દીકરીઓ હવામાં જ પેદા થાય છે.

દેખાતી નથી નિસ્પંદ પળોમાં એ.

બહુ બારીક અનુભૂતિ કરનારાઓને જ

એની ઝાંખી થાય તો થાય.

દીકરીઓ આમ આઘીપાછી થયા કરે.

થાય કે આવી જશે આકાશ સાવ હેઠું.

આમ હાથ ઊંચો કરો કે અડકી લેવાય.

અચાનક ફાટે ધરતી ને ઊછળે લાવા.

ખળખળતાં ઝરણાંઓ કૂદી આવે બહાર.

ટેકરીઓ રૂપાળી રૂપાળી થઈ જાય.

લાગે નજીકનું ને દૂરનું બધું રૂપાળું.

સમજાય નહીં કે શું થઈ રહ્યું છે.

એનો શ્વાસ અથડાયો એ નરમ પાંખડી હતી?

દૂરનો હિમપર્વત હતો એ હતી એની

ક્યારે ય ન પીગળતી આંગળી?

ચકરાઈ જવાય, બધું ઊંધુંચત્તું મગજમાં.

રાત તો બસ રાત જ રહે ને

દિવસ તો બસ દિવસ જ દિવસ.

હવા ફરફરે તો પણ લાગે કોઈનો નિશ્વાસ.

કે અચાનક કોઈ ચુડેલનું ખડખડાટ અટ્ટહાસ્ય.

દીકરી, તને કેમ ચાહવી?

ક્યારેક મન ભર્યું ભર્યું થઈ રહે

ને એકદમ બધું ક્યાંય ગાયબ—

ભૂલશો નહીં, બધી જ સ્ત્રીઓ દીકરીઓ છે.

∆

*બુકર પ્રાઈઝ પુરસ્કૃત પુસ્તક ‘રેત સમાધિ’ના એક પ્રકરણનો અંશ.