(લઘુ નાટક)
૦
પાત્રો : પતિ, પત્ની, વિજય, રેખા
(રસોડાનું દૃશ્ય. પતિ વાસણ માંજે છે ને પત્ની રસોડામાં વાળે છે. એકાએક વાસણ રસોડાની પાળી પર જોરમાં ઠોકીને બહાર જવા જાય ત્યાં -)
પત્ની : કાં’ ચાઈલા, હવાર હવારમાં?
પતિ : બા’ર જાઉં છું. જવા દેહે?
પત્ની : કેથ્થે નથી જવાનું.
પતિ : ઊં તો જવાનો.
પત્ની : ના કઈને! એકવાર કેઈ તે હમજે કેમ ની? (વાળતાં વાળતાં) બઇળો, આ કોરોના હો કા’રે જહે, તે નથી હમજાતું.
પતિ : કોરોના ની જાય તો મંઇ પેંહી ગિયો, પણ મને તો જવા દે. બે મઈના થવાના, ઘરની બા’ર પગ નથી મૂઈકો. એ હું આખો દા’ડો ઘરમાં ને ઘરમાં મરી રે’વાનું! આ તે કંઇ જિંદગી છે?
પત્ની : જે છે તે આજ છે. જીવવું ઓય તો જીવો …
પતિ : હાચું કઉં છું, અ’વે જો ઘરમાં રે’વાને તો મરી જવા.
પત્ની : બા’ર જહો તો મરી જહો … કંઇ હમજ પડે કે’ની! બા’ર કોરોના …
પતિ : ને ઘરમાં ઢોરોના … ત્રાસ … (વિજયને દાખલ થતો જોતાં, હરખથી) આવી ગિયો, દીકરા! લઇ આઇવો?
વિજય : બધું બંધ છે, મલે તો લાવુંને?
પત્ની : અ’જાર વાર કીધું કે પોઈરાને ની મોકલો, પણ મારું તો માને જ કોણ?
પતિ : એની માને – લોચો માંગી માંગીને તો જીભના લોચા વળી ગિયા, પણ ખાવા ની પાઈમો તે ની જ પાઈમો … (વિજયને) અઈલા વિજય,’હુરતી’ હો બંધ કે? ને પેલો જમનાદાસ …
વિજય : બદ્ધું બંધ … મારે પિઝા ખાવા છે … પણ કંઇ ની મલે
પતિ : અઈલા … બર્ગર હો ની કે?
વિજય : બર્ગર હો ની ને પાસ્તા હો ની … નાસ્તા બદ્ધા બંધ …!
પતિ : હું જમાનો આઇવો છે … રઈવારે …. હાહુજીમાં કે માયસોરમાં ઝાપટતાં ઉતાં … તે હો ગિયું જને!
(પત્નીને) લોકો તો ખાઉધરા ઓય, પણ અંઇ તો ગલી હો ખાઉધરી ઉતી તે તો કોઈ માનહે હો ની …
(વિજયને) અઈલા ઢોસાની કોઈ લારી …?
વિજય : ઢોસો માંગો તો ઠોંસો મળે એવું છે, પપ્પા … હું તમે પણ …? આખે રસ્તે પોલીસ છે ને દંડા મારે છે … પેલા નાકેવાળા ચંદુ ચોટલીને તો રસ્તા વચ્ચે ઊઠબેસ કરાવી …
પતિ : એમ લાગે છે કે ઘારીભૂસું તો ગયા જનમમાં ખાધેલાં …
પત્ની : આ જનમમાં અ’વે મારા મઈરા પછી ખાજો …
પતિ : તે તારા મરવા હુધી ઊં કંઇ રા’ નથી જોવાનો, હમજી!
વિજય : મારું કંઈ કામ ની ઓ’ય તો ઊં ના’વા જાઉં!
પત્ની : હા,બેટા તું જા!
પતિ : ને કોરોનાનું હો નાં’ઈ લાખ, જા!
(વિજય જાય)
પત્ની : અ’વે તમે વાહણ …
પતિ : (વાસણ ઘસવા લાગે) આ વાહણ ઘહી ઘહીને તો ઊં ઘહાઈ ચાઈલો. એક કામ કર … જરા ચા મૂક.
પત્ની : અ’જી ચાના વાહણ તો બાકી જ છે, તાં’ પાછી ચા?
પતિ : મૂકને અ’વે, એવું હું કરે છે? કપરકેબી ઊં ધોઈ લાખા, પછી છે કંઇ?
પત્ની : મતલબ કે એ હો મારે જ ધોવાનાં છે …
પતિ : અમણા કઉં તે! મેં કીધું કે ચાનાં વાહણ ઊં ધોઈ લાખા …
પત્ની : તે મારે પાછાં ધોવાં જ પડે છે …
પતિ : તારે હું કામ ધોવાં પડે?
પત્ની : ઊં ની ધોઉં તો હાંજે ચા પીતી વખતે હાબુના પરપોટા નીકળહે … મોમાંથી … ચાલહે?
પતિ : અ’વે કોઈમાંથી નીકળે હો ખરા … તેમાં હું ?
પત્ની : કોઈમાંથી જ નથી નીકળતા … બાકી તો બધાંમાંથી હાબુ નીકળે છે.
પતિ : એક તો મજૂરી કરાવે ને ઉપરથી ચોપડાટે હો. એવું ઓ’ય તો તું જ કરની બધું. હારો એવો બેન્કનો સાયેબ ઉતો તે ઘાટી બની ગિયો આ કોરોનામાં …
રેખા : (પ્રવેશતાં) મમ્મી, પેલા હામેવાળાં આંટી પૂછે છે … : કે તમારે તાં’ ઘાટી આવવા માંઈડો … કે હું?
પત્ની : એ આન્ટીને બઉ પંચાત … એને કે’ કે એ ઘાટી નથી,’માટી’ છે.
રેખા : હારુ, કઉ છું કે ઘાટી નથી, માટી છે. (જવા જાય તેને રોકતાં)
પત્ની : ઓ ચિબાવલી … છાની મર! એટલામાં હું કે’વાનું?
પતિ : (રેખાને) કે’કે’ … આંટીને કે’ કે તારી મમ્મીએ માટીને ઘાટી જ કરી મૂઈકો છે …
પત્ની : અ’વે છાના રે’હો જરા … બે ઠોબલાં ઘઈહા … તેમાં હું જગનભડાકા કરી લાઈખા? જરા કરવું પડે છે તેમાં તો કેટલું જોર પોંચે છે? હુરતીની જીભ બોલવામાં પૂરી ને ચાટવામાં હૂરી!
રેખા : મારે હું કરવાનું છે તે કોઈ કે’હે કે?
પત્ની : તું તારું કામ કર, જા!
પતિ : પોરી, તારા આ’તમાં હું છે? આમ લાવ તો!
રેખા : (હાથમાંની કંકોતરી આપતાં) લો, ભરતકાકાનાં લગનની કંકોતરી છે, જોવા હો ની દે’ય …(જાય)
પતિ : (કંકોતરી જોતા) એની માને … લગનહારા જેવા લગનહારા ચાઈલા પણ લગનમાં હો ની જવાવાનું … આ ભરતને તાં’ જવાનું થતે તો લાપસી ભજિયાંમાંથી તો ની જતે … ને બામણીયા દાળનો ફડકો મારવાની જે મઝા આવતે … અહાહાહા … ! આ કોરોનાએ મેથી માઈરી ને બદ્ધું ગિયું અમણા કઉં તેમાં … બેનના ભજીએ … કેટલા વખતથી ખમણ નથી ખાધા … આ તે કંઇ રીત છે? અઈલા હુરતી પાંહેથી ખમણ ને દમણ લઈ લેહો તો એ તો વગર કોરોનાએ જ મરી જહે … કંઇ હમજે કે ની … હાવ રોંચા જેવા જ દેહું બધા. (કંકોતરી ફગાવે)
પત્ની : બઈળો આ અવતાર …! આપણા કરતાં તો કૂતરાં હારાં … બા’ર રખડે તો છે … આપણે તો કૂતરાં કરતાં હો ગિયા … ને તમારા ભચકા હો કંઈ ઓછા ની મલે …
પતિ : અ’વે જીવ ભભડે તો કાં’ લાખું? એના કરતા તો મરી જવાય તો હારું. મરી જવાય તો તો હંતાપ ઓછો … પણ મરાય હો ની ને જીવાય હો ની તો કાં ’જવાનું?
પત્ની : ચૂલામાં!
પતિ : તે ચૂલામાં જવા તા’રે જ બધું છૂટઠે … તને કીધું કે ચા મૂક … પણ ની … મારી વાત તો તું માને જ હાની? રખેને ધણી … માતી જહે તો …! એવી ખાંખણી ચડે છે કે તાપીમાં લખાવી મેલું … આ હું હારું … કંઈ જુદું જોવાનું જ ની … એની એ બૈરી … ને એના એ પોઈરાં … આખો દા’ડો કાચપીચ … કાચપીચ …
પત્ની : એમ લવારા ની કરો .. મૂકું છું ચા. જપો જરા … (ચા મૂકે)
પતિ : (હસતા) ઊં હો અમથો જ ગરમ થિયા કરતો છુંને! તું હો ચાનાં ઠોબલાં ઉતારી ઉતારીને કંટાળતી છે તે ઊં હું નથી જાણતો ? પણ ઊં હો હું કરું …?
પત્ની : અ’વે જીવ ની બાળો … ને જરા ખુરસીમાં બેહો … ચા આપું છું. (પતિ નજીકમાં જ ખુરશી ખેંચીને બેસે. પત્ની ચા ગાળે ને કપ આપે) લો, ડાઝરામાં, ઝોંહાટો!
પતિ : (ચા પીતાં) હારી થઇ છે. ચા તો તારા આ’તની જ!
પત્ની : (હસતાં, બાજુમાં બેસતાં) બે દા’ડાથી કચરાપોતાં હો નથી થિયા ઘરમાં …
પતિ : તે ઊં નથી કરવાનો, હમજી? કે’ તારી પોરીને, આખો દા’ડો ટીવીમાં ભરાઈ રે’છે તે! રામાયણ જોય ને મા’ભારત જોય … આ ઘરમાં મા’ભારત ચાલે છે તે નથી દેખાતું?
પત્ની : અ’વે તમે ટાઢા પડહો જરા! ઊં કરી લેવા બધું.
પતિ : કર! મારે કેટલા ટકા?
પત્ની : ઘર છે તો સાફ હો કરા … ઘર જ ની ઓતે તો …
પતિ : હાચી વાત છે … સરકાર હો કે’યા કરે છે કે ઘરમાં રે’વ … પણ જેને ઘર નથી તે કેમ કેમ રે’તા ઓહે તે તો ભગવાન જ જાણે!
પત્ની : એહો ની જાણતો ઓહે, એ તો કે’ દા’ડાનો મંદિરમાં ભરાઈ ગિયો છે …
પતિ : એની હો દશા જ બેઠી છે જો … છપ્પનભોગ ખાનારાનો હો કોણ ભાવ પૂછતું ઓહે તે તો ભગવાન જ જાણે! (બંને હસે)
પત્ની : અ’વે ભગવાન જેવો ભગવાન મંદિરની બા’ર ની નીકળતો ઓય તો …
પતિ : (હસતા) આપણે હું કાંદા ખાવા ઘરની બા’ર જવું જોઈએ, એમ જ ને? હો ટકા હાચી વાત!
પત્ની : અ’વે હમજ્યા … (હસે)
પતિ : ચાલ એ જ વાત પર એક ચા મૂકી દે!
પત્ની : (આશ્ચર્યથી) હેં?
(બધું સ્થિર)
૦૦૦
e.mail : ravindra21111946@gmail.com
