શબ્દ અવતરતા રહે છે, પણ ‘સુયાણી’ ચૂપ છે!
‘મગ-મરી’નું નામ પાડે નૈ, એ શાણી ચૂપ છે!

ક્યાંક અધખૂલી પલકથી કોઈ કંઈ લવતું ખરું,
બાકી બારી-બારણાં સૌ બંધ, ‘વાણી’ ચૂપ છે!

શું અતિવૃદ્ધિ, અનાવૃષ્ટિ… હશે દુષ્કાળમાં?
પાણી-પાણી ત્યાં, અહીં તો ધૂળધાણી ચૂપ છે!

ચૂપ ચિત્કારે નભ્યું છે કીડિયારું કાગળે,
‘રોટી’ બદલે ‘કૅક’ ચીંધે, તૃપ્ત ‘રાણી’ ચૂપ છે!

આમ તો એની ઉઘાડી આંખ સાથેના બનાવ,
જાણીજોઈ આંધળી થાવી અજાણી, ચૂપ છે!

દોષ કંઈ એનો નથી કેવળ કે આખી કાયનાત;
જો, અરાજક ભાડે સૂતી સોડ વાણી, ચૂપ છે!

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 મે 2016; પૃ. 09