શબ્દોના ધોરી જોડ્યા છે, અર્થોના ખૂંટા ખોડ્યા છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.
અતીત એ અંધારું છે, ભાવિનાં સમણાં છોડ્યાં છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.

બે બળદને રેઢા મેલીને, સચ્ચાઈનો શેઢો મેલીને, હું ખેતર નહીં પણ ભાષાને
ખૂબ ખંતથી ખેડું છું, મેં કવિનાં મ્હોરાં ચોડ્યાં છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.

વરસી શકે તો વરસી જા, તું અનરાધારે કાગળમાં, હું રવિ નથી કે કવિ નથી
કે અનુભવીયે નથી દોસ્ત, મેં વિચાર મનના મોડ્યા છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.

પાક ઊતરશે સોળ આની કે દુકાળ પડશે છપ્પનિયો ? એ જાણતલ કહી દો જોશી,
આડાઅવળા બેક ચાડિયા સાચાખોટા ખોડ્યા છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.

મક્તા ને મતલાનાં ડૂંડાં, નાચત ગઝલોના છોડ બધા ચકચૂર પવનના લય માંહે
ત્રણ લોક નાચવા લાગ્યા છે, સહુ ખુલ્લા ચરણે દોડ્યા છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.

વળાય એટલું વાળી લ્યો, આ ખળું ખૂટશે નહીં જરી, આ ફાલ ફલકનો ઊતર્યો છે.
માણેને મલક ભલે ભરચક, મેં તનમન એમાં જોડ્યાં છે, ભાષાનું ગાડું ચાલે છે.



સૌજન્ય : સુરેશ દલાલ સંપાદિત કાવ્યસંગ્રહ ‘ગીતિકા’, પૃ. 146