ઊગતા સૂરજની પાંખે દરરોજ
એક કાગડો મારા આંગણામાં આવે છે.
‘કા કા’ કરી કોઈના આગમનની વધામણી આપે છે.
હું દરરોજ ઊગમણી દિશામાં
અનિમિષ નયને જોયા જ કરું છું.
એમ કરતાં કરતાં એક્યાસી વહી ગયાં.
ધીરે ધીરે, આહિસ્તે આહિસ્તે
અંધકારના ઓળા પથરાવા લાગ્યા.
ક્યારે એમ બન્યું ખબરેય ના પડી.
ઓગણીસ વર્ષની સહારથી વડોદરાની up-down,
ગાડીઓની ગળાબૂડ ભીડમાં કેટલાં ય મળ્યાં,
ધક્કામુક્કી ને રોમાંચક રેશમી સ્પર્શ.
વાળમાં ચમેલીનું તેલ ને મોગરાની વેણીની સુગંધ
ભીડમાં મન ભરીને પીધી યે ખરી.
મધુર સ્વપ્નાં લઈ, છાનાં છપનાં કોઈને મળ્યાં યે ખરાં,
પછી ‘ફર્ર્ર્’ કરી પક્ષીની જેમ ઊડીયે ગયાં.
કંઈક યાદો એવી, પથ્થરની લકીર બની
લમણે લખાઈ ગઈ,
કંઈક એવી પાણીનો પરપોટો બની ફૂટી ગઈ.
ભૂખ લાગે ત્યારે હુંયે ભૂતકાળ ચાવ્યા કરું,
ખજાનામાંથી મોતી શોધ્યા કરું.
સારું છે, ભૂતકાળ જેવો કોઈ tense છે !
આ મેળામાં આપણે ક્યાંક તો મળ્યા હોઈશું ને !
નહિ મળ્યા હોય તો મળીશું, ‘શબ્દ સ્વરૂપે’.
૦૮.૧૦.૨૦૧૭
e.mail : manibhai.patel@yahoo.co.uk
ફાજલભાઈનો નિકટ પરિચય હું આંબલા લોકશાળામાં શિક્ષક તરીકે દોઢ વરસ રહ્યો ત્યારે થયો. ત્યારે તેઓ ગ્રામદક્ષિણામૂર્તિ આંબલાની પ્રાથમિક શાળાના આચાર્ય હતા. એમનો પહેરવેશ એકધારો – ખાદીનાં સફેદ લેંઘો–કફની. એમની ચાલ એકધારી – શાંત અને દૃઢ. એમની કામગીરી એકધારી – શાળામાં એટલા ખૂંપી જવું કે ઘર–પરિવાર ભુલાઈ જાય. એમની દૃષ્ટિ એકધારી – વડીલો પાસેથી શીખતા રહેવું અને પોતાની દૃષ્ટિએ એને શાળામાં યોજતાં રહેવું. એમની ભાવના એકધારી – શાળામાં આવતાં બાળકો(સધ્ધર કે સાધારણ, ઉજળિયાત કે અસ્પૃશ્ય)ને સમાન પ્રેમ આપવો, સમાન કાળજી લેવી. એમનો સંતોષ એકધારો – પોતે કાંઈ બહુ જ્ઞાની નહીં; પણ સમજણ પાકી. એ મુજબ કાર્ય કરવું. કામની મોટાઈ રાખવી નહીં. સૌ સાથે મીઠપથી વર્તવું. ટૂંકા પગારમાં પણ તૃપ્તિનો ઓડકાર ખાતાં રહેવું.