શૈશવ કાળમાં સમીર લહરી સમી તું મારા ચોકમાં ઊતરી આવી. ચોમાસાનાં તોફાન મસ્તી સમી ગયાં ને વૃદ્ધાવસ્થા સમા પ્રૌઢ શિયાળાને પાછળ મૂકી ગયાં. તું મને હાથ પકડી અફાટ ધરતી ઉપર રમવા લઈ જાય છે. સંતાકૂકડીની રમતમાં હારી જાઉં છું ત્યારે અશ્રુભીની આંખે હું બેસી જાઉં છું. તું મારા માથે હાથ ફેરવે છે, જાણે વસંતનો થનગનાટ મારા અંગે અંગમાં વ્યાપી ગયો.
હોળીની હૂંફ લઈ શિયાળાએ વિદાય લીધી. આમ્રકુંજની કોયલ હૃદયમાં ટહૂકી ઊઠી. કેસૂડાની લાલાશ આંખની માદકતામાં પલટાઈ ગઈ. શૈશવે કરવટ બદલી. શૈશવની સ્મૃિતઓના કટકાઓએ એકત્ર થઈ તારી સૌંદર્ય મૂર્તિ ઘડી કાઢી. તે દિવસથી આપણે ઊગતા સૂર્યની સાખે સંલગ્ન કર્યું. શાશ્વતતાને કિનારે પહોંચવા સઢ શણગાર્યો. મેં મારી જાતને તારા હાથમાં સ્વાધીન કરી. મારા અર્ધ નિદ્રિત પોપચાઓમાં તેં જાદુઈ ઘેન ભર્યું, નાવ કિનારે આવી ચૂકી હતી. તેં તારા નાજુક હસ્તથી મારા હૃદય આરસ ઉપર તારી સૌંદર્ય મૂર્તિ કંડારી હતી અને તું કહેતી હતી, ‘હું જાઉં છું’.
ને
જાણે હું અનંતાનંત અવતારોના માદક ઘેનમાંથી જાગ્યો. જોયું તો અત્ર તત્ર સર્વત્ર તું હી તું જ.
e.mail : manibhai.patel@gmail.com
