જય જગનાથ !

આરતી

ડુંગર ટોચે દેવ વિરાજે, ખીણમાં ખદબદ માનવકીટ;


પરસેવે લદબદ ભગતો ને પ્રભુમસ્તક ઝગમગત કિરીટ !


                           જય જગનાથ ! જય જગનાથ !

અવિનાશીને અન્નકોટના આવે નિત અમૃત ઓડકાર :


ખીણમાં કણકણ કાજે મરતાં માનવજન્તુ રોજ હઝાર !


                           જય જગનાથ ! જય જગનાથ !

પ્રભુને નિત જરકશીના જામા : પલક પલક પલટાયે ચીર !


ખીણના ખેડું આબરૂ-ઢાંકણ આયુભર પામે એક લીર !


                           જય જગનાથ ! જય જગનાથ !

ખીણના ખાતર ખેડુ પૂરશે ધરતીમાં ધરબી કૃશ કાય;


ડુંગર દેવા જમી પોઢશે ઘુમ્મટની ઘેરી શીળી છાંય !


                           જય જગનાથ ! જય જગનાથ !

કીડી-કણ, હાથીનો હારો : સૌને સૌનું જાય મળી;


જગન્નાથ સૌને દેનારો : અર્ધવાણી તો આજ ફળી !


                            જય જગનાથ ! જય જગનાથ !

જગન્નાથનો જય પોકારો : કીડીને કણ પણ મળી રે’શે;


ડુંગરનો હાથી તો હારો, દ્યો નવ દ્યો, પણ લઈ લેશે !

                            
જય જગનાથ ! જય જગનાથ !

(‘આલબેલ’)

નાની શી હોડલીની લલિત ગતિ રૂંધે લંગરો જંગી જેમ;

ખેંચાયે જેમ ભારી દીપકવજનથી પૃથ્વી પ્રત્યે પતંગો;

ઓચિંતા ને અકાળે અચિર જીવી ખરી જેમ કાળે શમાય

ચિંતાની ઝેરી ફૂંકે સ્વપ્નરુચિર આદર્શ કેરા તરંગો;

વૃત્તિ ગંભીર અંતર્મુખ,હરિણસમા ઉરના તરવરાટો

દાબી, પીડી, રીબાવી, રણભૂમિ કરી દે આત્મ લીલાંગનાનો;

નાની શી બંસરીમાં હઠ કરી કવિ કોઈ મહાકાવ્ય ઠાંસી

બંસીની, કાવ્યની ને નિજ જીવનનીયે વ્યર્થ વ્હોરે ખુવારી !

તેવી ભાસે મને કદીક જીવન સાર્થક્યની સર્વ વાતો:

ડાહી ડાહી સલાહો મથી મથી ગ્રહવા વિશ્વના સૌ પદાર્થો !

ધર્મોની ધાંધલો ને અરથ અવરથા, કીચ્ચડો કામના યે,

પોલી લાગે મને તો-મર સહુ સ્તવતા-મોક્ષની નામના યે !

શાના ઉદ્દેશ, શાની ફરજ ? સરજી સૌ આપદા અર્થહીણી;

જીવો અને જીવવા દ્યો મરણ લગણ આ જિંદગી ચાર દિ’ની !