એક પછી એક દિવસો, ક્ષણો પસાર થાય છે
ભીંતો તો એ જ અજર, અમર, મૌન ઊભી છે …
ભૂકંપ કે કોઈ આપદાની પ્રતીક્ષામાં ….
જીવનની ક્ષણભંગુરતા
જિંદગી થંભી જાય ત્યારે ભયાવહ લાગે છે
આપ છતાં
સમય ક્યાં રોકાય છે,
ગમે તેટલું ધુમ્મસ હોય ટ્રેન તો ચાલવાની જ …
ભીડની વચ્ચે માણસ પોતાને શોધે છે અને એકાંતમાં …?
હવે ભાગે છે તે ભીડની વચ્ચોવચ અજાણ્યા-જાણ્યાની માફક
પોતાના દિવસો, ક્ષણોને થોડીવાર સામાન ભરેલા થેલાને બાજુએ મૂકે તેમ મૂકીને
‘હાશ’ કરતો, શ્વાસો થંભાવતો, હાંફતો શૂન્યમાં ગરક થતો ….
હુડુડુડુ ભીડ પ્રવેશે અજાણ્યાની અને પોતાની નજર શૂન્યમાંથી પોતાના સામાન પર જતી
મનના વમળો અશાંત હલબલે, ખળભળે અને નજરને વાળવાનો નિષ્ફળ પ્રયાસ …
ભીડમાં ગૂંગળાતી હવા પણ થંભી જાય બે-ઘડી પણ સમય …
આવા જ કોઈક સમયમાં જીવિત છે માણસ
જીવિત છે, જીવંત નહીં …
મૃગજળને ઓળખનારા, મૃગજળની પાછળ … શા માટે ?
પ્રહાર તો થયો છે, સમયનો નહિ, વ્યવસ્થાનો …
જ્યાં સામાન સંભાળીને રાખવો પડે છે,
જવાબદારી પોતાની પોતા પર …
પલાયન છે ? શા માટે ? નહીં .. નહીં … પલાયન નથી
બેજવાબદાર વ્યવસ્થાનું સંતાન છે …
‘એ લોકો’ આજે પણ ઊંચે અને વધુ ઊંચે
આકાશને આંબે છે …
જ્યારે ધરતી પર રેંગતા લોકો … ધરતી પર વધુ ઢસડાય છે, આળોટે છે
ખૂલ્લા આકાશ નીચે શૂન્યનું સર્જન કરે છે …
શૂન્ય જીવનમાં, પેટમાં, હૃદયમાં, મન-મસ્તિષ્કમાં …
વિફલતામાં
આંખોમાં માત્ર સ્વપ્ન બસ ભયાવહ જીવનના …

Email : hareshgujarati@gmail.com