મેઘ તું તો ખૂબ ખૂબ વરસ્યો, હવે તો ખમૈયા કરને.
તું તો ગરજ્યોને વળી ચમક્યો, હવે તો ખમૈયા કરને.
રીમઝીમ વરસવાનું ભૂલી અનરાધારે થયું આગમન,
જાણે આભ ફાડીને તું આવ્યો, હવે તો ખમૈયા કરને.
ચારેકોર ‘પાણીપાણી’ કરી દીધાં જળતૃષા છીપી,
તું છલકાયોને વળી ઊભરાયો, હવે તો ખમૈયા કરને.
ખોરવાયું છે જનજીવન આજે; વિરામ તારે લેવો ઘટે,
જળબંબાકારથી માનવ મૂંઝાયો, હવે તો ખમૈયા કરને.
રસ્તા શેરીથી ના અટક્યો તું; ઘરમાં ય તેં પ્રવેશ કીધો,
બિચારો રંકજન બહુ અકળાયો, હવે તો ખમૈયા કરને.
ઘરને ઘરવખરી તણાયાં તારી પૂર નામની એ સુતા થકી,
સમુંનમું કરવામાં માનવ અટવાયો, હવે તો ખમૈયા કરને.
જરૂરતથી વધારે કોઈ પણ ઝેર બની જઈ મારણ કરતું,
પ્રમાણ જાળવવામાં હશે ગૂંચવાયો, હવે તો ખમૈયા કરને.
પોરબંદર.
e.mail : chaitanyajc555@gmail.com
