“શું?”
“હા, બેટા, ગઈ કાલે ડૉ. સ્વાઇત્ઝરે મને તપાસીને નિદાન આપ્યું કે મને ગર્ભાશયનું કેન્સર છે અને એક પેશી બાયોપ્સી તપાસ માટે કાઢી મોકલી છે.”પ્રફુલ્લાબાએ કહ્યું.
નિર્જરી બોલી, “ના હોય, મમ્મી!”
“જો બેટા, મારે માટે તારે પૈસાથી ખૂવાર નથી થવાનું. મને ભારત પાલિતાણા મોકલી દેજે. મારે શેક કે કેમો થેરાપિ નથી લેવી. ૭૦ તો થયાં હવે કેટલું જીવવાનું? છેલ્લી ક્ષણોએ દેહ પાલિતાણામાં મુકીશ.”
“મા, હું ઑસ્ટિનથી શુક્રવારે નીકળીશ. મારો પ્રોજેક્ટ લાઈવ થઈ રહ્યો છે અને અને ડોક્ટર દીકરો પાર્થ પણ બે દિવસની રજામાં ત્યાં આવશે. તને શરીરમાં પીડા હોય તો રાજુને બોલાવી લેજે.”
“તું ચિંતા ના કરતી, ઘરે પપ્પા છે તેથી. ડૉક્ટરે ટિસ્યુ લેતી વખતે ઘા ઊંડો કર્યો છે, તેથી દુખાવો છે.”
નિર્જરી હીબકા ભરતી હતી અને વિચારતી હતી મમ્મી અને કેન્સર ..
ડલાસથી ઑસ્ટિન આમ તો ત્રણ કલાકનો રસ્તો, પણ સોફ્ટ્વેરની દુનિયામાં પ્રોજેક્ટ લાઇવ થતો હોય, ત્યારે સોફ્ટવેર લખનારને ૭૨ કલાક્ની કેદ. ગમે ત્યારે ગમે તે તકલીફ આવે. તેને પહેલી વખત આ કેદનો ભાર લાગ્યો. મમ્મીની પાસે જઈને થોડુંક રડવું હતું. તેને ગુમસૂમ બેઠેલી જોઈને સહકાર્યકર માઈકે પૂછ્યું, “બધું બરોબર છે ને?” અને ડૂમાની દીવાલ કડડ ભૂસ થઈ ગઈ. “માઈક, માય મોમ હેસ બીન ડિટેક્ટેડ ફોર યુટરસ કેન્સર ..”
“તે રોગ જીવલેણ નથી. ચિંતા ના કર.”
“ચિંતા તો થાય જ ને કેન્સર એટલે કેન્સલ.”
“કયા યુગમાં જીવે છે? બાયોપ્સી થશે એટલે ખબર પડશે, કયા સ્ટેજમાં છે; અને છેલ્લા સ્ટેજમાં ના હોય તો સારવાર થાય અને પેશંટ બચી જતાં હોય છે. બહુ બહુ તો યુટરસ કાઢી નાખશે.”
“પણ ચિંતા તો થાય જ ને?”
“જે રોગનું નિદાન થઈ ગયું એટલે તે રોગની ગંભીરતા ૫0% ઘટી ગઈ.”
“મને તો મમ્મી જ દેખાયાં કરે છે.”
“ફોન પર વીડિયો કોન્ફરંસ કરીને તેને જોઇને મન હળવું કરી લે .. અડધો કલાક્માં સોફ્ટવેર લાઇવ થશે એટલે સ્વસ્થ થઈ જા.”
“ભલે,” કહી નિર્જરીએ નાનભાઈ રાજુને કહ્યું “ મમ્મીને ત્યાં જઈ આવજે. કંઇ કામ હોય તો રાત્રે રોકાજે. મમ્મી કટોકટીમાં થી પસાર થઈ રહી છે. તેને યુટરસનું કેન્સર નિદાન થયું છે.”
“હેં” રાજુનાં મોંમાંથી પણ હાઇકારો નીકળી ગયો.
“હું અને હંસિની હમણાં જ જઇએ છીએ.”
ફરીથી નિર્જરાએ ઘરે ફોન લગાડ્યો. મમ્મીએ જ ફોન ઉપાડ્યો. “મમ્મી” આર્દ્ર અવાજે તે બોલી.
પ્રફુલાએ સ્વસ્થ અવાજે કહ્યું, “બેટા, તું ચિંતા ના કર .. આ કેન્સર આખી જિંદગીથી શરીરમાં પડ્યું છે અને નથી નડ્યું તો હવે આ જાણકારીને નડતર ના બનાવ.”
“જો મમ્મી, રાજુ –હંસિની આવે છે. આજની રાત તમારે ત્યાં તેમને રહેવા દેજો. હું ઈચ્છતી નથી, તમે એકલાં રહો અને ડાઇપર રેસનું ક્રીમ લગાડતાં રહેશો.”
“હવે પેશાબ કરવા જતી વખતે ચચરે છે, બાકી બીજી તકલીફ નથી.”
“પપ્પા ક્યાં છે?”
“એ પણ અહીં જ છે.”
“નિર્જરી”, દીનેશ બોલ્યો.
“પપ્પા. તમે હિંમત ના હારતા.”
ભલે બેટા, પણ નોકરીના સમયે નોકરી કરજો, અને આ રોગની જાણકારીને લીધે ચિંતા થાય. બાકી એક વાત તો નક્કી છે જ વિધાતાએ લખેલ જીવન તો જીવવાનું છે, અને તે ખૂટશે ત્યારે કોઇ કાળા માથાનો માનવી રોકી નહીં શકે. મનનાં માનેલાં છે તેથી વિદાયની કલ્પના જરીક ધ્રુજાવે છે.”
“પપ્પા, ના ધ્રૂજશો.. મમ્મી વિનાની તો કલ્પના થતી જ નથી. હું સમયાંતરે … રાજુ પાસેથી ખબર મેળવતી રહીશ.”
‘જો બેટા, ઉપરવાળાને ભરોંસે નાવ મૂકી છે અને નવકારના જાપ ચાલે છે. સાથ હશે ત્યાં સુધી સાથે છીએ. બાકી હું ૭૫નો અને તે ૭૦ની .. લીલી વાડી જોઇ છે.” દીનેશે નિર્જરીની આંખમાં આવેલાં આંસુને જોઇ, પોતાની આંખનો વિષાદ છુપાવ્યો અને ફોન ડિસ્કનેક્ટ કર્યો.
નોકરી એટલે નો કરવી પડે તો સારી અને નો કરીયે તો પગાર ના મળે તે કેમ ચાલે? બાથરૂમમાં જઈને આંખો પર પાણી છાંટીને સ્વસ્થ થઇને તે આવી. નોકરી ચાલુ થઈ ગઈ હતી સોફટ્વેરનું ટેસ્ટીંગ થતું હતું.
માઇકે પહેલી બેચ સુધારી હતી તેથી ત્રીજી બેચમાં ગાર્બેજ ઇન એટલે કે ગાર્બેજ આઉટ ચાલતું હતું.
નિર્જરી તેને સુધારતી જતી હતી. સીનિયર પ્રોગ્રમર તરીકે તેની કસોટી હતી, વર્ષોથી આ કામ કરતી હતી પણ પેલું ગણિતમાં કહે છે ને કે સો દાખલા ગણો છતાં એકસો એકમો આવડશે તેવું જરૂરી નહીં …ની જેમ કોંપ્યુટર ક્યારે કસોટી કરશે તે કહેવાય નહીં ..
આ વખતે અસામાન્ય પરિસ્થિતિ હતી. તેનું મન રહી રહીને મમ્મી પાસે જતું રહેતું હતું. માઈક સહિત ૨૧ જુનિયરો ઓન લાઈન હતા. તેમાંથી પાંચ યુરોપમાં પાંચ ચંદીગઢમાં અને અમેરિકામાં અગિયાર જુદા જુદા સ્તરે કાર્યરત હતા. બેંકીંગ સોફ્ટવેર હતો તેથી નિર્જરી ઇન ચાર્જ હતી. કંપની આ પ્રોજેક્ટ ઉપર ખૂબ ખર્ચ કરી ચૂકી હતી. હ્યુમન એરર બિલકુલ ચાલે નહીં પણ અત્યારે ૮ કલાકમાં એક્વીસમી ભૂલ જ્યારે પકડી ત્યારે નિર્જરીએ પોતાની જાતને ફરી ઢંઢોળી. – નિર્જરી જાગ જાગ. આમ થશે તો આ સોફ્ટ્વેર ટ્રેશ થશે.
વહેલી સવારે તેણે ફરી રાજુને ફોન કર્યો ..” મમ્મી સૂતી છે, મોટી બહેન, .. ચિંતા ના કર.” એવું જ્યારે રાજુ બોલ્યો ત્યારે ફરીથી આંખો ભરાઈ ગઈ. મનને મક્કમ બનાવવા તેણે પપ્પાનાં શબ્દો યાદ કર્યા – “ભલે બેટા, પણ નોકરીના સમયે નોકરી કરજો.” તે મનોમન બબડી … સ્થિર તો થવું જ પડે. ના ચાલે.
નિર્જરીનો આ બદલાવ જોઇને માઈક પણ ચકિત હતો, ૩૬ કલાક સુધી કોઇ હ્યુમન એરર નહીં અને સોફ્ટ્વેર નું પહેલું ટેસ્ટીંગ સફળ થયું.
એકવીસે એક્વીસ સુધારા થયા પછી સોફ્ટ્વેર ફરી રન થયો અને ૨૪ કલાક્માં વર્કીંગ ડેટા સાથે સિગ્નલ્સ સફળતાના આવતા ગયા, ત્યારે સૌ જુનિયર અને સીનિયર પ્રસન્ન હતા .. લેબલ ચેંજ સ્વીકારાયા, ત્યારે નિર્જરા ઘરે જવા નીકળી. એની આંખો ભારે હતી, પણ સફળતા અને માનું કેન્સર બે વિરોધાભાસે તે નીચોવાઈ ગઈ હતી. ઑસ્ટિનથી ડોર્મમાંથી પાર્થને લઈ ડલાસ રવાન થઈ. ત્યારે પાર્થ ગાડી ચલાવતો હતો.
પાર્થ સાથે વાત કરતાં નાનીમાને કેન્સર થયું વાળી વાત નીકળી.
“મૉમ, મારી વાત માનજો, અને સેકંડ ઓપીનિયન લેજો.”
“કેમ?”
“મેં હમણાં એક મેડિકલ રિપોર્ટ વાંચ્યો છે, જેમાં પેશંટ્ને ડરાવીને બાયોપ્સી કરાવી ઇંસ્યોરંસ કંપની પાસે પૈસા પડાવ્યાનું રેકેટ પકડાયુ છે.”
“શું વાત કરે છે?”
“નાનીને તકલીફ શું હતી?”
”ઉંમર .. ડૉ. સ્વાઇત્ઝરે આ બાયોપ્સી કરી અને નિદાન પણ …”
“કોઈ સરખા ઢંગનો ડોક્ટર ન મળ્યો?”
“કેમ?”
“ડોક્ટરનો રિવ્યુ જોયો હતો?”
“ના. મને તો નાનીમાનો ફોન આવ્યો, અને રડવાનું ચાલુ કર્યું હતું …”
ભલે ઘરે જઈને હું તે સમાચાર તમને વાંચવા ઇંટરનેટ ઉપરથી કાઢી આપીશ.
ડૉ સ્વાઇત્ઝરનું રેટિંગ સારું નહોતું અને રિવ્યુ પણ સંદિગ્ધ હતા. એક રિવ્યુ ભારે શંકાસ્પદ હતો. જેમાં તેમનું નિદાન ખોટું ઠર્યું હતું અને પેશંટ સાથે તેમનો વ્ય્વહાર વિશે ઘણી જ ફરિયાદો હતી. સૌથી મોટી ફરિયાદ રેસિસ્ટ્ની હતી .. બ્રાઉન અને બ્લેક ચામડી એટલે તેમને મન તે માણસ નહોતા.
ડલાસ જઈને એક અઠવાડિયું મમ્મી સાથે રહીને બાયોપ્સીનાં રિઝલ્ટની રાહ જોઈ.
પાર્થનાં અનુમાન પ્રમાણે રિઝલ્ટ હતું નો કેન્સર.
નિર્જરીને આખા અઠવાડિયા સુધી રડાવ્યા પછીના આ સમાચાર આનંદપ્રદ તો હતા પણ ડૉ. સ્વાઇત્ઝર ઉપર માનસિક રીતે હેરાન કર્યા હોવાનો કેસ કરી દીધો.
હાફ અૅ મિલિયન નો.
૩૬ નીલકમલ સોસાયટી, નિઝામપુરા, વડોદરા ૩૯૦ ૦૦૨
ઇ મેલ : vijaydshah09@gmail.com
