કોઠે પડ્યું છે જેટલું એ છોડવું પડશે હવે,
જાગી સમયની સાથ જીવન જોડવું પડશે હવે.
આતંકમાં રાચી રહેલી આંખ જ્યારે ખૂલશે—
માનવ થવાને તે પછી કૈં દોડવું પડશે હવે
છે પ્રેમની ભાષા મહીં ધિક્કારનું જે છળકપટ,
આ વ્હેણ ભાષાનું સવેળા મોડવું પડશે હવે.
આ ધર્મસંતોના ઘમંડો શ્વાસમાં લ્હેરી રહ્યા
નક્કર અહમનું ગૂમડું એ ફોડવું પડશે હવે.
ચારે તરફ ચાલી રહ્યું છે અરણ્યરૂદન દોસ્ત હે !
ત્યાં સ્વાર્થનું જાળું થયું તે તોડવું પડશે હવે.
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 28 ઍપ્રિલ 2020
ચારે દિશામાં
નીકળી ચૂકેલો મનુષ્ય
પોતાની ઓકાતની બહાર …
દાંભિક ધાર્મિકતા ભરી
આસ્થાઓના જડત્વની અનેક કેપ્સૂલ
નગ્ન તડકામાં ગળી જતો,
અંધકારને ભચડભચડ ચાવતો
સત્તાના અહંકારમાં
જુઠ્ઠાણાનાં ગળફે ગળફા ફંગોળતો હવામાં –
ભાષાના ભરડામાં
ગરીબ-ગુરબાં, દીન-દલિત, વંચિત અજ્ઞાનીને
લેતો લપેટમાં
– અને સમયે સમયે
– ધરતીકંપોથી ધ્રુજાવતો દિશાઓ
– કૈંક ત્સુનામીઓ ત્રાડ ફુકારતો,તી…. હાહાકાર મચવતો
– આગના ટોળાંઓની લબકારતી જીહ્વાઓથી જંગલો ચાટતો
– સમુદ્રોને ઘૂઘવતા કરતી હિમશીલાઓ ય તું જોતો –
માત્ર તેને જ જોતો –
પણ-
કણકણમાં – ક્ષણક્ષણમાં રહેલા એણે
આમ ફરેફરીને કેટકેટલાં ઈંગિતો ધર્યા હતા તને
પણ સમજ્યો જ નહીં તું , હા, તું જ !
અંતે, પ્રગટ કર્યો પોતાને કોરોનાના રૂપે
(જરૂરી નહીં કે તેણે માનવરૂપે જ આવવું !)
સાર્થ કર્યો મંત્ર …
‘ધર્મસંસ્થાપનાથાય સંભવામિ યુગેયુગે’નો
હે દાંભિક , અહંકારી … હજીયે નહીં સમજે ?
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” – ડિજિટલ આવૃત્તિ; 07 ઍપ્રિલ 2020