંનું એક એવાં પાંચ પુસ્તકો કર્યાં, જેમાંથી દરેકની બબ્બે હજાર નકલો છાપી. એ જ વર્ષે બેતાળીસ પાનાંની ‘સાત વિચારયાત્રા’માં ગુજરાતનાં સાત ચિંતકોનાં લખાણો એકઠાં કર્યા. ચિંતકો આ મુજબ છે : ઉમાશંકર જોશી, કાકા કાલેલકર, ગિજુભાઈ બધેકા, ગુણવંત શાહ, ફાધર વાલેસ, મનુભાઈ પંચોળી અને વિનોબા ભાવે. ‘અંતિમ વાચનયાત્રા’ તરીકે મહેન્દ્રભાઈએ સંપાદિત કરેલ પાંચસો પાનાંનું ‘ચરિત્રસંકિર્તન’ પુસ્તક બરાબર ત્રણ વર્ષ પહેલાં પ્રસિદ્ધ થયું. તેમાં ‘અરધી સદી’ના બધા ભાગમાંથી ચૂંટેલાં ‘સરસ માણસો’ વિશેનાં દોઢસોથી વધુ ચરિત્રલેખો, રેખાચિત્રો અને જીવનપ્રસંગો વાંચવા મળે છે. સવા ચારસો પાનાનું આ પુસ્તક ‘સંસ્કાર સાહિત્ય મંદિરે’ કર્યું છે, લોકમિલાપે નહીં. લોકમિલાપે ઘણું કરીને છેલ્લાં પ્રકાશન તરીકે 2015માં ‘ઝવેરચંદ મેઘાણીની વિચાર-કણિકા અને ઝવેરચંદ મેઘાણી : સ્મરણાંજલિ’ નામની ત્રીસ પાનાંની પુસ્તિકા બહાર પાડી. ગયાં વર્ષથી સંકેલો કરવાનાં આયોજન સાથે ખીસાપોથીઓ છાપવાની પણ બંધ કરી હતી. બાય ધ વે, મેઘાણીની 75મી જયંતી નિમિત્તે ‘કસુંબીનો રંગ’ નામે ત્રણ ખંડમાં પ્રસિદ્ધ કરેલી મેઘાણીની ચૂંટેલી કૃતિઓનાં 750 પાનાંના સંપુટની એક લાખ નકલો આગોતરા ગ્રાહક યોજનામાં જ નોંધાઈ ગઈ. આ આંકડો ધાર્યા કરતાં પચીસ હજાર વધુ હતો ! આ સંપુટની પ્રસ્તાવનામાં લોકમિલાપનાં પ્રકાશન અને વેચાણની અર્થવ્યવસ્થાનો ખ્યાલ ટૂંકમાં મળે છે. મહેન્દ્રભાઈ નોંધે છે : ‘પ્રજાના હૃદયને સ્પર્શે અને ખીસાને પરવડે તેવી યોજના તેની પાસે રજૂ કરીએ તો તે તેનો અણધારેલા ઉમંગથી જવાબ વાળે છે.  86% જેટલો ખરચ પુસ્તકનાં કાગળ-છપાઈ પાછળ થાય.બાકીના 14 %માંથી અરધી રકમ લેખકોના પુરસ્કારમાં અને અરધી વ્યવસ્થા ખર્ચમાં વપરાય. લોકમિલાપ ટ્રસ્ટ સામાજિક માલિકીની સંસ્થા છે. તેમાં નફાનો જેમ સવાલ ન હોય તેમ ખોટનો અવકાશ પણ ન રહે .કોઈના દાન કે સહાય પર એનો મદાર બાંધવો ન પડે એ રીતે બને તેટલું ઝીણવટથી આયોજન કરેલું હોય  છે. યોજનાના હિસાબો  દર  વર્ષે પ્રગટ થતા રહે  છે.’

‘લોકમિલાપ’નાં રાષ્ટ્રીય અને આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તર પરનાં કેટલાંક કામ ઓછાં જાણીતાં છે. 1969નાં ગાંધી શતાબ્દી વર્ષ દરમિયાન લોકમિલાપ ટ્રસ્ટે ‘ડિસ્કવરિન્ગ ઇન્ડિયા’ નામે એક પ્રદર્શનની યોજના તૈયાર કરી. તેમાં જયપ્રકાશ નારાયણના વડપણ હેઠળ બનેલી મુલ્કરાજ આનંદ, ઉમાશંકર જોશી અને ગગનવિહારી મહેતા જેવા સભ્યોની બનેલી એક સમિતિએ ભારતમાં પ્રગટ થયેલાં એક હજાર ચૂંટેલાં અંગ્રેજી પુસ્તકોનો એક સેટ તૈયાર કર્યો અને વિશ્વના પાંચ ખંડોના વિવિધ દેશોમાં સતત એક વર્ષ સુધી પુસ્તક પ્રદર્શનોનું આયોજન કર્યું. જેમાં યુરોપ અને અમેરિકાના દેશોમાં મહેન્દ્રભાઈ અને બીજા ખંડોમાં જયંતભાઈ ગયા. તેનાથી લોકમિલાપની શાખ એવી બંધાઈ કે તેમને પરદેશની સંસ્થાઓ પ્રદર્શનો માટે નિમંત્રણ આપતી. તેનો સ્વીકાર લોકમિલાપ એ શરતે કરતું કે સંસ્થાએ લોકમિલાપે પસંદ કરેલાં પુસ્તકોનો એક સેટ ખરીદવાનો, તેને પ્રદર્શન તરીકે લોકો સામે મૂકવાનો અને તેમાંથી ગ્રાહકો પુસ્તકોની વધુ નકલોના ઑર્ડર લોકમિલાપને આપે. તે મુજબનાં પુસ્તકો ભારતમાંથી લોકમિલાપની ખૂબ કાર્યક્ષમ લૉજિસ્ટિક વ્યવસ્થાને આધારે પરદેશના વાચક સુધી પહોંચે. પરદેશમાં લોકમિલાપના પ્રતિનિધિઓની રહેવા-જમવાની વ્યવસ્થા યજમાન સંસ્થા કરે અને પ્રવાસખર્ચ પુસ્તકોનાં વેચાણમાંથી નીકળે એવું આયોજન લોકમિલાપ કરતું.

પછીનાં વર્ષોમાં મહેન્દ્રભાઈએ લોકમિલાપ ટ્રસ્ટના નેજા હેઠળ આફ્રિકા, યુરોપ અને અમેરિકાના દેશોમાં સતત પ્રવાસ કરીને ભારતીય સાહિત્ય દ્વારા આપણી કલા અને સંસ્કૃતિની ઓળખ જગતને આપવાની પ્રવૃત્તિ કરી. અમેરિકાથી માંડીને ન્યૂઝીલૅન્ડ અને સ્વીડન સુધીના દેશોમાં ગુજરાતી અને ભારતીય સાહિત્યનો પ્રચાર-પ્રસાર કર્યો. અનેક દેશોનાં સંગ્રહાલયો, જાહેર પુસ્તકાલયો, સંસ્થાઓમાં મહેન્દ્રભાઈ બાળસાહિત્ય અને કળાના સંપુટો ભરેલા થેલા ખભે નાખીને જતા. વળી, દેશ-વિદેશના વાચકો ભાવનગરનાં પુસ્તક ભંડારમાંથી ભારતીય પ્રકાશનોની માહિતી મેળવતાં અને પુસ્તકો મગાવતા. લોકમિલાપે 1970માં જર્મનીનાં વિશ્વવિખ્યાત ‘ફ્રેન્કફર્ટ બુક-ફેઅર’ અને ઇટાલીના ‘બોલ્યોના ચિલ્ડ્રન બુક ફેઅર’માં ભાગ લીધો હતો. 

લોકમિલાપનો એક કિસ્સો તો બેનમૂન છે. 1979નું વર્ષ યુનેસ્કોએ આંતરરાષ્ટ્રીય બાળક વર્ષ તરીકે જાહેર કર્યું હતું.  એ વર્ષની ઉજવણી કરવા મહેન્દ્રભાઈએ ભારતના વિવિધ પ્રકાશકોએ બહાર પાડેલાં બાળસાહિત્યનાં અંગેજી પુસ્તકોનો એક સેટ તૈયાર કર્યો. ત્યાર પછી મહેન્દ્રભાઈએ ‘એર ઇન્ડિયા’ને સૂચન કર્યું કે લોકમિલાપના બે પ્રતિનિધિઓને યુરોપ અને અમેરિકાના પ્રવાસ માટેની બે ટિકિટો ‘એર ઇન્ડિયા’ આપે. તેની સામે લોકમિલાપ એર ઇન્ડિયાને એટલી કિંમતના બાળસાહિત્યના સેટ આપશે. એ પુસ્તકોનું એર ઇન્ડિયા શું કરશે તેનો પણ અદ્દભુત વિચાર તેમણે કરેલો. તેમણે કંપનીના સંચાલકોને કહ્યું કે એ પુસ્તકો દુનિયાભરના દેશોમાં આવેલી એર ઇન્ડિયાની કચેરીઓમાં રાખવાં ને કચેરીમાં આવનાર યજમાન દેશનાં બાળકોને બાળવર્ષની ઉજવણી નિમિત્તે ભારતનાં બાળકો તરફથી ભેટ આપવાં. એર ઇન્ડિયાએ આ સૂચન તરત વધાવી લીધું, અને એ મુજબ યુરોપ-અમેરિકાના દેશોમાં લોકમિલાપના બે પ્રતિનિધિઓએ કુલ અગિયાર મહિના સુધી બાળસાહિત્યનાં પ્રદર્શનો યોજ્યાં.

મહેન્દ્રભાઈએ બાળકો અને કિશોરો માટે પણ પુસ્તકો આપ્યાં છે. આ વયજૂથના વાચકો માટે તેમણે વિદેશી કથાઓના અનુવાદ-સંક્ષેપોની એક આખી શ્રેણી આપી છે. જેમાં ‘ભાઈબંધ’, અત્યારે પણ  ખૂબ વંચાતી ‘કોન ટિકી’, ભાઈ નાનકની સાથે કરેલી ‘તળાવડીને આરે’, ‘તિબેટની ભીતરમાં’, ત્રણ ચીની ચિત્રવાર્તાઓ ‘તિરંદાજ લી’, ‘ઉગા મહેતાજી’ અને ‘ચાંગ અને ચતુરા’. આ પુસ્તકો માટેનાં મૂળ ચીની ચિત્રોની શીટસ ચીનથી મગાવવામાં આવી હતી .ત્રણમાંથી પહેલું પુસ્તક પેકિન્ગ (હવે બેઇજિન્ગ) ખાતે આવેલાં વિદેશી ભાષા પ્રકાશન ગૃહ દ્વારા 1957માં બહાર પાડવામાં આવ્યું હતું. મુદ્રણ-પ્રકાશનના ઇતિહાસના એ તબક્કા સુધી તે ચીન દ્વારા પ્રકાશિત એક માત્ર ગુજરાતી બાળપુસ્તક ગણાય !

બાળકો માટે મહેન્દ્રભાઈએ પુસ્તકો તો આપ્યાં જ પણ બાળકોના રુચિઘડતરની દૃષ્ટિએ તેમને ‘ફિલ્મ મિલાપ’ નામના ઉપક્રમ દ્વારા ફિલ્મો ય બતાવી. સાઠના દાયકામાં દર રવિવારે એક રૂપિયાની ટિકિટમાં ભાવનગરનાં સેંકડો બાળકોને સુંદર ફિલ્મ જોવા મળતી. આ ઉપક્રમ દ્વારા બાળકોને નવા જમાનાનું સુરુચિપૂર્ણ મનોરંજન તો આપ્યું જ પણ સાથે તેમનામાં શિસ્ત, સમયપાલન, અને સમાનતાના સંસ્કાર પણ સીચ્યા. ફિલ્મ મિલાપની વિગતે વાત કરતાં મહેંદ્રભાઈના ચહેરાપણ આનંદ છલકાય છે :’ પ્રભુએ મારા કામનો બદલો ‘ફિલ્મમિલાપ’માં બાળકોનાં મળેલાં પ્રેમ દ્વારા જ આપ્યો છે. બાપુજી કહેતાં કે કયામતને દિવસે ભગવાન મારાં નામની બૂમ પાડે તો કહે ‘ક્યાં ગયો પેલો લોકસાહિત્યવાળો?’ હું ઇચ્છું કે ભગવાન મારા માટે કહે ‘ક્યાં ગયો પેલો બાળાફિલ્મોવાળો ?’

લોકમિલાપના પુસ્તકનું મૂલ્ય આમ તો અમૂલ્ય હોય છે. એ હાથમાં લઈને પૂરું કરો ત્યાં સુધી દરેક ક્ષણે એક ગ્રંથજ્ઞ અને પ્રકાશન-મહર્ષીનો પરિસ્પર્શ અનુભવાય. વિષયવસ્તુની પસંદગી એક વિદગ્ધ વાચકની. એટલે માનવજીવનના આખા ય ભાવવિશ્વને સ્પર્શતું અને બધાં સ્વરૂપોમાં લખાયેલું સ્વચ્છ-સુંદર સાહિત્ય વાંચવા મળે. સામગ્રીના ચયન માટે મહેન્દ્રભાઇ પોતે ખૂબ વાંચે, તેમના બાપુજીએ કહ્યું હતું તે પ્રમાણે બેઠાં બેઠાં (સૂતાં સૂતાં) વાંચે. ‘મિલાપનાં પચાસ પાનાં માટે પાંચસો પાનાં વાંચવાં પડે.’ પોતે જેટલું વાંચે એટલું બધું વાચક સુધી પહોંચાડવાનો દુરાગ્રહ ન રાખે. સંપાદક તરીકે નિર્મમપણે તારવણી-સારવણી કરે. મહત્ત્વનું એ છે કે જનસામાન્યનું જીવન, તે જીવનનું પ્રતિબિંબ ઝીલનાર સાહિત્ય અને તે સાહિત્યની જનસમાન્યના જીવનને સુંદર બનાવવાની ક્ષમતા – આ ત્રણ ઘટકો વચ્ચે સંવાદિતા મહેન્દ્રભાઈ સાધી શકે. ‘મિલાપ’ના પહેલાં અંકમાં તેમણે નોંધ્યું છે : ‘ચોપાસની દુનિયા વિશે જ્ઞાન વધારનારા, સાદા, સમજી શકાય તેવાં વાચનની જરૂરિયાત પૂરી કરવા ‘મિલાપ’ પ્રયત્ન કરશે.’

મિલાપના અંકોની સાથે પુસ્તક નિર્માણ માટે પણ સૂઝપૂર્વકનો પરિશ્રમ કરે. યાદ કરીએ ગાંધીજીને : ‘નાનામાં નાનાં કામમાં તમારો આત્મા રેડો, યોગ: કર્મસુ કૌશલમ’નો એ જ અર્થ છે.’ પુસ્તકના આકાર, કદ, પાનાંની સંખ્યા, છપાઈ, બાંધણી એમા અનેક પાસાંમાં પ્રમાણભાન જાળવે. મુખપૃષ્ઠ પરનાં ચિત્રો કે ભાતનો સામાન્ય વાચકની ઘરઘથ્થુ કલારુચિ કે પુસ્તકના વિષય સાથે સંબંધ હોય. માહિતીપૂર્ણ પૂંઠાં અને પરિશિષ્ટોમાં હકીકતદોષ ન જોવા મળે, છાપભૂલ ન થાય તેની ખૂબ કાળજી રાખે. અનુવાદક, સંક્ષેપકાર કે સંપાદક તરીકેની નોંધ સચોટ અને લાઘવપૂર્ણ શૈલીમાં લખે. તેમની શૈલી સરળ અને  સંઘેડાઊતાર. તેમના ગુજરાતી અને અંગ્રેજી બંને લખાણોમાં બિબ્લિકલ સિમ્પ્લિસિટી જોવા મળે. તેમણે ગુજરાતી લિપિ સરળ બને તે માટે એકલપંડે ખૂબ પ્રયત્નો કર્યા. તેમનું અંગત લખાણ તેઓ  હંમેશાં તેમની પરિકલ્પના મુજબની સરળ લિપિમાં જ  કરતા.

લોકમિલાપની ગયાં વીસેક વર્ષની સિદ્ધિઓના, કદાચ મહેન્દ્રભાઈ કરતાં ય ચાર વેઢા વધારે યશભાગી ગોપાલભાઈ અને રાજુ(રાજશ્રી)બહેન છે. ‘અરધી સદી’નાં ઑર્ડર તો સેંકડાના આંકડામાં  અને ખીસાપોથીના હજારના આંકડામાં આવતા. તે બધાને લોકમિલાપનાં શિસ્ત અને સમયપાલન સાથે ગ્રાહકોને પહોંચાડવાનું કામ આ દંપતીએ અપાર પરિશ્રમથી પાર પાડ્યું છે. મહેન્દ્રભાઈએ કરીને મૂકેલાં સંપાદનોને પુસ્તકનું અંતિમ સ્વરૂપ તો ગોપાલભાઈને લીધે જ મળતું. ઉપરાંત લોકમિલાપ માટે થઈને આ દંપતીએ સુખચેન, મોજશોખ, આનંદપ્રમોદ, પ્રસંગ-પ્રવાસ, સાવ અનુભવ્યા નહીં હોય એવું કદાચ નથી. પણ તેમનાં જીવનની અગ્રતા લોકમિલાપ પ્રકાશન અને પુસ્તક-ભંડાર હતાં એ જોઈ શકાતું હતું. તેમનાં ઉજમ અને તરવરાટ જાણે આખા ય પુસ્તક ભંડારને અજવાળેલો રાખતા.

લોકમિલાપે વિદાય લીધી તે 26 જાન્યુઆરી 2020ના દિવસે જાણીતા સંશોધક-સંપાદક ઉર્વીશ કોઠારીએ મહેન્દ્રભાઈ પર તૈયાર કરેલાં એક અનોખા પુસ્તકનું  ભાવનગરમાં  લોકમિલાપના પ્રાંગણમાં મહેન્દ્રભાઈના કેટલાક ચાહકોની હાજરીમાં ખાસ કોઈ ઔપચારિકતા વગર પણ ખૂબ ભાવપૂર્વક પ્રકાશન કરવામાં આવ્યું. આ પુસ્તકનો મુખ્ય હિસ્સો ઉર્વીશે લીધેલી મહેન્દ્રભાઈની અંતરંગ મુલાકાતનો છે. તેમાં મળતી માહિતી ઠીક ઓછી જાણીતી છે. પિતા અને માતાઓ સાથેનાં મહેન્દ્રના સંબંધ, બીજી માતા માટે સમભાવનો અભાવ, લેખન-પ્રકાશનની તાલીમનાં વર્ષો, પિતાના અવસાન પછી તેમની ચિતામાં કૂદી જવાની ઇચ્છા, આઝાદ હિંદ ફોજના અફસરો પર ચાલેલા કેસનું ‘લાલાકિલ્લાનો મુકદ્દમો’ પુસ્તક, ઇન્દિરા ગાંધીએ લાદેલી કટોકટી અને જયપ્રકાશના આંદોલન દરમિયાન ‘મિલાપ’ના સંપાદકની ભૂમિકા, બાળકો માટેની ‘ફિલ્મ મિલાપ’ પ્રવૃત્તિ, લિપિ સુધારણાની કોશિશ, ગાંધી ટોપી, દીકરાનું અબુલ એવું નામકરણ અને અન્ય. મુલાકાતને અંતે મહેન્દ્રભાઈ એ મતલબનું કહે છે કે સરકાર આત્મહત્યાને ગુનો ગણતો કાયદો જો દૂર કરે તો ‘મારે પહેલો એનો અમલ કરવો છે’ ! મુલકાત ઉપરાંત પુસ્તકમાં બે આગત્યની બાબતો મળે છે : મહેન્દ્રભાઈનો જીવનક્રમ અને તેમણે કરેલાં તમામ પુસ્તકોની યાદી મળે છે.

ઇન્ટરવ્યૂનો એક બહુ રસપ્રદ હિસ્સો મહેન્દ્રભાઈએ 1948માં કોલંબિયા યુનિવર્સિટીમાં પત્રકારત્વના અભ્યાસ નિમિત્તે અમેરિકામાં કરેલા એક વર્ષના વસવાટને લગતો છે. તેઓ નવા જ સ્થપાયેલા યુનાઇટેડ નેશન્સની ઓફિસની કાર્યવાહીમાં વારંવાર હાજરી આપતા, તેમનાં પ્રિય અખબારો ‘ન્યૂયૉર્ક ટાઇમ્સ’ તેમ જ ‘ક્રિશ્ચિયન સાયન્સ મૉનિટર’નું સઘન વાચન કરતા અને મુંબઈના જન્મભૂમિ જૂથના ‘નૂતન ગુજરાત’ અખબારમાં તેના એક્રેડિટેડ કૉરસપૉન્ડન્ટ તરીકે ‘અમેરિકાની અટારીએથી’ કૉલમ લખતા.

એપ્રિલ-જૂન 2015ના ગાળામાં મહેન્દ્રભાઈ અમેરિકાની અટારીએથી ‘મન્રો ડાયરી’ લખતા. અમેરિકાના ન્યુ જર્સીના મન્રોમાં તેમનાં દીકરી અંજુબહેનને ત્યાં એ દર વર્ષે ચાર-છ મહિના રહેતા. મહેન્દ્રભાઈનાં  લખાણો કેટલાક વાચકસ્નેહીઓને અંજુબહેન બહુ સુઘડ રીતે મેઇલ કરતાં. ડાયરીમાં મોટે ભાગે ‘ન્યૂયૉર્ક ટાઇમ્સ’ના લેખોના સંક્ષેપો કે તાજેતરમાં ગમી ગયેલાં પુસ્તકોમાંથી સારવેલા અંશોનો સમાવેશ થાય છે.

પહેલી એપ્રિલથી ચાલેલી ‘મન્રો ડાયરી’ના  લખાણોમાં પોણી સદીથી અચૂક જળવાયેલ વાચનની પૅશન, રુચિવૈવિધ્ય, જાહેર જીવન માટેની નિસબત અને માનવતાવાદી મૂલ્યો દેખાય છે. ડાયરીમાં મોટે ભાગે ‘ન્યૂયૉર્ક ટાઇમ્સ’ના લેખોના સંક્ષેપો  કે તાજેતરમાં ગમી ગયેલાં પુસ્તકોમાંથી સારવેલા અંશોનો સમાવેશ થાય છે. જેમ કે, અન્ય લેખકોની કૉપી પર ભાષા અને રજૂઆત, સંશોધન અને સંમાર્જનના કામ માટે સુખ્યાત મેરિ નૉરિસ અને વિલ્યમ ઝિન્સર પરનાં લેખો મહેન્દ્રભાઈએ ટૂંકાવ્યા છે. આર્થ્રાઇટીસ અને આકંઠ જીવન વિશેનાં લખાણો છે. લિંકનની હત્યાના દોઢસોમા સ્મૃતિદિનના અનુસંધાને લિંકનના અંતિમ પ્રવાસ વિશે અને અમેરિકાના મોટાભાગના પ્રમુખો પરના તેમના પ્રભાવ વિશે વાંચવા મળે છે. દેશકાળની સભાનતા સતેજ છે. વૈશ્વિક રાજકારણને લગતો ‘ન્યુ ડિક્ટેટર્સ રૂલ બાય વેલેવેટ ગ્લોવ્ઝ’ લેખ છે. મન્રોમાં ય મહેન્દ્રભાઈને ભારતના કોમવાદની ચિંતા છે. ભાવનગરમાં એક મુસ્લિમ પરિવારને હિન્દુ વિસ્તારમાંથી ઘર છોડવાની ફરજ પાડવામાં આવી તે અંગે બારમી એપ્રિલના ‘ટાઇમ્સ ઑફ ઇન્ડિયા’ના એક લેખની સારવણી મન્રો ડાયરીમાં છે. અત્યારે શાંતિસૈનિક બનેલા બીજા વિશ્વયુદ્ધના જાપાની બૉમ્બર પાયલોટ કનામા હારોડાની વાત છે. નિર્ભયા અત્યાચાર પર ન્યુયૉર્કમાં એક મહિના પહેલા ભજવાયેલા નાટકનું અવલોકન છે. કુરાન બાળવાના કથિત આરોપ માટે કાબુલમાં ઓગણીસમી માર્ચે જાહેરમાં જેની હત્યા થઈ તે મહિલા ફર્ખુન્દા પરના અત્યાચારના કર્મશીલોએ કરેલા ‘રિઍનેક્ટમેન્ટ’ની મહેન્દ્રભાઈ નોંધ લે છે. પુસ્તકોની દુકાનો અને ગ્રંથવિક્રેતાઓ વિશેના લેખો મહેન્દ્રભાઈની નજરે ન પડે તો જ નવાઈ. મન્રોના જાહેર ગ્રંથાલયોમાં જઈને તેમને ગમેલાં પુસ્તકોમાંથી નોંધો ચાલતી રહે છે. તેમાંનાં કેટલાંક પુસ્તકો છે : ‘એન વાય ટી પે ઇ જ વન’, ‘ચાર્લ્સ ચૅપ્લિન, ધ જિનિયસ ઑફ સિનેમા’, ‘ રિડર્સ ડાઇજેસ્ટ બાઇબલ’, ‘ઓબામા ધ હિસ્ટૉરિક જર્ની’.

‘લાઇબ્રેરી ઇન અમેરિકા’ પુસ્તક મહેન્દ્રભાઈના મનમાં વસી ગયું. તેમાં અમેરિકામાં  સદીઓથી ચાલતાં જાહેર ગ્રંથાલયોની ચારસો છબિઓ અને નોંધપાત્ર વિગતો છે. આ પુસ્તકને અંતે એક અવતરણ છે : ‘ગ્રંથાલયો એ સ્વવિકાસ માટેનાં તીર્થધામ છે. એ સૌથી ઓપન યુનિવર્સિટીઓ છે કે જ્યાં પ્રવેશ માટે પરીક્ષાઓ નથી અને ઉંમરનો કોઈ બાધ પણ નથી.’ મહેન્દ્રભાઈ લખે છે : ‘આ શબ્દોએ બાણુંમા વર્ષે  મને મન્રોની લાઇબ્રેરીની આ ઓપન યુનિવર્સિટીમાં દાખલ થઈને તેમાં દરરોજ ત્રણ કલાક વીતાવવાની પ્રેરણા આપી.’

જાહેર જીવન માટેની ઊંડી નાગરિક નિસબત સાથે મહેન્દ્રભાઈએ કરેલાં કેટલાંક કામ વિરલ અને  ઓછાં જાણીતાં છે. તેમાંથી કેટલાક જોઈએ. નરેન્દ્ર મોદી ગુજરાતના મુખ્ય મંત્રી હતા ત્યારથી મહેન્દ્રભાઈ એમના ટીકાકાર રહ્યા છે. એક અંગ્રેજી લેખનો અનુવાદ કરીને તેની નીચે પોતાનું  અનુવાદક તરીકે નામ મૂકીને મેઘાણીસૂતે લખ્યું હતું : ‘ગુજરાતની જનતા તેને (નરેન્દ્ર મોદીને) શાસન ચલાવવા માટે અયોગ્ય ઠેરવે. ખૂબ સાફ કહી દે કે કોમી વેરપિપાસામાં કોઈ જ ગૌરવ રહેલું નથી, નકરી લ્યાનત જ છે.’

આ શબ્દો મહેન્દ્રભાઈએ સપ્ટેમ્બર 2002માં બહાર પાડેલી એક પત્રિકાના છેલ્લા વાક્ય તરીકે છે. પત્રિકાનું શીર્ષક છે ‘જનરલ ડાયરની ગૌરવયાત્રા’. એમાં જાણીતા કટારલેખક સ્વામીનાથન અંકલેસરિયા ઐયરે ‘ટાઇમ્સ ઑફ ઇન્ડિયા’માં 15 સપ્ટેમ્બર 2002ના રોજ લખેલા લેખનો અનુવાદ છે. લેખનો સંદર્ભ નરેન્દ્ર મોદીએ ગોધરાકાંડને પગલે થયેલા હિંસાચાર પછી આઠમી સપ્ટેમ્બરે મધ્ય ગુજરાતના ફાગવેલથી એક ‘ગૌરવયાત્રા’ કાઢી હતી જેમાં એમણે ભારોભાર ઉશ્કેરણીજનક કોમવાદી ભાષણ કર્યું હતું. અંકલેસરિયા ઐયરે આ ગૌરવયાત્રા અને જનરલ ડાયરે દસમી એપ્રિલ 1919માં પંજાબમાં ભારે રમખાણો થયાં હતાં ત્યારે અંગ્રેજી લશ્કરે કરેલી કૂચની સરખામણી કરી છે. પંજાબમાં મારસિયા શરવૂડ નામના અંગ્રેજ મિશનરી મહિલા દાકતરને તોફાનીઓએ માર મારેલો. જનરલ ડાયરે  આ હુમલામાં ‘અંગ્રેજ ગૌરવભંગનું પ્રતીક’ જોયું. ઐયર લખે છે : ‘બ્રિટિશ ગૌરવભંગની પુનર્સ્થાપના કરવા એ કૃતનિશ્ચયી બન્યો. ત્રેંશી વર્ષ પછીના નરેન્દ્ર મોદીની જેમ, બીજી કોમને એ કદી ન ભૂલાવે તેવો પાઠ ભણાવવા માગતો હતો. એટલે પોતાના લશ્કરને લઈને જલિયાનવાલા બાગ સુધીની એક ટૂંકી ગૌરવયાત્રાએ જનરલ ડાયર નીકળી પડ્યો. ત્યાં એ લશ્કરે ગોળીઓ ચલાવી તેમાં 379નાં મોત નીપજ્યાં અને 1600 ઘવાયા. … જલિયાનવાલા અને ગુજરાત વચ્ચે રહેલું સામ્ય સાફ જોઈ શકાય તેવું છે. ગુજરાતમાં પણ એક પક્ષની હિંસાનો સામનો જંગલિયાતભરી વેરપિપાસાથી કરવામાં આવી રહ્યો છે.’ ઐયર માહિતી આપે છે કે ઇંગ્લેન્ડમાં ડાયરના ટોળાંબંધ પ્રશસંકો અને ટેકેદારો હતા છતાં બ્રિટિશ સરકારે ડાયરને બરતરફ કર્યા. ગુજરાતની જનતાએ પણ નરેન્દ્ર મોદીને જાકારો આપવો જોઈએ.  ઉપર્યુક્ત લેખની સેંકડો પત્રિકાઓ લઈને રૅડિકલ હ્યુમૅનિસ્ટ યુવાનની જેમ મહેન્દ્રભાઈ ભાવનગરમાં વહેંચવા નીકળ્યા હતા. અગિયાર વર્ષ પહેલાંના અત્યંત ખતરનાક માહોલમાં પરિવારજનોએ માંડ એમને વાર્યા. એટલે પછી એ પત્રિકાઓ ટપાલ દ્વારા મોટો ફેલાવો કર્યો. એટલું જ નહીં પણ ‘અરધી સદીની વાચનયાત્રા’ના પહેલા ભાગમાં તેને લેખ તરીકે મૂકીને એક પદાર્થપાઠ કાયમ કરી દીધો. વિવાદ સામે ઝૂકી પુસ્તકોને પલ્પ કરી નાખવાના દિવસોમાં તો સેક્યુલારિઝમના મૂલ્ય માટે વિવાદ જ નહીં પણ સંભવિત જોખમેય વહોરી લેનારા મહેન્દ્રભાઈ જુદી જ માટીના બનેલા છે. આ લખનારની દૃષ્ટિએ આપણે ત્યાંના જાહેરજીવન, બૌદ્ધિક જીવન, પ્રકાશનવિશ્વમાં નહીંવત નોંધાયેલી આ અજોડ ઘટના છે. તેની પાછળની રાજકીય સભાનતા, નાગરિક નિસબત,નિર્ધાર અને નીડરતાનો ગુજરાતમાં જોટો જડે તેમ નથી.

ગૌરવયાત્રાની પત્રિકામાં કર્તવ્યકઠોર નાગરિકતા બતાવતાં પહેલાં મહેન્દ્રભાઈએ ક્રૌર્ય વચ્ચે કરૂણાના  દર્શન કરાવ્યાં હતાં. તેમણે ‘આંસુ લૂછવા જાઉં છું …’ નામે એક પુસ્તક સંપાદિત કર્યું. ગાંધીજીએ તેમના જીવનના છેલ્લા પંદર મહિના કોમી દાવાનળ ઠારવા માટે એકલવીર બનીને આત્મબળથી ચલાવેલા શાંતિમિશનની ઝાંખી આ પુસ્તકમાંથી મળે છે. અહીં મહેન્દ્રભાઈએ પ્યારેલાલ કૃત ગાંધીચરિત્રના ‘ધ લાસ્ટ ફેઝ’ના મણિભાઈ ભ. દેસાઈએ ‘પૂર્ણાહુતિ’ નામે કરેલા અનુવાદના ઉપર્યુક્ત વિષયને લગતા છસો જેટલાં પાનાંનો 160 પાનાંમાં સંક્ષેપ કર્યો છે. આ જંગમ કામ તેમણે માત્ર બે મહિનામાં કર્યું. પછી અંગ્રેજી  સંક્ષેપ પણ આપ્યો. આ પુસ્તકનાં પ્રકરણોનું મહેન્દ્રભાઈએ ઠેરઠેર વાચન કર્યું. ગૂજરાત વિદ્યાપીઠની પ્રાર્થનાસભામાં તો દરરોજ અરધો કલાકનો સમય લઈને આખું પુસ્તક વાંચ્યું. આ પુસ્તકની પ્રસ્તુતતા વિશે મહેન્દ્રભાઈ કહે છે : ‘તેમાં ગુજરાતનું નામ લીધા વિના ગુજરાતની પરિસ્થિતિનાં વર્ણન અને ઉકેલ ગાંધીજીએ બતાવ્યાં છે.’ પુસ્તકનાં પાનાં પર સહજ નજર કરતાં પણ ધ્યાનમાં આવે છે કે દરેક પાને એવું કંઈક છે કે જે તોફાનગ્રસ્ત ગુજરાતની પરિસ્થિતિ સાથે સામ્ય ધરાવતું હોય. જો કે મહેન્દ્રભાઈ તેમના આ કામ વિશે એ દિવસોમાં કહેતા : ‘કામ જ કરવું હોય તો આ બધા જે રાહત છાવણીઓમાં જઈને કામ કરે છે તેમ કરવું જોઈએ. એને કામ કહેવાય.’ જો કે મહેન્દ્રભાઈએ ગુજરાતનાં રમખાણોના દિવસોમાં તો આપણા અક્ષરસેવીઓને તેમની ભૂમિકા શી હોઈ શકે એનો એક નમૂનો બતાવી આપ્યો. અલબત્ત, આપણા મોટા ભાગના સર્જકોની ભાવભૂમિ પર તેની અસર નહીંવત પડી.

રાજકારણનો જાહેરમાં છોછ અને ખાનગીમાં ડર રાખનારા આપણા શબ્દલોકમાં મહેન્દ્રભાઈએ મૂલ્યનિષ્ઠ રાજકારણની કેટલી બધી વાત કરી છે તેના સંખ્યાબંધ દાખલા વાચનયાત્રાના પાંચેય ભાગો ઉપરાંત મહેન્દ્રભાઈ સામયિકોને જે સારવેલી સામગ્રી હમણાં સુધી મોકલતા રહેતા તેમાંથી મળે છે. પ્રકાશન-સંપાદનના કર્મશીલ મહેન્દ્રભાઈ વાચનને સમાજ પરિવર્તનનું એક સાધન માને છે. એ વિચાર દરેક કામની જેમ ખીસાપોથી બાબતે પણ છે. આઝાદી કી મશાલના સંપાદકીય નિવેદનમાં તે રામમોહન રાય, વિવેકાનંદ, ગાંધીજી જેવાને યાદ કરે છે. પછી કહે છે આઝાદી પછીનાં સાઠેક વર્ષમાં ‘દેશમાં દુષ્ટ બળોની રમણા’ અવારનવાર ચાલતી રહે છે. તેની સામે લડવા મહેન્દ્રભાઈ બુલેટ નહીં, પણ ‘બુક અને બૅલેટ’ના ઉપયોગની હિમાયત કરે છે. 

એટલે જ ગુજરાત વિધાનસભાની ગઈ 2017ની ચૂંટણી વખતે લોકમિલાપે સૌને માટે રાજકારણનું સામાન્ય જ્ઞાન એવી સોળ પાનાંની ખીસાપોથી ‘લોકશાહીના ચાહકો તરફથી લોકહિતાર્થે વિનામૂલ્યે’ બહાર પાડી હતી. તેમાં ડેમૉક્રસીનો સૈકાઓનો અનુભવ ધરાવતા બ્રિટન અને અમેરિકાના ‘શાણા નરનારીઓએ લોકશાહી સમાજને માર્ગદર્શક એવા કેટલાક વિચારો’ મૂક્યા છે. જેમ કે, ‘નઠારા રાજ્યકર્તાઓને ચૂંટે છે એવા લોકો જે મતદાન કરવા જતા નથી’, ’ઉત્તમ સરકાર એ કે જે ઓછામાં ઓછું શાસન કરે’, ‘દરેક દેશને તેને લાયક સરકાર મળી રહે છે’, ‘દુષ્ટતાના મહાવિજય માટે જરૂરી એક જ વસ્તુ છે તે સજ્જનોની નિષ્કિયતા’. તાજેતરમાં થયેલી લોકસભાની ચૂંટણીમાં મહેન્દ્રભાઈએ એક અલગ વિચાર માટે મતદાર જાગૃતિ ઝુંબેશ આદરી હતી. તેમણે મતદારોને ઉમેદવારો પાસે એક એવું પ્રતિજ્ઞાપત્ર માગવાની હાકલ કરી હતી કે જેમાં ઉમેદવાર ચૂંટાયા પછી સંસદમાં અણછાજતું વર્તન ન કરવાની બાંહેધરી આપે.

મહેન્દ્રભાઈની સંવેદનશીલતા પણ કેવી ! તેમનાં દીકરી મંજરીબહેન સંભારે છે કે ગરીબો માટે દિલ કપાતું હોવાથી મહેન્દ્રભાઈ ઘણાં  વર્ષો પગમાં ચપ્પલ પહેરતાં ન હતા. વળી થેલીમાં જુદીજુદી સાઇઝના ચપ્પ્લ ભરીને અડવાણે પગે મજૂરી કરતી બહેનોને તે પહેરાવતા. વર્ષો સુધી સાયકલ અને સરકારની એસ.ટી. બસનો જ ઉપયોગ કરતા. અમદાવાદમાં પણ સાયકલ ચલાવતા. સાંજે બગીચામાં ફરવા જાય ત્યારે બગીચામાં પડેલો કચરો ઉપાડાય તેટલો ઉપાડીને કચરાકુંડીમાં નાખે. જમ્યા પછી પોતાનાં વાસણ ઊટકી નાખે, ચોકડીમાં બીજાં પડ્યાં હોય તો તે પણ ઊટકી નાખે. ઘરનાં મહિલાઓ બધાં સાથે જ જમે એવો તેમનો આગ્રહ. ખુદની તંદુરસ્તી અને ઘરની સ્ત્રીઓની મદદ માટે વર્ષો લગી પડવાળી ઘંટી પર  મળસ્કે દળણાં ય દળતાં !

ઘઉંનો જાતે દળેલો લોટ ભાવનગરના ખાદીઉદ્યોગના બેકરીવાળાને આપી તેના બિસ્કિટ બનાવડાવવાની  પહેલ મહેન્દ્રભાઈએ  કરી હતી.  તેઓ માને છે  કે  દળવામાં અને રોટલા  બનાવવામાં બહેનોનો ઘણો સમય જાય છે. એટલે પુરુષોએ જાતે દાણા દળતાં અને રોટલી જ નહીં પણ નાશ્તા માટે  બ્રેડ-બિસ્કિટ બનવતાં ય શીખવું જોઈએ. પોતે પણ આ શીખેલાં. રઘુવીર ચૌધરી ‘તિલક કરે  રઘુવીર’ પુસ્તકના શબ્દચિત્રમાં નોંધે છે : ‘ …પાછળથી બિસ્કિટ બનાવવાનું શીખ્યા છે. લોકમિલાપના સમારંભોમાં જેમણે મોટા મોટા લેખકોને બિસ્કિટ ખાતાં જોયા છે એમને ખબર છે કે મહેન્દ્રભાઈ તુક્કાને તીરમાં પલટી શકે છે. સતી અનસૂયાના પારણે બ્રહ્મા, વિષ્ણુ અને મહેશ ઝૂલતા હતા. મહેન્દ્ર મેઘાણીના બારણે સ્નેહરશ્મિ, યશવંતભાઈ અને નગીનભાઈ હાથમાં બિસ્કિટ લઈને ઊભા હોય.’

ઇશાવાસ્ય ઉપનિષદના એક શ્લોકમાં કહ્યું છે કે કામ કરતાં કરતાં સો વરસ જીવજો. મહેન્દ્રભાઈએ 96મા વર્ષે 2019ની સાલમાં ‘ઘોળી ઘોળી પ્યાલા ભરિયા’ની સંવર્ધિત આવૃત્તિ પ્રકટ કરી. તેમાં ઝવેરચંદ મેઘાણીનાંકાવ્યો, તેમની ટૂંકી વરતાઓ અને તેમના સંશોધિત લોકસાહિત્યમાંથી કૃતિઓ મૂકી હતી. તે પછી 97મા વર્ષે મેઘાણીની ચાર નવલકથાઓના સંક્ષેપ મહેન્દ્રભાઈએ તૈયાર કર્યા : ‘અપરાધી’, ‘તુલસી-ક્યારો’, ‘વેવિશાળ’, અને ‘સોરઠ, તારાં વહેતાં પાણી’.  આ બધી  કૃતિઓના કુલ 1030 પાનાંને તેમણે 540 પાનાંમાં ટૂંકાવ્યાં છે !

મહેન્દ્ર મેઘાણી ગુજરાતમાં ગ્રંથના ગાંધી છે. વાચનપ્રચારના કાર્ય સંદર્ભે તેમને ગાંધી સમોવડિયા ગણવામાં માત્ર તેમના માટેનો આદર, ગાંધી વિચારની અધૂરી શમ અને મુગ્ધતા કારણરૂપ નથી. મન, વચન અને કર્મથી મહેન્દ્રભાઈ એવું જીવ્યા છે કે જેમાં ગાંધીજીના વિચારોનો વિવેકપૂર્ણ આવિષ્કાર થતો હોય. ગાંધીજી અને મહેન્દ્રભાઈના જીવનકાર્ય વચ્ચે અનેક દેખીતાં સામ્યો અને ઊંડાં સાયુજ્યો બતાવી શકાય.

ગાંધીજીને સત્ય અને અહિંસા દ્વારા ક્રાન્તિ કરવી હતી, મહેન્દ્રભાઈ તે કરવા માગે છે વાચન અને તે થકી વિકસેલી મનુષ્યની વિચારશકિત દ્વારા. તે  કહે છે : ‘બૂલેટથી ટૂંકા સમય માટે જ ક્રાન્તિ આવે છે, બૅલટથી આવેલી ક્રાન્તિ બહુ સફળ નથી  હોતી એ આપણો અનુભવ છે ,એટલે મારે હવે બુક્સ દ્વારા ક્રાન્તિ લાવવી છે.’

ગાંધીજીએ જે સામાન્ય માણસ માટે કર્યું તે મહેન્દ્રભાઈએ સામાન્ય ગુજરાતી વાચક માટે કર્યું. ગુજરાતી સાહિત્ય પરિષદના પ્રમુખ તરીકે ભાષણ આપતાં ગાંધીજીએ સાહિત્યના સર્જન અને વાચન પરત્વે ‘કોશિયા’ની  ચિંતા વ્યક્ત કરી હતી. ‘કોશિયા’ દ્વારા ગાંધીજીને સમાજના જે લોકો અભિપ્રેત છે તેમના સુધી મહેન્દ્રભાઈ ‘ચંદનનાં ઝાડ’ લઈને પહોંચ્યા છે. ‘લાખ વાચકોના મહાસંઘ’માં તેમણે સામેલ કર્યા છે ‘ગામડાંના ખેડૂતો અને પશુપાલકોને, કાંતનારી બહેનો અને વણકરોને, દરજી-મોચીથી માંડીને સુથાર-કડિયા સુધીના કારીગરોને, રેલ-પાટા ને સડકો પર દિવસ રાત વાહનવ્યવહાર ચાલુ રાખનાર કર્મચારીઓને, ટપાલીઓને, શિક્ષકોને, વિદ્યાર્થીઓને.’

ગાંધીજીએ મહાદેવભાઈને કહ્યું હતું : ‘જે કાવ્ય જનસામાન્યને સુબોધ ન હોય તે મને ન રુચે. તે જ કાવ્ય અને સાહિત્ય ચિરંજીવી રહેશે જે લોકોનું હશે, જેને લોકો સહેજે મેળવી શકે, સહેજે ઝીલી શકે.’

ગાંધીજીના આ વિચારનું મૂર્ત સ્વરૂપ એટલે મહેન્દ્રભાઈએ લોકમિલાપ પ્રકાશન દ્વારા બહાર પાડેલું કોઈ  પણ પુસ્તક . મહેન્દ્રભાઈ  કહે છે કે  ‘લોકમિલાપનું ધ્યેય છે જે અનેક લોકોની રુચિને માટે પોષક હોય અને છતાં ય જેમાં કલાનું ધોરણ નીચું ન આવતું હોય તેવું સાહિત્ય લોકો સુધી પહોંચડવાનું’ આ ધ્યેયને લઈને લોકમિલાપના સંખ્યાબંધ પુસ્તકો બહાર પાડવાનાં કામમાં  ‘શાકરોટલો  ભરપૂર મળ્યાં’. ગાંધીજીના શબ્દોમાં કહીએ તો લોકમિલાપનું કામ એટલે ‘બુદ્ધિપૂર્વક કરેલી બ્રેડ લેબર’. તદુપરાંત, મહેન્દ્રભાઈની સુખની વ્યાખ્યામાં ગાંધીજીએ કહેલો ‘જાતમહેનતનો  નિરપવાદ કાયદો’ મહત્ત્વનો છે.

ગાંધીજીએ દાંડીકૂચ કરી, મહેન્દ્રભાઈ વાચનયાત્રા કરતાં રહ્યા છે. પોતાનાં કપડાં-વાસણથી લઈને દરેક કામ એ પોતાની જાતે કરતાં રહ્યાં છે : ‘હું આ કોઈની ઉપર ઉપકાર માટે નથી કરતો,પણ મને એમાં આનંદ આવે છે એટલા મટે કરું છું. હું ઇચ્છું છું કે મારું કામ બીજાને કરવાનો વખત આવે તે પહેલાં ભગવાન મને  લઈ લે.’

ઓશિંગણભાવ વ્યક્ત કરવા માટે મરાઠીમાં એક એક્સપ્રેશન છે : ‘એમના મારી પર એટલા અહેસાન છે કે મારી ચામડીના જોડા બનાવીને હું તેમને પહેરાવું તો પણ એ અહેસાનની અદાયગી ન થાય.’ એક વાચક તરીકે મહેન્દ્રભાઈ માટે હું  આ ભાવ ધરાવું છું.’

મહેન્દ્રભાઈનું ગુણકીર્તન કરવાની મને આ તક આપવા બદલ યુનાઇટેડ કિન્ગડમસ્થિત ગુજરાતી  સાહિત્ય અકાદમીનો, અને આ  વ્યાખ્યાનના સહુ શ્રોતાઓનો હું આભારી છું.

18 જૂન 2022, અમદાવાદ

[5,365 શબ્દો]

e.mail : sanjaysbhave@yahoo.com

પપ્પાના અવસાન પછી સ્નેહી મિત્ર મહેન્દ્રસિંહ પરમાર દ્વારા ‘મિત્ર-મધુ’ નામે ઓનલાઇન ઉપક્રમનું આયોજન જાન્યુઆરી [2021] મહિનામાં થયું હતું. તેની અંતર્ગત પપ્પાના મિત્રો તથા ચાહકોએ એમની સાથેના પોતપોતાનાં સંસ્મરણોની વાતો કરી. એમના વ્યક્તિત્વનાં અનેક અજાણ્યા પાસા વિશે જાણવા મળ્યું. એમની વિદાય પછીનો ઊંડો ખાલીપો સ્મૃતિઓ થકી થોડોઘણો પુરવાનો પ્રયત્ન કરું છું.

—

વર્ષ ૨૦૧૭માં ‘પ્રસાર’નું કામ બંધ કર્યું, એ પછી પપ્પાને રહેવા અને પોતાની મનગમતી પ્રવૃત્તિઓ કરવા એક અલાયદી જગ્યાની જરૂર ઊભી થયેલી, જ્યાં તેમને કામ કરવા માટે શાંતિ હોય, પ્રાઇવસી હોય, પોતાની સ્પેસ હોય, માત્ર પોતાનું કહી શકાય એવું રસોડું હોય અને કુટુંબીજનો નજીક હોય. એ જ અરસામાં, જાણે કુદરતની જ કોઈ ગોઠવણ હોય એમ, અમારા ઘરની સાવ નજીક 'સત્વ' નામના બિલ્ડિંગમાં સુંદર હવાઉજાસવાળા બે ફ્લેટ મળી ગયા. ચોથા માળે પપ્પા અને બીજા માળે હું મારા કુટુંબ સાથે સ્થાયી થયાં.

પપ્પાની અનેક લોકો સાથે મૈત્રીનું સૌથી મોટું રહસ્ય એમના સંબંધોમાં રહેલી ઉદારતા હતી. એ માત્ર મિત્રો પૂરતી જ મર્યાદિત નહીં. અજાણી વ્યક્તિ આવીને અભ્યાસસંબંધી કે કોઈ લખાણ કરાવવા મદદ માગે તો બધું કામ બાજુએ મૂકીને તે મદદમાં બેસી જાય. કોઈ પુસ્તક અંગે માહિતી લેવા આવે તો પણ તેને બેસાડીને, પૂરતો સમય આપીને, વાતો કરવા લાગે. કોઈ કંકોત્રી માટે મેટર લખાવી જતા, તો કોઈ ચોપાનિયા માટે આવતા. ક્યારે ય તે આર્થિક પાસાનો વિચાર ન કરે. છેતરાયા હોય તો પણ ફરી ફરીને છેતરાય. ક્યારે ય કોઈ જગ્યાએ ભાવતાલ કરતા નથી જોયા. રિક્ષાવાળા સાથે ભાવ કર્યા વગર જ રિક્ષામાં બેસી જાય અને ઊતરીને જે માગે એ આપી દે. ક્યારે ય છુટ્ટા પૈસા ગણે નહીં.

માતા ચિત્રાદેવી સાથે, ડાબેથી વિનોદભાઈ, અશોકભાઈ અને જયંતભાઈ

સામેવાળાને ભાર થાય એ હદે વિવેક તથા આગ્રહ કરે. દરેક ઉંમરના એમને અનેક મિત્રો હતા. યુવાન મિત્રો વધુ મળવા આવે. યુવાનો સાથે દોસ્તી તે બહુ પસંદ કરતા, એમને ખૂબ પ્રોત્સાહન આપતા અને એમના વ્યક્તિત્વને મઠારતા. અભ્યાસુ લોકો માટે અલગ જ લગાવ. ઠેકઠેકાણે અનેક લોકો સાથે સંપર્કમાં રહેતા. એનેક લોકો સાથે ઇ-મેઇલ, વોટ્સએપ અને ફેસબુકના માધ્યમથી જોડાયેલા રહે. જેને જેમાં રસ હોય એવું કંઈ પણ ધ્યાનમાં આવે કે તરત જ લિન્ક મોકલતા રહેતા.

આવા કોઈ મિત્રો ઘેર કે ‘પ્રસાર’માં આવ્યા હોય તો જાતે ઊભા થઇ તેમને આરામથી બેસાડવા વ્યવસ્થા કરવા લાગે. ‘પ્રસાર’માં આવેલા મહેમાનોને જાતે શરબત કે ચા બનાવી પીવડાવે. કોઈ મળવા આવવાનું હોય એની અગાઉથી ખબર હોય તો ઘેરથી ખાસ વરિયાળીનું શરબત બનાવી ‘પ્રસાર’ લઈ જાય. લૅમિનેટ કરાવેલાં સુંદર ચિત્રો, અગરબત્તીઓ, અત્તર, બુકમાર્ક જેવી ચીજોનો જથ્થો હંમેશાં હાથવગો જ હોય. મળવા આવનાર જાણ્યા-અજાણ્યાંને પ્રેમથી આવી ચીજો ભેટમાં આપતા.

પુત્રો – નિહારભાઈ (ડાબે) અને (જમણે) નીરજભાઈ સાથે

પોતાની જાતને હંમેશાં પાછળ રાખે. કાર્યક્રમોમાં આગળ બેસવાનું ટાળતા. ‘પહાડનું બાળક’ નાટકમાં તે મુખ્ય મહેમાન હોય તો પણ એમ કહે કે ‘આપણે આગળ કેમ બેસી શકાય?’ લગ્નપ્રસંગમાં કલાત્મક એન્વેલપમાં સુંદર લખાણ સાથે ચાંલ્લો અને શુભેચ્છા પાઠવીને જમ્યા વગર જ હળવેકથી સરકી જાય. કોઈ દિવસ કોઈ ઓળખાણનો ઉપયોગ કરી કામ કઢાવવાની વૃત્તિ નહીં. સંકોચવાળી પ્રકૃતિ હતી. સામે ચાલીને કોઈ દિવસ પોતાની આવડતનું પ્રદર્શન ન કરે. પોતાની પ્રતિભા છુપાવી રાખે. મેઘાણીના વારસદાર તરીકે ખૂબ સજાગ હતા અને એટલે જ હંમેશાં કહેતા કે આપણાથી દાદાજીના નામનો ઉપયોગ ભૂલથી પણ ન થવો જોઈએ.

લતાબહેન, નિહારભાઈ, નીરજભાઈ સાથે 

કોઈ કામની કમર્શિયલ વૅલ્યુ કેટલી એ જોવાની તેમની બિલકુલ દૃષ્ટિ નહીં અને વૃત્તિ પણ નહીં. પૈસા કમાવવા એ ધંધાનો ઉદ્દેશ નહીં. ગુડવીલ માટે જ કામ કરે. ‘પ્રસાર’ને કોઈ દુકાન કહીને બોલાવે એ તેમને જરા ય પસંદ નહોતું. અમેરિકાની લાયબ્રેરી ઓફ કૉંગ્રેસનું પ્રસિદ્ધિ અને પ્રતિષ્ઠિત પુસ્તકાલય. તે દુનિયાભરમાંથી પુસ્તકો મેળવે. તેના માટે ગુજરાતી પુસ્તકોની પસંદગીનું તથા પુસ્તકો પૂરાં પાડવાનું કામ છેલ્લાં ત્રીસેક વર્ષથી ‘પ્રસાર’ કરતું હતું. આ કામ પપ્પા માટે ધંધાદારી નહીં, પણ પ્રતિષ્ઠાનું હતું. ગુજરાતી ભાષા પ્રત્યેની પોતાની જવાબદારી ગણીને તે આ કામગીરી બજાવતા. ખૂબ સજાગ રહીને પુસ્તકોની પસંદગી કરતા, જેથી એક પણ નકામું પુસ્તક ત્યાં પહોચી ન જાય અને કોઈ યોગ્ય પુસ્તક રહી ન જાય.

પત્ની લતાબહેન સાથે, 1967

૧૯૬૯માં ગાંધીજીની જન્મશતાબ્દી નિમિત્તે ‘લોકમિલાપે’ યોજેલા ભારતીય પુસ્તકોના પ્રદર્શનોની યોજના હેઠળ એમને ઓસ્ટ્રેલિયા, ન્યુઝીલેન્ડ, ફીજી, સિંગાપોર તથા આફ્રિકાના દેશો અને ૧૯૭૭માં મિત્ર દેવરાજ પટેલ સાથે યુરોપના દેશોમાં ફરવાનું થયેલું. યુરોપિયન સંસ્કૃતિનો સારો એવો પ્રભાવ એમના પર પડ્યો હતો એવું મને હંમેશાં લાગ્યું છે. રીતભાતના ખૂબ જ આગ્રહી હતા. શું બોલાય, કેમ બોલાય, કેટલું બોલાય એ માટે સજાગ. જાહેરમાં બે જણા વાત કરતા હોય તો બાજુમાં બેઠેલાને પણ ન સંભળાવું જોઈએ એટલું ધીમું બોલાય. બીજાની પ્રાઇવસીને આદર આપવાના આગ્રહી અને પોતાના માટે એ જ અપેક્ષા રાખતા.

ઘરના સભ્યોએ પણ એકબીજાની ટપાલ ખોલાય નહીં, વંચાય તો નહીં જ. આંગળાં થૂંકવાળા કરી ચોપડીનાં પાનાં ફેરવવાની લોકોની ટેવની એમને ખૂબ જ ચીડ હતી. આ અંગે ઘણી વાર ‘પ્રસાર’માં ગ્રાહકોને પણ નમ્રતાથી ઠપકો આપી દેતા. ખાદી ખૂબ ગમે, હંમેશાં ખાદી જ પહેરે. કારણ કે ખાદી એમની કલાદૃષ્ટિનો હિસ્સો હતી. પણ ખાદીવાદ કદી નથી કર્યો. કોઈ દિવસ અમને સંતાનોને ખાદી પહેરવા નથી કહ્યું. ઝભ્ભા ખાસ ડિઝાઇનના સિવડાવતા, પેન રાખવા માટે અલગ લાંબુ-સાંકડું જુદું ખિસ્સું કરાવતા, સરસ ઇસ્ત્રી કરાવેલાં કપડાં જ પહેરતા. પોતાની અલાયદી ફેશન માટે સજાગ રહેતા. પોતાની દરેક વસ્તુની પસંદગી માટે ખૂબ આગ્રહી હતા.

શાસ્ત્રીય સંગીતના તે ચાહક હતા. કેસેટના જમાનામાં અમૂલ્ય કહેવાય એવી કેસેટનો ખજાનો વસાવ્યો હતો, જેમાં નવા રેકોર્ડીંગ ઉમેરાતા રહેતા અને ખજાનાનો વિસ્તાર થતો રહેતો. જેને રસ હોય એ છૂટથી કેસેટો સાંભળવા લઈ શકતા. ભૈરવી અને દેશ એમના સૌથી પ્રિય રાગ. વાદ્યસંગીત તેમને વધુ પ્રિય હતું. ટિકિટ સંગ્રહ એમના બહુ ગમતા શોખમાંનો એક હતો. પત્ર-મૈત્રીના જમાનાથી તે દેશ-વિદેશની અલભ્ય ટિકિટો મેળવીને પોતાના સંગ્રહમાં ઉમેરતા. ભારતનાં ફિલાટેલિક બ્યૂરોના તે આજીવન સભ્ય બન્યા હતા, જેથી ભારતમાં બહાર પડતી દરેક ટિકિટ તેમને અચૂક મળી જાય. આ કિંમતી સંગ્રહ ટિકિટોમાં રસ ધરાવનાર એક યુવાન મિત્રને તેમણે ઉદાર ભાવે સોંપી દીધો હતો.

 

ફિરેન્ઝે, ઇટલી, 1977

છેલ્લાં બારેક વરસથી ટાગોરના અનુવાદોનું કામ શોખથી કરતા. એ વખતે તેમને પુસ્તકોનું વાચન કરતા જોયા છે. એ અપવાદ સિવાય ક્યારે ય એમને સિરિયસ રીડિંગ કરતા નથી જોયા. પોતાના અંગત સંગ્રહમાંનાં પુસ્તકો પણ ક્યારે ય વાચતા જોયા નથી. હા, ઘણી વાર પુસ્તકોનાં પાના ઉથલાવે, પણ સિરિયસ રીડિંગ કરતા નથી જોયા. આમ છતાં અસંખ્ય પુસ્તકો વિશે માહિતી એમની પાસેથી અભ્યાસીઓને મળી રહેતી. એમને યોગ્ય લાગે એ વ્યક્તિને પોતાના સંગ્રહમાંથી પુસ્તકો સામેથી વાચવા/જોવા માટે આપતા. પુસ્તકોનો સંગ્રહ પણ જાણે મિત્રોના લાભ માટે જ હતો. પોતાને ગમી જાય એ પુસ્તક મિત્રોને ભેટ આપવા થોકબંધ નકલો મંગાવી લેતા. બહારગામ મોકલવાનું હોય તો પોતે જ કુરિયરનું પડીકું બાંધતા અને સરનામાં પોતાના મરોડદાર અક્ષરોથી સુંદર રેખાંકનોવાળા લેબલ પર લખતા.

તેમની કલાદૃષ્ટિ ઉચ્ચ કોટિની હતી. સારાં ચિત્રો કોને કહેવાય એ વિશે સૂઝ એમણે કેળવેલી. પોતાને ગમતા ચિત્રકારોનાં ચિત્રોની પ્રિન્ટ મંગાવતા, એમના આલ્બમ મંગાવતા, ચિત્રોને ફ્રેમમાં મઢાવતા. વર્ષો પહેલાં, જહાંગીર સબાવાલા નામના એક ચિત્રકારનાં ચિત્રો એમને એટલાં ગમ્યા કે એમના આલ્બમની થોકબંધ નકલો મંગાવીને એમાંથી ગમતા ચિત્રોનું જાતે કટિંગ કરીને, લૅમિનેટ કરાવીને મિત્રોને ભેટ આપતા. આ ઉપરાંત કે.કે. હેબરના સ્કેચનો ઉપયોગ બુકમાર્કમાં કરતા. વેન ગોગ, ખોડીદાસ પરમાર, પ્રદ્યુમ્ન તન્ના, ભરત માલી, જ્યોતિ ભટ્ટ જેવા કળાકારોના સ્કેચનો ઉપયોગ પોતાની સ્ટેશનરી પર તથા પોતે પ્રકાશિત કરેલાં પુસ્તકોની અંદર કરતા.

ઘરની ગોઠવણીની તેમની અલાયદી સૂઝ હતી. ક્યારે ય ભભકાવાળા રંગો ન ગમે. હંમેશાં નરમ-સૌમ્ય રંગો પસંદ કરતા. નાની નાની ચીજોને સુંદર રીતે ગોઠવ્યા કરે, ગોઠવણીઓ બદલ્યા કરે. રૂમમાં પોતાની સુવાની જગ્યાઓ બદલ્યા કરે. સૉફ્ટ બોર્ડ પર અવનવાં લખાણ, કોઈએ ભેટમાં આપેલાં બુકમાર્ક, મિત્રો/સગાંના ફોટા વગેરે ચીવટપૂર્વક ગોઠવે. કેબિનેટ, ટેબલ, ચિત્રો, કુંડાં, નદીકિનારેથી વીણેલા નાના પથ્થર, કલાત્મક માટીની અને વાંસની વસ્તુઓની ગોઠવણી કરવાનું તેમને ઓબ્સેશન હતું, ક્યારે ય આવી બધી ચીજોને કાયમી સ્થાન મળતું નહીં, થોડા થોડા દિવસે બધું જ બદલાતું રહે.

ઉપરાંત, તે ખાવાપીવાના, જમાડવાના અને રસોઈ જાતે બનાવવાના પણ શોખીન. નવી નવી વાનગીઓ બનાવે, પ્રયોગો કરે, યુટ્યુબ પર રેસિપીઓ શોધે. રસોઈવાળાં બહેન સાથે વાનગીઓની ચર્ચા કરે અને નવી નવી વાનગીઓ બનાવડાવે. કોથમીર, છીણેલું લીલું કોપરું, લીંબુ, સેવ વગેરે વિવિધ વાનગીઓમાં ઉપરથી ભભરાવીને ખાવાના શોખીન. એમનું રસોડું નમૂનારૂપ કહી શકાય એવું સુંદર સજાવતા. રસોડામાં પણ સૉફ્ટ બોર્ડ લગાવેલું હોય, જેમાં વાનગીઓ વિશેની રસપ્રદ વિગતો શોધીને લગાવે. રસોઈકળા તથા વાનગીઓ સાથે પોતાનો આ નાતો વારસામાં જેમની પાસેથી મળ્યો હતો, એવાં તેમનાં બા, ચિત્રાદેવીનો ફોટો રસોડામાં સુંદર રીતે ગોઠવેલો.

ફરવાના-ભમવાના ખૂબ શોખીન અને સ્વભાવથી સાહસિક હતા. નવી નવી જગ્યાઓની માહિતી એકઠી કરતા રહેતા. પ્રવાસનાં આયોજન કર્યા કરે. દરેક જગ્યાથી નકશા ભેગા કરે. પ્રવાસની જગ્યાઓનો અભ્યાસ પહેલેથી જ હોય. ફરવા માટે અનેક જગ્યાઓ સૂચવી શકતા. ક્યારે ય ચીલાચાલુ રીતે ફરવું ન ગમે કે ન ગમે ચીલાચાલુ કંપની. ફરવા માટે ખાસ કંપની જ હોય, એવું તે માનતા. એમનું ફરવું એટલે અભ્યાસપૂર્વક ફરવું. જ્યાં પણ જાય એ જગ્યાના લોકોની રહેણીકરણી, વાનગીઓ, લોકોનો સ્વભાવ, ભાષા, બોલી, પહેરવેશ, તે જગ્યાનું લેન્ડસ્કેપ વગેરે બાબતો ખાસ નોંધે. મ્યુઝિયમમાં ખૂબ રસ પડે, આ માટે બીજાઓને પણ ખાસ પ્રેરે. નાનપણમાં ગોપનાથના દરિયે અવારનવાર જવાનું બનતું. પપ્પાને દરિયામાં નહાવાનો ખૂબ શોખ, માત્ર નહાવાનો નહીં, દૂર સુધી જઈ ઊંડાણવાળા ભાગમાં તરવાનો પણ ખરો. અમને પણ નહાવા ખેંચી જાય. એવું યાદ છે કે ઊંડા પાણીમાં મને સાથે લઈ જાય ને એમની છાતી પર મને બેસાડી પોતે ઊંધા તરવા લાગે. મમ્મી આ દૃશ્ય જોઈ અમને પાછા ફરવા બૂમો પાડે.

હું દસ વરસનો હોઈશ, ત્યારે મેં આમ જ કહેલું કે ‘મારે હિમાલયમાં ટ્રૅકિંગ કરવા જવું છે’. આ સાંભળીને તે ખૂબ રાજી થઈ ગયા. તાત્કાલિક તપાસ કરી અને લવકુમાર ખાચર દ્વારા યોજાતા મનાલી-ભૃગુ લેકના ટ્રેકિંગ કેમ્પ માટે અમદાવાદથી નીકળતા એક ગ્રુપ સાથે કોઈ ગોઠવણ કરી મને મોકલ્યો. એ સમયે બહુમૂલ્ય કહી શકાય એવો વિદેશથી મંગાવેલો એક કૅમેરો અમારા ઘરે હતો. તે એમણે મને વિના સંકોચે સોંપી દીધો. બિયાસ નદી પાછળ બરફથી છવાયેલી પર્વતમાળા દેખાતી હોય એવી એક છબી એ કેમેરાએ કેદ કરેલી, જે એ સાલનું દિવાળી-કાર્ડ બની સગાંસંબંધી તથા મિત્રોને ત્યાં પહોંચેલી.

હું સાતમા-આઠમા ધોરણમાં હોઈશ ત્યારે મેઘાણી સાહિત્યના પ્રકાશનના કામ દરમિયાન મને પ્રૂફ-રીડિંગનાં કામમાં સાથે જોડતા. આગળ જતા હું ‘પ્રસાર’માં જોડાયો ત્યારે પાર્સલ બાંધવાં-ખોલવાં, ટ્રાન્સપોર્ટ ઑફિસેથી પાર્સલ લાવવાં-મોકલવાં, પુસ્તકો ગોઠવવાં, ઝાપટવાં જેવાં શ્રમવાળાં કામ પણ કરવાં પડતાં. પરંતુ એ ઘડતર મને હંમેશાં કામ લાગ્યું છે—ખાસ કરીને જ્યારે હું ઇંગ્લેન્ડ ગયો એ પછી. કેળવણીના ભાગરૂપે અનેક વાર એમની કડકાઈ સહન કરી છે, પણ આજે એ જ વાતો જીવનને સરળ બનાવવામાં મદદરૂપ થાય છે.

ઘરનાં દરેક કામ દરેકે કરવા જોઈએ, એ જાતની તાલીમ અમને બાળપણથી જ આપવાનો પ્રયત્ન થતો. કામવાળાં બહેન રજા પર હોય એ દિવસે વાસણ મમ્મીને માંજવાં ન પડે, એ માટે પપ્પા એક ‘સ્કીમ’ બહાર પાડતા. એક જણ સાબુ લગાવે અને બીજાએ વાસણ વીછળવાનાં. આવી વાસણ માંજવાની ભાગીદારી મારે પપ્પા સાથે અનેક વાર કરવી પડતી. હું છ વરસ લંડનમાં રહ્યો એ દરમિયાન દરેક નાની નાની વાતની કાળજી લેતા ઇ-મેલ આવતા. ત્યાં કઈ કઈ જગ્યાઓ મારે જોવી જોઈએ એ સ્થળો જણાવે. ત્યાંનાં છાપાં વિશે, ત્યાંનાં મ્યુઝિયમ વિશે, બૂકશોપ વિશે, ત્યાંની રહેણીકરણી વિશે એમની પાસે માહિતીઓનો ભંડાર હતો. કદાચ ત્યાંના લોકો નહીં જાણતાં હોય એવી ઝીણી વિગતો એમની પાસે હોય. તેઓ ઈચ્છતા કે હું ત્યાં કોઈ બૂક શૉપમાં નોકરી કરું, પણ દુર્ભાગ્યે એવું બની શક્યું નહીં.

ચીલાચાલુ લોકોથી તે દૂર રહેવાનું પસંદ કરતા. સાધારણ લોકો સાથે તે  હંમેશાં આદરપૂર્વક વાત કરે, પરંતુ કોઈ ગેરવર્તણૂક કરે તો રૌદ્ર સ્વરૂપ પણ ધારણ કરતા. દરેક પર હંમેશાં ભરોસો કરે, કોઈ ઉપર અવિશ્વાસ નહીં. હંમેશાં એવું માનતા કે આપણે ભરોસો કરીએ તો સામેવાળો એ તોડશે નહીં. પોતાનાથી અલગ મત હોય તો પણ એની સાથે દોસ્તી કરી લેતા.

વધારે પડતો લાગણીશીલ સ્વભાવ હોવાના લીધે નાની નાની વાતોમાં રડી પડે અને નાની વાતોમાં ગુસ્સે પણ થઈ જાય. ઘરેથી કોઈ બહારગામ ગયું હોય તો અચૂક ફોન કરીને પૂછે કે જમ્યાં? ક્યાં જમ્યાં? સારી રેસ્ટોરાંઓ સૂચવે. કુટુંબીજન તરીકે દરેકની ખૂબ કાળજી લેતા. ખૂબ ચિંતાવાળો સ્વભાવ. પોતાની બંને નાની બહેનોની હંમેશાં ફિકર કરતા. ‘મુરલીએ શું ખાધું હશે?’ એવું એમના મોઢે વારંવાર સાંભળ્યું છે. ઘરે કોઈ સારી વાનગી બની હોય તો મુરલીબહેનને અચૂક પહોચાડે. સામેવાળાની ગૂંચવણ તરત પામી જાય અને બોલ્યા વગર જ મદદ પહોચાડતા રહે, પણ ક્યારે ય ઉલ્લેખ ન કરે.

પોતાનાં બધાં ભાંડુઓ સાથે લાગણીના સંબંધ. અશોકભાઈ દર વર્ષે અમેરિકાથી ભારત બે-ત્રણ મહિના રોકાવા આવે. પાછા ફરવાના સમયે ઢીલા પડીને ભેટીને ખૂબ રડી પડે. ઘરનાં બધાં જ બાળકો સાથે ખૂબ જ લગાવ. સૂકો મેવો, ચોકલેટ, વિવિધ પ્રકારનાં પીણાનો સ્ટોક હંમેશાં હોય જ અને બાળકો આવે એટલે એમની સામે ધરી દે. પોતાને આમ તો વડીલ ગણવાની ના પાડે, પણ કુટુંબમાં વડીલ તરીકેની ફરજો મક્કમ બની નિભાવે અને શીતળ છાયડો હંમેશાં પૂરો પડતા.

મોટાભાઈ, મહેન્દ્રભાઈ જોડે ‘લોકમિલાપ’ પ્રાંગણના હીંચકે જયંતભાઈ મેઘાણી

પોતે સંપૂર્ણ અધાર્મિક હોવા છતાં શીલચંદ્રસૂરિ મહારાજ તથા પ્રદ્યુમ્નસૂરિ મહારાજ જેવા વિદ્વાન જૈન મુનિઓ અને તેમના અભ્યાસી શિષ્યો સાથે ખૂબ આત્મીય સંબંધો. તે ભાવનગર હોય એ દરમિયાન તેમને ઉપાશ્રય પર મળવા જતા અને મહારાજો પણ અચૂક ‘પ્રસાર’માં આવે, તેમની સાથે બેસે, સાહિત્ય તથા બીજા અનેક વિષયો પર લાંબી વાતો થાય. પોતાના સંગ્રહમાંથી તેમને પુસ્તકો જોવા મોકલે. એમના શિષ્યોનો ઉલ્લેખ તો પોતાના ‘દોસ્ત’ તરીકે કરતા. આ સિલસિલો ‘પ્રસાર’ બંધ થયું પછી પણ ચાલુ રહ્યો. એમના ફ્લેટ પર પણ આવી મુલાકાતો થતી રહેતી.

કોઈ થોડો પણ એમના માટે ભાવ બતાવે તો પોતે ઉમળકામાં વહી પડે, સામેવાળા માટે જાતને ઘસી નાખે. એમના ભાગે જીવનમાં ખૂબ શ્રમ હતો. એ કદાચ નિયતિ હશે, જે તેમણે બખૂબી નિભાવી. છેલ્લે સુધી આર્થિક રીતે કાર્યરત રહ્યા, હંમેશાં સ્વાવલંબી રહ્યા. ક્યારે ય કોઈની સેવા લેવી ગમતી નહીં. એ બાબતમાં મારી સાથે પણ વિવેક કરે. ‘તું તારે જા, જરૂર હશે ત્યારે ફોન કરીશ.’ પણ એ સવારે ફોન ન આવ્યો. કોઈ અંદેશો આપ્યા વિના જ તેમણે અનંતની વાટ પકડી લીધી.

e.mail : curiofact@gmail.com

203 Satva, Near Green Park, Hill Drive, BHAVNAGAR 364 002 GUJARAT

પ્રગટ : “સાર્થક જલસો – 15”, ઑક્ટોબર 2021; પૃ. 07-12