આ કાવ્ય મને ક્યાંથી મળ્યું તે યાદ નથી, પરંતુ ગમ્યું એટલે ભાવાનુવાદ / મુક્તાનુવાદ કર્યો છે. શિવકુમાર બટલવીસ[Shivkumar Batalvis]ની અંગ્રેજી કૃતિ છે. કદાચ નજરે ચડે અને સર્જકની પરવાનગી મળશે તેવી આશા છે. જો એમને પસંદ ન પડે તો હું ડિલીટ કરીશ..
ખોવાયેલો વખત …..
એક અંધકાર યુગમાં પ્રવેશી ગઈ છે દુનિયા
એવો ઝંઝાવાત ફેલાઈ રહ્યો છે કે
જાણે કોઈ કોઈનું રહ્યું નથી.
પડછાયો પણ રિસાણો હોય એવું લાગે છે.
હા, મારું લોહીમાંસ પણ દુ:ખ અને પીડાથી ત્રસ્ત થઈ ગયું છે :
ચોતરફ બસ,
તાણ અને ડર જ ડરનું વાવાઝોડું ફૂંકાતું નજરે ચડે છે …..
કે પછી પીડાદાયક અટ્ટહાસ્યોનું સામ્રાજ્ય !
એક એવી યાત્રા શરૂ થઈ છે
જ્યાં ઘેરાં અને મીંઢા મૌનનું રણ વિસ્તરી ગયું છે.
રહી ગયો છે અપમાન અને બદનામીનો ખોફ!
ખાલીખમ અવકાશમાં ક્ષિતિજે હતો સૂર્ય
અથવા કાંઈ હતું કે ન હતું.
પરંતુ રેતીમાં પદચિહ્નો તો હતાં જ.
જે આ સઘળું જોઈ ચૂક્યાં છે.
પછી રહેશે મન ઠંડુંગાર
ને દઝાડતાં રણ જેવી
દુ:ખનાં પોટલાં ઊંચકતી
ક્યાંક છાંયડાની આશે મીટ માંડતી
એ જિંદગી !
પણ મારી નજરે
એક મૃગજળ જેવું ઝાડનું ઠૂંઠું પણ નો’તું દીસતું …
ને પછી ડૂમો છૂટ્યો અને મૂકી એક ગગનપોક
મારા હોવા ન હોવા પર !
પછી ભટકતો રહ્યો દર દર,
એક ઘેરાં મૌનના સહારે
અને ઢાંકી દીધો ચહેરો,
અમાવસ્યાના ચંદ્રના પડળે અને
કલ્પનાઓની રેતમાં
પ્રગાઢ નિંદરને ખોળે હું લપાઈ રહ્યો.
એ બધું મેં મૌનનાં સથવારે જોયું અને
અનુભવ્યું કે મૌન પણ બોલકું અને ગાતું હોય છે.
મૌન રડે છે ને વિલસે પણ છે
વળી મુખર પણ બનતું રહે છે.
મૌન થકી એક સુંદર અભિવ્યક્તિ
વહી આવે છે રેતાળ ધરાથી.
ખોવાયેલી ચાંદનીમાં પ્રેમપત્રો લખી શકું
એવી એ અભિવ્યક્તિ શીખી રહ્યો છું.
•
Shiv kumar Batalvis
Gumnaam Din/Missing Days
My days of gloom have come again
The days of notoriety are here
It was not for people to be with me
Even my shadows have left me.
Yes, even my blood is sorrowful now.
Yes, even my flesh is sorrowful now.
Every direction was filled with gloomy thoughts
or the humiliating laughter of friends.
There was a journey…
there was sand, there was silence
there was humiliation, there was dread, there was disgrace
there was emptiness, there was horizon, there was the sun
or there was nothing but
the trail of my footprints.
Seeing all of this,
a mind can only grow cold.
A life
that traversed the hot desert of age
carrying the burden of sorrow
and yearned for a sip of shade.
But in my sight,
there was not even an trace of a tree
I cry a lot
on my murder
I wander around
with a cursed silence
and I cover my face
under the gloomy sheets of moonlight
in the sands of imaginations
I sleep deep.
I have seen this in the journey of silence
that silence sings
silence cries, silence wails
and silence speaks
a beautiful language.
From the silence of desert sand,
I am learning the language
To the lost moonlight,
I write letters in sand.
૨૭/૬/૨૦૨૦
