ઑસ્ટ્રેલિયા અને ભારતે કાલે (26 જાનયુઆરીએ) પોતપોતાના દિવસો ઉજવ્યા; મારે પણ સૂર પૂરાવવો છે એ ઉજવણીમાં કૈંક કહીને ..
તો વાત એમ છે કે, એક મિત્રનાં કુટુંબ સાથે, અમે હમણાં અમારી નજીકનાં ગ્લૉસ્ટર ગામે ફરવા ગ્યાં’તાં. અઢી- ત્રણ હજારની જ વસ્તીવાળાં એ ગામમાં અમે ત્યારે છ મોટાં અને બે બાળકોનો ઉમેરો કર્યો’તો. નાનકડાં એ ગામમાં ફરવાની વાત પછી ક્યારેક, આજે તો સીધી એ જ વાત કરું જેને ઉજવવા આપણે મળ્યાં છીએ. તો આખો ‘દી હરીફરીને ભૂખ્યાં ડાંસ થઈને એ સાંજે અમે ગ્લૉસ્ટરના ચોકમાં આવેલી ‘ધ રાઉન્ડ અબાઉટ ઈન’માં પિત્ઝા ખાવા પહોંચ્યાં’તાં.
આગલી રાતે જ ત્યાંના સ્ટાફે બહુ દિલથી વેજિટેરીઅન પિત્ઝા બનાવ્યા’તા, ખાસ અમારા માટે. એટલે જ ફરી ત્યાં જઈ પહોંચ્યાં’તાં. પિત્ઝાની રાહ જોતાં અમે આખા દિવસને વાતો વગર વાગોળતાં’તાં, ને અમારા મિત્રની બે મજાની દીકરીઓમાંથી નાની આમતેમ આંટા મારતી’તી. અઢી વર્ષની એ ટબૂકડી આસપાસ બેઠેલાં બધાંને ‘હાય .. હેલ્લો’ કરવામાં પડી’તી. લોકો ય એને પ્રેમથી બોલાવતાં’તાં, તો એ પાછી સામે પોતાની અરબડ – ગરબડ ભાષામાં એમને વટ્ટથી કંઈક જવાબ આપી દેતી’તી. પિત્ઝા આવ્યા ત્યાં સુધીમાં તો એણે આસપાસનાં લોકો સાથે વ્હાલું નેટવર્કિંગ કરી લીધું’તું. પિત્ઝા ખાવાનું હજી અમે શરૂ જ કર્યું’તું, ને એક ભાઈ હાથમાં આઈસ્ક્રીમ લઈને આવ્યા ને કહ્યું, “Please allow me to offer this as a treat to this cutest kid here”, ને ટપૂકડીના હાથમાં આઈસ્ક્રીમ આપીને એ પોતાનાં ટેબલે પહોંચી ગ્યા’.
નાનકડાં છોકરાં સૌને વ્હાલાં લાગતાં હોય, ને બધાં પોતપોતાની રીતે એ પ્રેમ વ્યક્ત કરતાં હોય, પણ અત્યારના સોફિસ્ટિકેશનના જમાનામાં આવું અવારનવાર જોવા નથી મળતું હોતું. અમે કોઈ શહેરમાં નહિ ને એક ગામડાંમાં હતાં, એ પણ એક કારણ હોઈ શકે ..
ખેર, પછી પેલી આઈસ્ક્રીમમાં ને અમે પિત્ઝામાં બીઝી થઈ ગ્યાં’.
હજી થોડીવાર જ થઈ’તી ને પેલા ભાઈ ફરી આવ્યા. આ વખતે ત્રણ આઈસ્ક્રીમ લઈને ..! આવતાંવેંત એ આઈસ્ક્રીમ સીધા પેલી મોટી દીકરીના હાથમાં આપ્યા અને અમને નવાઈમાં પડેલાં જોઈને કહે, “I’m so sorry .. I missed to bring icecream for this kid. I felt so guilty while looking at her face that to compensate my mistake, I brought two icecreams for each of them”, પછી મોટીને કહે, “I’m really sorry, dear ..” ને પછી અમારા આભારની જરાપણ રાહ જોયા વગર, આવ્યા’તા એ જ સહજતાથી ત્યાંથી નીકળી ગ્યા’.. !
બોલો, છે કોઈ શબ્દો તમારી પાસે? મારી પાસે ય નહોતા .. મને માત્ર એટલો વિચાર આવ્યો કે નિદા ફાઝલીને વગર વાંચ્યે એમણે કેવા જીવી બતાવ્યા ..!
घर से मस्जिद है बहुत दूर चलो, यूँ कर लें
किसी रोते हुए बच्चे को हँसाया जाये ..
મૂળે જુદા દેશના, જુદા રંગરૂપ, જુદી આસ્થા ને કદાચ સાવ જુદા ઉછેરવાળા એ ભાઈ શું ખરેખર ‘જુદા’ હતા?! એક બાળકનાં દિલને દુભાવતાં દુઃખી થયેલા એ ભાઈ મને તો ખરા સિકંદર લાગ્યા ..
સાવ સામાન્ય દેખાતી આ ઘટનામાં એમની જે સંવેદનશીલતા છલકાઈ, એની જો નદી આપણામાં ખળખળ વહેશે ને, તો આસ્થાનાં દરેક સ્થાનક એકમેકની આંખોમાં ઝળહળતાં દેખાશે, હારજીત શું ને શાસન શું એની સાચી સમજ ઉઘડશે, ને આપણી આ સૃષ્ટિ વધુ સુંદર ને વધુ હેતાળ બની જશે .. પછી વિશ્વના દરેક દેશનો દરેક દિવસ ઉજવણી ન બની જાય તો મને કહેજો.
27 જાન્યુઆરી 2021
[લેખિકાની ફેઈસબૂક દિવાલેથી સૌજન્યભેર ઊંચક્યું]
