“વડા પ્રધાનપદના પહેલા વર્ષ દરમિયાન, રાજીવ ગાંધી સરળતાથી પ્રેસને મળતા હતા અને છૂટથી સવાલ-જવાબ કરતા હતા. બીજા વર્ષે એ નિખાલસતા ઝાંખી પડવા લાગી હતી. અને ત્રીજા વર્ષે એમના દોસ્તો અને શાસનની આસપાસ કૌભાંડો ચોંટવા લાગ્યાં, ત્યારે તો એ સાવ જ અદ્રશ્ય થઇ ગયા."

૧૩-૧૮ નવેમ્બર, ૧૯૮૮ના 'સંડે' મેગેઝીનમાં રાજીવ ગાંધીના ૧૯ પાનાંના ઈન્ટરવ્યુની શરૂઆત આ રીતે થાય છે. પૂરી દુનિયામાં વડાપ્રધાનો અને પ્રેસિડેન્ટ એમના ગમતા પત્રકારો સાથે એમને ગમતા સવાલોના જવાબો આપવા કુખ્યાત છે, ત્યારે टઆનંદ બાઝાર પત્રિકાटવાળા અવીક સરકાર અને વીર સંઘવીના (અત્યારે બંધ થઇ ગયેલા) 'સન્ડે' સાપ્તાહિકનો આ ઇન્ટરવ્યુ એક લેશન છે કે પોલિટિકલ ઇન્ટરવ્યુ કેવા હોવા જોઈએ.

એની પ્રસ્તાવનામાં 'સન્ડે' લખે છે, " એમની મિ. ક્લીનની ઈમેજ ઝાંખી પડવા લાગી એટલે રાજીવ ગાંધી મીડિયાથી આઘા થઇ ગયા. અંગ્રેજી પબ્લિકેશન માટે એક માત્ર ઇન્ટરવ્યુ તેમણે કર્યો હતો, તે પણ સંબંધિત મંત્રીઓએ આપેલા લેખિત જવાબોવાળો હતો."

'સન્ડે'નો ઈન્ટરવ્યુ એ માટે નોધપાત્ર છે કે, એક તો એમાં વડા પ્રધાનને અઘરા સવાલો પૂછવામાં આવ્યા હતા અને અમુક સવાલોના જવાબમાં તો ઊલટતપાસ જ થઇ હતી. બીજું એ કે, બંને પત્રકારો ગાંધી પરિવાર સાથે મિત્રાચારીવાળા હતા, છતાં એ સવાલો પૂછી શક્યા હતા.

૧૯ પાનાંઓમાં સરકાર અને સંઘવીએ ગાંધીને સલમાન રશદી, PMO, અરુણ નહેરુ, ગાંધી પરિવાર, મુખ્યમંત્રીઓ, બોફોર્સ, હિન્દુજા બંધુઓ, ભ્રષ્ટાચાર, સતીશ શર્મા, અમિતાભ બચ્ચન, નાણા મંત્રાલય, આર્થિક નીતિ અને દૂરદર્શન જેવા, તે વખતના ગરમાગરમ મુદ્દાઓ ઉપર, ઘેર્યા હતા.

૧૯ પાનાંઓના આ સંવાદમાં બંને પત્રકારોએ કુલ ૨૦૮ વખત દરમિયાનગીરી કરી હતી (ચાલુ વાતે સવાલો પૂછ્યા હતા).

સેમ્પલ:

૧. પ્રાઈમ મિનિસ્ટર, તમે પરિવર્તનના અને પારદર્શક સરકારના વાયદા પર ચુંટાઈને આવ્યા હતા, જેમાં દરેક પ્રકારના આઇડિયાનું સિંચન થાય. પણ થોડા જ દિવસો પહેલાં તમારી સરકારે એક મહત્ત્વના લેખકની મહત્ત્વની નવલકથા(સલમાન રશદીની સેતાનિક વર્સીસ)ને પ્રતિબંધિત કરી દીધી. આ બરાબર છે? ( આ સવાલની સાથે બીજા સાત પૂરક સવાલો થયા હતા.)

૨. તમારી સામે જે સતત આક્ષેપ થાય છે, તેમાં એક એ છે કે બહુ બધો પાવર PMOના હાથમાં છે. PMOએ સિસ્ટમમાં આટલા બધા ઊંડા ઊતરવું જોઈએ? (આની સાથે બીજા પાંચ પૂરક સવાલો પૂછવામાં આવ્યા હતા.)

૩. તમે પરિવર્તનના વાયદા સાથે આવ્યા તેનો સંદર્ભ એ આશા સાથે છે કે તમે ભારતને નવી સદીમાં જવા માટે માટે તૈયાર કરશો. તમે ૨૧મી સદીની વાત કરી હોય એને ય વહાણાં વાઈ ગયાં.

૪. અરુણ નહેરુ હવે તમારા વિરોધી નેતા છે. એમને કેમ પડતા મુકવામાં આવ્યા હતા, એ કહી શકશો? (૨૪ પૂરક સવાલો.)

૫. એવું કહેવાય છે કે પી. શિવ શંકર (જે બિનલોકતાંત્રિક કાયદાઓ ઘડવા માહેર છે) તમારી સરકારમાં 'ચંડાળ ચોકડી'ના નામથી એક ગ્રુપની નેતાગીરી કરે છે. શિવ શંકર જેવા માણસની મદદથી તમે ભારતનું નિર્માણ કરશો? (૧૦ પૂરક સવાલો.)

૬. તમે મેનકા ગાંધી કે ભત્રીજા વરુણ ગાંધી સાથે ક્યારે ય વાત કરો છો? (૮ પૂરક સવાલો.)

૭. ભ્રષ્ટાચારની વાતમાં, તમે કૉન્ગ્રેસના મુખ્ય પ્રધાનોને બિન-કૉન્ગ્રેસી CM સાથે કેવી રીતે સરખાવો છો? તમને લાગે છે જ્યોતિ બસુ પક્ષ માટે પૈસા લે છે?

૮. તમે સિસ્ટમને સાફ કરવાના વાયદા સાથે આવ્યા હતા. તમને મિ. ક્લીન પણ કહેવામાં આવ્યા હતા. હવે તમારી સામે ભ્રષ્ટાચારના આરોપ થયા છે. શું કહેશો?

૯. બોફોર્સની વાત કરીશું? કોઈક તો રૂપિયા ૬૪ કરોડ લઇ ગયું છે. સ્વિત્ઝરલેન્ડના ગોપનીયતાના કાનૂનના બહાના બતાવવા સિવાય અને ઇન્કાર કર્યા સિવાય સરકારે બીજું શું કર્યું છે? (૨૪ પૂરક સવાલો.)

૧૦. અમિતાભ બચ્ચનને રાજકારણમાં લાવવાનો તમને પસ્તાવો થાય છે? (છ પૂરક સવાલો.)

૧૧. તમે PM બન્યા, ત્યારે રૂપિયો ૧૪.૪૦ હતો. આજે ૨૬.૧૦ છે.

૧૨. તમે હમણાં દૂરદર્શનને જોયું છે? (૧૦ પૂરક સવાલો.)

(“ઇન્ડિયન જર્નાલિઝમ રિવ્યુ”માંથી)

https://www.facebook.com/raj.goswami.31/posts/2389730631077266

કોણ હીરો અને કોણ વિલન એ નક્કી કરવાનું હંમેશાં આસાન નથી હોતું. હાલમાં આવેલી ફિલ્મ સોનચીડિયામાં પ્રેક્ષકોને નિર્દેશક પહેલેથી જ એવાં ‘ચશ્માં’ પહેરાવી દે છે કે ફિલ્મના અંત સુધી દર્શકો ચંબલના ડાકુઓને સહાનુભૂતિપૂર્વક જુએ અને પોલીસને વિલન તરીકે જુએ. ફિલ્મમાં પોલીસ ગોળી છોડે ત્યારે દર્શક એવું ઇચ્છે કે ડાકુને ગોળી ન વાગે તો સારું, જ્યારે ડાકુ ગોળી છોડે ત્યારે દર્શક ઇચ્છે કે ગોળી પોલીસને આંટી દે તો સારું.

હીરો-વિલનના મામલે થતી આવી ‘ગરબડ’નું સૌથી ક્લાસિક ઉદાહરણ તો પ્રત્યેક માનવી પોતે જ છે.

માણસ જ્યારે બીજાઓ સાથે વાત કરે છે, ત્યારે તે એવું સાબિત કરવા મથશે કે તે પોતે હીરો છે, સાચો છે, મહાન છે, ઉમદા છે, બુદ્ધિશાળી છે (અને તે જેનો વિરોધ કરે છે તે વિલન છે, નાલાયક છે, ટુચ્ચો છે, નકામો છે) ….

પરંતુ આ જ માણસ જ્યારે તેની પોતાની જ જાત સાથે વાત કરી રહ્યો હોય, સમજો કે અરીસા સામે ઊભો હોય, ત્યારે તે પોતાને જ વિલન ગણીને પોતાની ધૂળ કાઢે. જેમ કે, “જો તો ખરો, પેટ પર ચરબીના થર જામ્યા છે તો પણ નપાવટ (હું) વહેલો ઊઠીને ચાલવા નથી જતો.” “મારે સરહદ પર લડવા જવું જોઈએ, પણ મારામાં એટલી હિંમત નથી, પરિવાર-નોકરી-સગવડો છોડવાની મારી તૈયારી નથી.” “મારું નાક પકોડા જેવું છે.”

આ ખેલ રસપ્રદ હોય છે. આપણે આપણી ધૂળ કાઢી નાખીએ તો ચાલે, પણ બીજા કોઈ આપણી ભૂલ કાઢે તો આપણે તરત બાંયો ચડાવીએ …

આવામાં, દુનિયાભરમાં બાળકોએ હાલમાં વડીલોની ભૂલો ચીંધતા જે મોરચા કાઢ્યા તેને લીધે વડીલો સામે ધર્મસંકટ એ ઊભું થયું કે આ તો બાળકો છે, આપણાં જ બાળકો છે, એમની સામે બાંયો ચડાવવી કઈ રીતે?

આ કિસ્સો તમારી જાણમાં કદાચ ન આવ્યો હોય તો એકડે એકથી વાત કરીએ. થયું એવું કે સ્વીડનની ગ્રેટા થન્બર્ગ નામની ૧૬ વર્ષની છોકરીએ આખી દુનિયાનાં બાળકોને આહ્વાન આપ્યું કે આવો, ૧૫ માર્ચે વિશ્વવ્યાપી હડતાળ પાડીએ, સ્કૂલોમાં ગુલ્લી મારીએ, બેનર્સ લઈને સડકો પર ઉતરી આવીએ, પૃથ્વીના વધી રહેલા તાપમાનના મામલે દુનિયાભરના નેતાઓ અને વડીલો જે ઉદાસિનતા દાખવી રહ્યા છે તેનો વિરોધ કરીએ, તેમને ઢંઢોળીએ, જગાડીએ.

એ છોકરીની પહેલ સોશિયલ મીડિયાના જોરે આખી દુનિયામાં પહોંચી. અને દુનિયાભરનાં બાળકોએ છોકરી ગ્રેટાની ટહેલને રિસ્પોન્સ આપ્યો, જબરો રિસ્પોન્સ આપ્યો. કુલ ૧૧૨ દેશોમાં લગભગ ૨,૦૦૦ સ્થળોએ બાળકોએ નાની-મોટી રેલીઓ યોજીને દેખાવો કર્યા. ગ્રેટાનો દાવો છે કે રેલીઓમાં દસ લાખ બાળકોએ ભાગ લીધો.

ભારતમાં આ મામલો જરા ય ગાજ્યો નહીં. તેનું કારણ સાદું છે. ભારતમાં ચૂંટણી નજીક છે ત્યારે પાકિસ્તાન-ઇસ્લામ-આતંક-કાશ્મીર-રાષ્ટ્રીય સુરક્ષા(ચૌકીદારી)નો મુદ્દો એટલો જોરમાં છે કે બેકારી, ગરીબી, મોંઘવારી, કૃષિ જેવા મુદ્દાઓ પણ દબાઈ ગયા હોય ત્યારે પર્યાવરણના મામલે ચિંતા કરી રહેલાં બાળકોનો અવાજ તો કોણ સાંભળવાનું હતું?

પણ આ અવાજ સાંભળવા જેવો છે.

વિશ્વવ્યાપી હડતાળ દ્વારા બાળકોએ જે ફરિયાદ કરી તેનો સૂર એવો છે કે હે પ્રિય વડીલો, હે દુનિયાભરની સરકારો, તમે આ બધું માંડયું શું છે? તમને દેખાતું નથી કે આપણી ઋતુઓ બદલાઈ રહી છે, વધુ જાલીમ બની રહી છે? તમને શું એ વાતની જરા પણ પરવા નથી કે તમે અમને વારસામાં કેવી ધરતી આપતા જશો? તમે તો જલસા કરીને જતાં રહેશો, પણ તમારા પછી આ ધરતી પર જીવવાનું અમારે છે. તમે ધરતીનો કચ્ચરઘાણ કાઢીને જતાં રહો એવું તો કેમ ચાલે?

યુરોપ અને અમેરિકા ખંડના મોટા ભાગના દેશોથી માંડીને ભારતના પડોશી બાંગલાદેશમાં પણ બાળકોએ આ ધરતી બચાઓ આંદોલનમાં ભાગ લીધો. એમાં બાળકોએ કેવી કેવી વાતો કહીએ એની એક ઝલક …

ઓકલેન્ડના ૧૬ વર્ષના છોકરા બ્રૂકને પત્રકારે જ્યારે એવું કહ્યું કે આવા આંદોલનને કારણે તારું ભણતર બગડશે ત્યારે બ્રૂકસાહેબ બોલ્યા, વડીલોને ઢંઢોળવામાં થોડું ભણવાનું બગડે તો ભલે બગડે. આમ પણ (કથળેલા પર્યાવરણને લીધે) હું જો જીવતો જ ન રહું તો પછી સ્કૂલમાં મને સારા માર્ક્સ આવેલા કે ખરાબ, તેનાથી શું ફ્રક પડવાનો?

હડતાળના દિવસે અમુક જગ્યાએ ક્યૂટ પ્રસંગો પણ જોવા મળ્યા. જેમ કે, ન્યૂ યોર્કમાં સિટી હોલ ખાતે હડતાળમાં ભાગ લઈ રહેલાં બચ્ચાંઓમાંથી બે છોકરાઓએ બપોરે ભૂખ લાગતાં ઓનલાઈન ઓર્ડર આપીને પીઝા મંગાવ્યા. ડિલીવરી બોય પીઝા લઈને આવ્યો તો ખરો, પણ આટલાં બધાં બચ્ચાંમાંથી કોણે ઓર્ડર આપ્યો એ શોધતાં એને નાકે દમ આવી ગયો અને એ ડિલીવરી બોયને જોઈને અન્ય ભૂખ્યાં બચ્ચાંઓએ પીઝા… પીઝા…નો કોલાહલ કરી મૂક્યો.

ક્યાંક બાળકોએ પોલીસોને આગલા દિવસે એવી જાણ કરી કે કાલે અમે કાનૂની પરવાનગી લીધા વિના રસ્તા પર ઉતરવાના છીએ (સવિનય કાનૂનભંગ કરવાના છીએ), તો ક્યાંક વળી બચ્ચાંઓએ સરઘસ કાઢતી વખતે વકીલોને પણ પોતાની પાછળ ઊભા રાખ્યા, ઇન કેસ, કોઈ લિગલ પ્રોબ્લેમ થાય તો!

સાન ફ્રાન્સિસ્કોમાં મમ્મીની આંગળી પકડીને આંદોલનમાં ભાગ લેવા આવેલા દસ વર્ષના છોકરા બેકહેમે એક જોરદાર વાત કહીઃ અમે બાળકો છીએ એનો મતલબ એવો નથી કે અમારી વાત બાલિશ છે (જસ્ટ બિકોઝ વી આર કિડ્ઝ ડઝન્ટ મીન વી હેવ ચાઈલ્ડિશ ઓપિનિયન).

એક્ઝેક્ટલી. બાળકોનો આ વિરોધ બાલિશ નથી. ઇન ફેક્ટ, વડીલો અનેક બાલિશ મુદ્દે બૂમબરાડામાંથી ઊંચા નથી આવતા ત્યારે એમણે આ બાળકો પાસેથી સમજવા જેવું છે કે કથળી રહેલું પર્યાવરણ એક અત્યંત મહત્ત્વનો મુદ્દો છે.

ભારતમાતાની સુરક્ષા મહત્ત્વની છે તેમ, ધરતીમાતાની સુરક્ષા પણ ઓછી મહત્ત્વની નથી.

ખૂટી રહેલાં ખનીજો, ધરતીનું વધી રહેલું તાપમાન, ખેતીની ઘટેલી બરકત, વિનાશક વાવાઝોડાં, પ્રદૂષણજન્ય રોગો વગેરે બાબતોમાં ‘હોતા હૈ… ચલતા હૈ…’ની નીતિ અપનાવનાર માણસજાતને બાળકો ચેતવી રહ્યાં છેઃ જલદી જાગો. જાગવામાં હજુ કેટલી વાર લગાડશો? અમારા માટે તમે આ ધરતી જીવવા જેવી રહેવા દેશો કે નહીં?

ટેણિયાંઓ આપણને મોટેરાંઓને આ રીતે દોષી ઠરાવી રહ્યા છે ત્યારે ખોટો બચાવ કરવાને બદલે આપણે સૌ મોટેરાંઓએ માથું નમાવીને, બાળકો સમક્ષ સ્વીકારવું રહ્યું કે યસ બોસ, યુ આર રાઈટ.

અને માત્ર ભૂલ સ્વીકારીને અટકવાને બદલે બાળકોએ ચીંધેલી દિશામાં સક્રિય બનવાની પણ આપણા સૌની ફરજ છે, કારણ કે છેવટે તો સવાલ ફ્ક્ત આટલો જ છેઃ બાળકોને આપણે વારસામાં શું આપીને જઈશું?

(‘એક વાતની સો વાત’ નામક લેખકની સાપ્તાહિક કતાર, ‘સંસ્કાર પૂર્તિ’, “સંદેશ”, 24 માર્ચ 2019)

https://www.facebook.com/dipak.soliya.1/posts/10157065210915138

હું ગદ્દગદ્દ છું. "મિડ – ડે"માં મારી ‘કારણ તારણ’ કૉલમ બંધ થઈ, એ પછી તેનું કારણ જાણવા એટલાં બધાં ફોન, ઇ-મેઈલ્સ, મેસેજિઝ અને ફેસબુક પર પોસ્ટ આવી, જેની મેં કલ્પના નહોતી કરી. ચીમનભાઈ સંગોઈ જેવા કેટલાક એવા મિત્રો પણ હતા, જેઓ મારા વિચારનો વિરોધ કરતા હોવા છતાં મને વાંચતા હતા, અને હું લખતો રહું એમ ઈચ્છતા હતા. તમારા બધાની લાગણી માટે હું આભારી છું.

હું ગદ્દગદ્દ એટલા માટે નથી કે તમે મને વાંચો છો અથવા મારા પણ મોટી સંખ્યામાં વાચકો છે. વાચકોની સંખ્યા ગણવાના અને ગણીને પોરસાવાના સંસ્કાર તો જ્યારથી લખવાનું શરૂ કર્યું ત્યારથી વિકસવા દીધા નથી. જો એવો મોહ હોત તો સસ્તું ચિંતન અને જ્ઞાનની ગોળી પીરસવાની ચેષ્ટા કરી હોત. પવનની દિશા જોઇને લોકોને ગમે એવું લખવાની ચેષ્ટા કરી હોત. લોકપ્રિય થવાના પદાર્થોથી હું અજાણ નથી. હું ગદ્દગદ્દ એટલા માટે છું કે જેવા ભારતના અને જેવા સમાજના પડખે હું ઊભો રહું છું એના પડખે ઊભા રહેનારાઓની સંખ્યા મેં ધારી હતી એના કરતાં પણ ઘણી મોટી છે. જે નથી ઊભા રહેતા એમાંના ઘણા એવા છે જે એમ માને છે કે ‘આ ભાઈ ભલે આપણને ગમે એવી વાત નથી કરતા; પણ કરે છે વ્યાપક સમાજહિતની, અંગત એજન્ડા વિનાની, પક્ષપાત વિનાની, તાર્કિક વાત. ઘણાંને મારાં લખાણમાં પક્ષપાત અને એજન્ડા પણ નજરે પડે છે અને એ છતાં તેઓ વાંચે છે માટે તેમનો પણ અભાર માનવો પડે.

હું બે નિસબત સાથે જીવું છું, અને પ્રસંગ પડ્યે લખું કે બોલું છું. પહેલી નિસબત છે મૂળભૂત માનવીય મૂલ્યો. પરસ્પર માનવીય આદર અર્થાત્ બંધુતા, સહિષ્ણુતા, દરેક પ્રકારની સમાનતા, સ્વતંત્રતા, સર્વધર્મ સમભાવ, લોકતંત્ર, વહીવટી પારદર્શકતા, જવાબદાર રાજ્ય, વગેરે. આ મૂળભૂત માનવીય મૂલ્યો છે જે દેશ અને સમાજ માટે હિતકારી છે. આને પાછા આપણા બંધારણમાં પણ આમેજ કરવામાં આવ્યા છે, એટલે આપણે માટે તે અનિવાર્ય અને પવિત્ર બને છે. આમ જે સકળ સમાજ માટે હિતકારી હોય તેનું જતન કરવું જ જોઈએ.

મારી બીજી નિસબત રહી છે : ગરીબ, વંચિત, શોષિત છેવાડાના માણસના હિતની ચિંતા. એવો તે કેવો પત્રકાર જે ખોટું કરનારા કે બોલનારાને પડકારે નહીં, બલકે અનુમોદન આપે અને નક્કર વાસ્તવિકતાને વ્યક્ત નહીં કરી શકનારા મૂંગાને વાચા આપે નહીં! મેં આ બે નિસબતને મારું જીવનકર્તવ્ય માન્યું છે.

મેં મારી યુવાની કૉંગ્રેસનો વિરોધ કરવામાં વિતાવી છે. કોંગ્રેસના કુકર્મો હજુ પણ યાદ છે અને તેનો રસ્તા પર ઊતરીને અને જેલ જઇને વિરોધ કર્યો છે. કારણ એ જ હતાં. મૂળભૂત મૂલ્યો અને છેવાડાના માણસ માટેની નિસબત. પરંતુ અત્યારે જે બની રહ્યું છે અને ત્યારે જે થતું હતું એમાં ફેર છે. કૉંગ્રેસની સરમુખત્યારશાહી સત્તાજન્ય અને સત્તા માટેની હતી. અત્યારની સરમુખત્યારશાહી પાછળ ચોક્કસ એજન્ડા છે. એ એજન્ડા છે : સેક્યુલર-લિબરલ-ડેમોક્રેટિક ભારતની જગ્યાએ હિંદુરાષ્ટ્ર સ્થાપવાનો, જેમ પડોશમાં ઇસ્લામિક રાષ્ટ્ર છે. ઈમરજન્સીમાં મીડિયા, પત્રકારો, સમાજના પ્રતિષ્ઠિત માણસો ડરેલા હતા એટલે મૂંગા હતા. અત્યારે ખરીદાયેલાં કે વેચાયેલાં છે એટલે હળહળતાં જૂઠાણાંને વાચા આપે છે. ડરીને મૂંગા રહેવું અને પૈસા ખાઈને કે કાંઈક મેળવીને ખોટાને અનુમોદન આપવું એમાં પાયાનો તફાવત છે. આવી સ્થિતિમાં દેશ માટે સરોકાર ધરાવનારા મૂલ્યનિષ્ઠ લોકોએ બોલવું જરૂરી છે. સદ્ભાગ્યે રાજેશ થાવાણી “મિડ-ડે”ના એડિટર હતા એ વરસોમાં મને સ્વતંત્ર રીતે લખવાની તક મળી હતી. હું રાજેશ થાવાણીનો આભાર માનું છું.

રાજેશ થવાણીના જવા પછી મારી કૉલમ બંધ થશે એમ મને લાગતું હતું. મારી એવી તૈયારી પણ હતી. સાધારણ રીતે સિનિયર પત્રકારોની કૉલમ બંધ કરવામાં આવતી નથી. તેને અનિયમિત કરવામાં આવે છે, એટલે લખનારે સમજી જવાનું. આમ સત્તાવાર રીતે મારી કૉલમ બંધ કરવામાં આવી નથી. મેં રહસ્યમય અનિયમિતતા પછી લેખો મોકલવાનું બંધ કર્યું છે, અને હજુ સુધી કોઈએ પૂછ્યું નથી કે તમે લેખ કેમ નથી મોકલતા? હું ધારું છું કે આપને વાત સમજાઈ ગઈ હશે. આ ઉપરાંત આરતી ઊતારનારાઓને માલામાલ કરો અને વિરોધ કરનારાઓના પ્લેટફોર્મ છીનવો એ અત્યારની નીતિ છે એટલે જે બન્યું એમાં આશ્ચર્ય ન થવું જોઈએ.

એની વે, જેમ દરેક સારા કે નરસા સમયનો અંત આવતો હોય છે, એમ સારાં કે નરસાં કામનો પણ અંત આવતો હોય છે, અને એ ન્યાયે મારી કોલમ(સારી કે નરસી)નો અંત આવ્યો છે. આમ છતાં, અઠવાડિયામાં હજુ ત્રણ કોલમ (“ગુજરાતમિત્ર”માં ગુરુવારે અને રવિવારે તેમ જ “સંદેશ”માં દર રવિવારે) છપાય છે જે મારી વૉલ પર મૂકતો રહીશ.

આટલી મોટી સંખ્યામાં સાથ આપવા માટે દિલથી આભાર અને પ્રણામ!

https://www.facebook.com/ramesh.oza.37/posts/2406455899367100