પરેશ દવે ‘નિર્મન’ | Opinion Magazine

ગઝલ

કોઈ પણ વાતે ગુજારો ના થયો,
ખિન્ન છું કે હું ય મારો ના થયો.

ઢગ વળી ચાલ્યો હતો અંધારનો,
એ બુલંદી પર સિતારો ના થયો.

શ્વાસ ધીમેથી સતત ઠરતા ગયાં,
જિન્દગીમાં કૈં તિખારો ના થયો.

કૈંક કલ્પોથી સતત ચાલ્યા કર્યું,
ક્યાં ય અમથો આવકારો ના થયો.

ભૂલ સિજદામાં હતી કોને ખબર,
ઓ ખુદા તું પણ અમારો ના થયો.

શ્વાસ વિફરીને થયાં છે આડા,
કેમ નીકળશે કઠણ દહાડા?

આબરૂ છે તો હજી ય સાચવ,
મેં કર્યાં છે વ્રણને ઉઘાડા.

શ્વાસ તડતડ થઈ ગયાં તપીને,
જ્યાં ક્ષણોના ધૂંધવ્યા નિંભાડા.

કોઈ ક્યાં પકડી શક્યું ક્ષણોને,
હાથમાં આવે નહીં ધુમાડા.

ક્યાં ભરોસો થાય છે સમયનો,
આ સમય ઉર્ફે અકળ કુહાડા.

માથે મૂકી પહાડ આવ્યો છું,
લઈ બુલંદીની આડ આવ્યો છું.

કોઈ કોરું નહીં રહે જોજે,
નોતરીને અષાડ આવ્યો છું.

આ બરફના શહેરને માટે,
આગનો લઈ જુગાડ આવ્યો છું.

મ્હોં ન ફેરવ અમીર મારાથી,
માંગવાને વરાડ આવ્યો છું.

આમ તો આવવું નહોતું પણ,
જોઈ ખૂલ્લાં કમાડ આવ્યો છું.

આડ: ગીરો મૂકવાની વસ્તુ.