તાવડી પર ધૂળ ચડતી જાય છે,
ઝૂંપડી માટીમાં ભળતી જાય છે.
સૂર્ય સાથે ભૂખ ઊગતી જાય છે,
ને અમર આશા ય મરતી જાય છે.
સાથે ચાલે ઝાડવાં તો ચાલીએ,
આ સડક કાળી તો તપતી જાય છે.
ભૂખથી ભૂંડી તો સમજણ નીકળી,
મોતની વાતો ય ગમતી જાય છે.
હે પ્રભુ ! થાજો ભલું આ સાંજનું,
જે દિવસને લઈને ઢળતી જાય છે.
એક વિધવા મા બીજું તો શું કરે ?
ધીમેધીમે બાપ બનતી જાય છે.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 30 મે 2020