એક માણસ એવો !
માણસ એક એવો,
પહાડ જેવો !
ના નમે, ના ડગે !
એ સૂરજને પોંખતો રહે,
તાપને સહેતો રહે,
વાદળને આવકારતો રહે,
વિજળીથી ઉર્જા પામી,
દોડતો રહે, તો વળી
વીજના ચમકારાથી
ક્યારેક ડરતો રહે !
એ વરસાદે ભીંજાયો,
સ્નેહની સરવાણી,
ઝીલીને, વહેતો થયો,
લીલો છમ થતો ગયો !
વાવાઝોડાને સંભાળીને,
સહુને બચાવતો રહ્યો !
અવારનવાર નમતો ગયો !
મૂળિયા સોતે થાકતો ગયો,
પહાડ જેવો એ માણસ,
સૂકી નદીની જેમ વહેતો રહ્યો !
કિનારાનાં વૃક્ષો એને
સહેલાવતાં રહ્યાં !
લાગણીની વિરડી છલકાતી રહી,
જોત જોતાંમાં, વૃદ્ધિ પામતાં
પહાડ જેવો એ માણસ
વૃદ્ધ થયો !
તો ય પાનખરની જેમ,
રંગ ઉલાળી હસતો રહ્યો
એ કોણ ?
“એને પિતા કહેવાય છે”
બોસ્ટન
e.mail : inamdarvasudha@gmail.com
