વૃક્ષ કાવ્ય
(1)
વર્ષોથી
બંધ પડેલ બારીને
આજ સવારે ખોલી ત્યારે
મનને સમજાણું કે
પંખી જ નહીં
આંગણામાં
વૃક્ષનું
પ્રત્યેક પાન
મન મૂકીને ટહુકતું હતું!
(2)
આગમન
દિવસભર
એકલતામાં
ઝૂરતું વૃક્ષ
ઢળતી સાંજે
પંખીને
માળે પાછું ફરેલ જોઈ
આળસ મરડતું
મન મૂકીને ગુંજી ઉઠ્યું!
(3)
મોસમ
પંખીની
આવનજાવન જ
વૃક્ષ ડાળ માટે
મોસમ હોય છે!
ઝરમર વરસતા ટહુકે ટહુકે રે હું તો
ભીંજાતી જાઉં ને હરખાતી જાઉં…
ઘેરેથી ખેતરિયે આવતાં ને જાતાં
નદી- નાળાંએ હું લજવાતી જાઉં…
લીલ્લેરા લીમડાનો લીલ્લેરો છાંયડો
મારી રે સંગ સંગ ચાલે!
ઝાંઝરના ઝણકારે વમળાતો વાયરો
લહેરાતી ચૂંદડીને ઝાલે!
કમખાના મોર ભેગી હસી કૂદીને હું
વાત્યુંનાં વ્હેણમાં ખોવાતી જાઉં…
ઘેરેથી ખેતરિયે આવતાં ને જાતાં
નદી- નાળાંએ હું લજવાતી જાઉં………
સાંજ ઢળ્યે રે મુંને સખીયું કહેશે કે
હાથમાં તું મહેંદી મુકાવ!
એક એક નજરુંમાં ઊઘડશે આભ પછી
હેતાળું છલક્યું તળાવ!
મનના માંડવડે હું સાત સાત ફેરામાં
સાજનનાં ગીતડાઓ ગાતી જાઉં…
ધેરેથી ખેતરિયે આવતાં ને જાતાં
નદી-નાળાંએ હું લજવાતી જાઉં……….
રાત આખી રણની તરસ લઈ જાગીને સવારે ખોબે ખોબે ઝાકળ પીધું!
આખો ‘દી ભટકતા શમણાનાં પંખીને આંખોમાં ઊડવા મેં ગગન દીધું!
ઝૂકેલા લીમડાને હિંચકવા સાદ આપે પાંચીકા સાથે રે પાદરની ધૂળ!
દોડીને જાઉં હું તો ફળિયેથી શેરીમાં મહેંદી મૂક્યા પગમાં વાગે છે શૂળ.
હોઠોમાં સૈયરનું નામ એક લીપટી ને કોયલનું ગાન ધરી મહેકી લીધું!
આખો ‘દી ભટકતા શમણાનાં પંખીને આંખોમાં ઊડવા મેં ગગન દીધું!
વૈસાખી વાયરિયે ઉડેલી ડમરીમાં ચૂંદડી રંગાઈ ગઈ કાળી ડીબાંગ!
પવનની પાલખીમાં ડોલંતો ટહુકો તો ગામ ગલી ગોંદરમાં દેતો છલાંગ!
મતવાલી મેનાને વ્હાલ કરી આંખોથી ઉરે અચરજનું હું સરનામું ચિંધું!
આખો ‘દી ભટકતા શમણાનાં પંખીને આંખોમાં ઊડવા મેં ગગન દીધું!