કોણ કોને ફાવશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને તાવશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને તાગશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને ત્યાગશે, કોને ખબર ?
કોણ ક્યાંથી જાગશે, કોને ખબર ?
કોણ ક્યાંથી ધાડશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને દાગશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને ઝારશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને તાડશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને વ્હારશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને ઢાલશે, કોને ખબર ?
કોણ કોને સાલશે, કોને ખબર ?
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” 01 ઑગસ્ટ 2021; પૃ. 06
ન્યુરોસર્જન પણ
ઑપરેશન
થિયેટરમાં
ડૉક્ટર ધારતા’તા એવું
સારણગાંઠ જેવું
પેટ-આંતરમાંથી તો
કંઈ ના નીકળ્યું,
પણ.. જ્ઞાનતંતુમાં
પરાપૂર્વથી જામી ગયેલા
વર્ણભેદના કાળમીંઢ
ચેપી ગઠ્ઠાને જોઈ
તબીબ-મહાશય થથરી ગયા,
રુધિરમાં સદીઓથી ઊછરેલા
નફરત ફેલાવતા
વિષયુક્ત ભેદી ગઠ્ઠાને
મૂળસોતો વાઢવા
ને પીડા જીવલેણ મિટાવવા,
કરતો રહ્યો હું વિનંતી,
લોકશાહી મૂલ્યોના રક્ષણમાં પણ ..
ફૉરેનરિટર્ન એ .. ગોલ્ડમેડાલિસ્ટ
ન્યુરોસર્જન
ગેંગેંફેંફેં કરતાં-કરતાં
મૂકીને હથિયાર હેઠાં
કણસતા બિચારા
દર્દીને છોડી રામભરોસે
લપાતા છુપાતા થઈ ગયા ..
હવાઈ મારગે પલાયન!
•••
સાચી નક્કર આસ્થા
દેવદ્વારે
પ્રભુને
ભીડમાં ગૂંગળાતા જોઈ
થયું કે લાવ
પૂજામાં પ્રસ્થાપીએ હવે
સાચુકલી નક્કર આસ્થા.
જો કે .. વાંચ્યા પુનઃ-પુનઃ
એ બધા ય ધર્મગ્રંથ અનેક
પણ પછી તો.
લોકતંત્ર પ્રેરિત પંથે
સંવિધાન માથે મૂકીને
પહોંચી ગયો ..
સંઘર્ષ કરતાં ખાલીપેટ
વંચિતોના ગામમાં.
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” 01 ઑગસ્ટ 2021; પૃ. 06
મને ઘણી વાર થયું છે, બા, કે તું સૂતી હોય ને હું તારી બંધ આંખો પર મારી હથેળી ફેરવું, જેમ તું ફેરવતી હતી, મારી આંખો પર, પણ એ દિવસ આવ્યો જ નહીં. હું જાગું ને તું સૂતી હોય એવું થયું જ નહીં. હું ઊઠું એ પહેલાં તું ઊઠી જ ગઈ હોય. મને તો એ ખબર જ નથી પડી કે તું ઊંઘતી ક્યારે હતી ! સૂર્યને ઉઠાડવા પણ તું જ જતી હોય એવો વહેમ મને ઘણી વાર પડ્યો છે.
હું માંદો હોઉં ને તું ઊઠી ગઈ હોય એની તો નવાઈ ન જ હોય, પણ તું માંદી હોય તો પણ ઊઠી તો તું જ ગઈ હોય ! સારવાર મારી હોય કે તારી, કરે તો તું જ ! મને ગોળી ગળાવે ને પાણી પણ તું જ ધરે, તે તો ઠીક, તારી ગોળી પણ તું જ ગળે ને પાણી પણ ..
નાનેથી ખવડાવવા તું જ પાછળ પાછળ ફરતી રહી. નાનો હતો ત્યારે સ્કૂલે જવાનું મોડું થતું ને મોટો થયો તો નોકરીએ જવાની ઉતાવળ રહેતી. જપ મને ન હતો, તો શાંતિ તને ય ક્યાં હતી? એટલો કામમાં રહેતો કે મારા આંસુ ઘણી વાર તારી પાસેથી પડાવતો. અત્યંત કાળજીથી બનાવેલી રેશમી રોટલીને હું મોઢામાં ઠાંસતો ને રોટલીની વરાળ તારી આંખો તરફ છોડતો નીકળી જતો ને તું તે પળથી જ મારી રાહ જોતી તને આટોપવા લાગતી.
મન થતું તો ખરું કે તારી બનાવેલી એકાદ રોટલી હું પણ તને ખવડાવું, પણ એ ના બન્યું. ઘણી વાર થયું કે તારાથી વહેલો ઊઠું. એક વાર એ થયું પણ ખરું. તને સૂતેલી જોઈ ને હું હરખાયો પણ ખરો. કહેવા જ જતો હતો કે આજે તો હું જીત્યો, પણ કહું કેવી રીતે? તું ઊઠી ન હતી, ઊઠી ગઈ હતી. એ તારી સામેની મારી પહેલી કારમી જીત હતી.
વર્ષો થયાં એ વાતને ! પછી તો પિતા થવામાં ભૂલી ગયો તને. ગઈ ગુજરી ભૂલી જઈએ એમ તું ગુજરી ગઈ હતી એ વાત જ ભુલાઈ ગઈ. તું મારી આંખોમાં વસી ગઈ હતી. તારી આંખોએ સંતાનોને જોયાં, તું કરતી હતી એ ઉજાગરા મેં ઉછેર્યા મારામાં. સંતાનો મારે હાથે ઊછર્યાં, પણ મારી આંગળીઓમાં હતી તો તું જ ! પછી ફિકર જ શી હોય? સંતાનોને પણ પાંખો આવી ને એમણે પણ પોતપોતાનું આકાશ ઉતાર્યું જુદાં જુદાં શહેરોમાં. એ બધાંમાં તું ક્યાંથી યાદ રહે? તારો ફોટો પણ હાર વચ્ચેથી નીકળી ગયો હતો ને ત્યાં તો પછી તારી વહુ આવીને ગોઠવાઈ ગઈ હતી. એનો હાર પણ લટકી પડ્યો છે.
આજે તો ક્યાંક મને ખોળતો હતો ને તું જડી આવી. કોઈ આલબમમાંથી નીચે ફર્શ પર સરકી આવી હતી.
માથે ઓઢીને જૂનું શરમાતી ઊભી છે, બ્લેક એન્ડ વ્હાઇટમાં. ફોટો જરા વળી ગયો છે એટલે એટલા વાળ જરા ધોળા થઈ ગયા છે. ખાલી હાથે ઊભી છે, પણ એમાં ઘોડિયાની દોર આવવાની હોય એમ તારી આંગળીઓ ઝોળી તરફ લંબાતી લાગે છે, પણ હું હવે ઝૂલી શકું એમ નથી અને તું ઝુલાવી શકે એમ નથી. ફોટામાંની તારી આંગળીઓ હું પકડવા મથું છું ત્યાં તો તું મારો હાથ પકડી લે છે ને હું ઉંબરની ઠેસ ખાતો બચું છું. થાય છે કે મને પડતો અટકાવવા તું ઉંબરે આવી ઊભી છે, પણ તું શાની આવે?
કોઈ પણ મા તેના સંતાનને પસ્તાવાની એક પણ તક આપતી નથી. આવે તો પસ્તાવો જોવાનું થાય ને તે તું જોઈ ન શકે એટલે તું તો નહીં આવે તે નક્કી છે. પણ, તું નથી એવું ક્યાં છે?
તારા ચહેરા પર આંગળીઓ ફેરવું છું તો લાગે છે, તારી આંગળીઓ મારી આંખોએ ફરે છે, એ જોવા કે તારું કોઈ આંસુ એમાં રહી તો નથી ગયુંને ! પણ, મને હવે આંસુઓ આવતાં નથી, કારણ તે રહ્યાં જ …
0
e.mail : ravindra21111946@gmail.com