૧. 

દોસ્ત

તારી સાથે ચાલી નીકળવાની
ન તો કોઈ ઉતાવળ છે;
ન કોઈ અધીરાઈ.
ગમે ત્યારે આવજે ને?
ટાઢ, તાપ કે વરસાદ,
સાંજ, સવાર કે રાત,
ગમે ત્યારે, ગમે ત્યાં,
તું આવીશ ત્યારે તૈયાર રહીશ.
કશી આનાકાની નહિ કરું.
તું ચોક્કસ આવીશ,
એની તો ખાત્રી છે જ!
વિધાન પાળવામાં,
તારી તોલે કોઈ ન આવે.
કદાચ એટલે જ તો,
તારું માન છે, સ્વીકાર છે.
ફરી કહું છું,
ગમે તેવાં અધૂરાં કામો
પડતાં મૂકીને પણ આવીશ.
અરે, ઘોડે ચડીને આવવાની
તને છૂટ છે, જા !
પણ દોસ્ત,
એક વિનંતિ કરું ?
ભવ્યતાથી આવજે હોં !
મને અને સૌને ગમે
તે રીતે આવજે.
યાદગાર રીતે આવજે.
કોઈ નિશ્ચિત તો નહિ,
પણ થોડી આગાહી આપજે.
જેથી સજધજ થઈ,
તારી રાહ જોવાય.
આરતી ઉતારી, તારું
સન્માન થાય, જન્મની જેમ જ;
દોસ્ત, યમરાજ !

(૨)

વંટોળ

 છંદઃ શિખરિણીઃ સોનેટ

ફરે, ઘૂમે,ઊડે, સતત મનની ખીણ મહીં એ,
કદી સૂતી જાગે સળવળ થઈ ખૂબ ઝબકે.
વળી સ્પર્શે, ખેંચે, રજકણ વિચારોની ચમકે.
અને ઘેરે શબ્દે, નીરવ રજનીનાં વનવને.
ચડે વંટોળે એ ઘમરઘમ ઘૂમે વમળ શું,
ઊંચે નીચે થાતું, સઘળું વલવાતું હૃદયનું.

પછી ધીરે આવે સરવર પરે શાંત જલ થૈ
મઢી ચારેકોરે મખમલ સમી સેજ બિછવે.
ભળે એવું ધીમે જલકમલ જેવું સ્થિર કશું
કહું, પૂછું ત્યાં તો પરવશપણે ખેંચતું બધું.
મિટાવી ચિંતાઓ, કરકમલ લેખિની ધરીને,
જગાવી શક્તિ સૌ તનમન શ્વસે પ્રાણ દઈ દે.

કશું ના જાણું હું, કલમ કરતાલે રણકતું,
અહો, કેવી લીલા કવનકણથી એ શમવતું..

 (૩)  

અતિનાજુક

નાજુકમાં નાજુક,

અતિ નાજુક સંવેદના.

ગર્ભાય છે મનના ઉદરમાં!

ત્યાં જ એનો આકાર બંધાય છે.

સતત શ્વસે છે એ.

એના હવા, પાણી ને પ્રકાશ

પીડા, વેદના ને યાતના!

એક જોરદાર ધક્કો

ને પછી પ્રસવે છે,

એક બળૂકી કવિતા.

ઊછરે છે, મોટી થાય છે,

ને પછી ફેંકાય છે પ્રકાશનના બજારમાં!

એના અડ્ડાઓમાં અટવાય છે.

સોનાની એ સંવેદનાઓ

તરાશે છે ને તલાશે છે .. એક ખરા ઝવેરીને.

દિવસ ને રાત .. અહર્નિશ..

ને … ફરીથી એ જ સિલસિલો..

એ જ હવા .. પાણી .. પ્રકાશ…

પીડા, વેદના, યાતના..

ને એ જ કવિતા.

પ્રગટ : ’સાહિત્યિક સંરસન -૩’

e.mail : ddhruva1948@yahoo.com