દિન બધો
સૂરજને પીઠ પરે વેંઢારતો
દોડતો’ક રે’તો ….. રેતમાં કાંઠાની
નિજ મૂગીં..ત.બ.ડ.ક..મૂગીં-થી તાલ દેતો॓॓॓॓॓ રે’ દરિયાની ભરતી-ઓટમાં
ઊછળતાં લસરતાં જળ મોજીલાંને …..
હવે –
આ ડૂબતો સૂરજ
આકાશ ભરોસે …
ને અશ્વ
એના રખેવાળ ભરોસે
રાતભર.
૨૦.૧૧.’૨૨.
અમે તો રહ્યાં હથેળીના માણાહ,
ટેરવેથી મળવાનું નહીં ફાવે!
ભીની આંખે ભેટી લેશું,
અમને સાવ ઠાલું મરકવું નહીં ફાવે!
ખુલ્લા દિલે ખખડાવી નાખશું,
બાકી રૂસણાં -મનામણાં નહીં ફાવે!
હક્કથી લેશું દુઃખડાં દોસ્તનાં,
એમાં પાછળ રહેવાનું નહીં ફાવે!
સાથે રહીને સુખદુઃખ વહેંચશું,
એક્લતાનું સ્વર્ગ સાલું નહીં ફાવે!
મૈત્રીની મહેક સહજ ફેલાવશું,
વચન -વાયદા? ….એ નહીં ફાવે…!!!
૩૦.૦૮.’૨૨.
પોષ વદની પરોઢે ઊગતી
આછી શી ચન્દ્રી …
મારા ‘એન્ડ્રોઈડ’ના આકાશમાં
ક્યાં ય દેખાતી નથી …….
એને શોધવા
“ગણ્યા ગણાય નહીં,
વિણ્યા વિણાય નહીં, મારી
છાબડીમાં માય નહીં ...!”
– એવા એવા
કરોડો કરોડો તારલિયાઓને
મારા આભલામાં લાવી લાવીને
દરેકને પૂછતો રહું છું :
ને ….. લે,
સૂરજ પણ આઆઆઆ .. ઊગ્યો
વાદળોની કરવટો વચ્ચે …
ઝાંખો પાંખો! –
ક્યાં છે તું?…… કહીશ?