હું હજી આંખ ખોલતી નથી
એક સપનું ચાલ્યા કરે છે મનમાં
આંખના કમાડ પર હલ્લો બોલતી
કાળી ડીબાંગ રાતને સાવ અવગણીને
એ ભરે રાખે છે
ઝીણી ચળકતી ટીલડીઓ
ફાટેલાં ભૂરાં આકાશમાં
રાતને અંદર ધસી આવતી રોકવા
ધણધણતા કમાડ પર પીઠ ટેકવીને ઊભી છું
ઊંડા શ્વાસ ભરતી રાહ જોઉં છું
પણ રાત મૂકતી નથી કેડો
ચાંપે છે અંધારાભરી મશાલ
મારા ઘરનાં છાપરાં પર
એની કાળી જ્વાલાઓની લપેટમાં
ઈચ્છે છે મને ભસ્મ કરવા
નરસિંહના* હાથની જેમ બળું છું
આખેઆખી મશાલભેગી
ને તો ય જોયે રાખું છું સપનાં
કોઈ ઝાંખા અજવાળાંના
જેમાં જોવા મારે પરવાળા
ખીલંતા મારાં બાળની આંખોમાં
* નરસિંહ મહેતા એ ગુજરાતી ભક્ત કવિ હતા અને એક કથા પ્રમાણે એકવાર કૃષ્ણની રાસલીલા જોવામાં કવિ એવા તો તલ્લીન હતા કે તેમના હાથમાં પકડેલી મશાલે તેમનો હાથ સળગાવી દીધો તેનું ભાન કે દર્દ એમને નહોતું.
Dreams
I refuse to open my eyes
a dream runs inside
ignoring
a dark night
banging on the doors
outside
it stitches
tiny, glittering sequine
on the torn blue sky
I stand
with my back
against the thundering doors
I try to stop the dark night
from barging in
a deep breath
the agony of a long wait
the night refuses to let go
darkness torches my roof
wants to turn me to ashes
engulfed in dark flames
I burn
like Narsinh’s* hand
I burn in the dark flames
and yet I dream
of some faint light
wherein I can see
the corals growing
in the eyes
of my little ones.
* Narsinh Mehta was a Gujarati Bhakti Poet. Legend has it that the poet, transfixed by the spectacle of Krishna dancing with the gopis, burnt his hand with the torch he was holding, but was so engrossed in the ecstatic vision that he was oblivious to the pain.
